นิยายสปินออฟ EX5 บท "แสงสายัณห์สีชาด" พาร์ท 1: เรื่องเล่าจากอดีต

. พ่อบ้านน้อยนาม “ชูลท์” ตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่และพบว่าร่างกายของเขายังคงเจ็บระทมจากการฝึกฝนดาบไม้กับอัลเมื่อคืนก่อน

พริสซิลล่า: ตื่นแล้วงั้นรึ ชูลท์?

ชูลท์: ขอรับ! …อรุณสวัสดิ์ขอรับ ท่านพริสซิลล่า

ชูลท์พบว่านายหญิงของเขา “พริสซิลล่า บาริเอล” กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้หรูหราในสภาพที่ยังคงสวมชุดนอน

หนึ่งในหน้าที่ของชูลท์ในฐานะพ่อบ้านคือการเป็น “หมอนข้าง” ให้พริสซิลล่ากอดนอนทุกคืน

แต่ถึงแม้ว่านายหญิงจะชมเชยความน่ารักของเขาเพียงใด ชูลท์ก็ยังรู้สึกอยากตอบแทนบุญคุณของพริสซิลล่าให้มากกว่านี้

เพราะงั้นเขาถึงได้ฝึกฝนดาบ อย่างน้อยๆ ถึงจะช่วยต่อสู้อย่างอัลกับหน่วยรบสีชาดไม่ได้ ชูลท์ก็อยากที่จะเป็นโล่หรือเกราะกำบังให้แก่นายหญิง

. พริสซิลล่าหยิกหูของพ่อบ้านน้อยเพื่อตักเตือน เธอไม่ได้ต้องการให้ชูลท์กลายเป็นโล่มนุษย์ เธอไม่ต้องการให้ชูลท์เป็นดาบหรือโล่ แต่เป็นแค่หมอนข้างก็พอ

ทว่า หากชูลท์ประสงค์จะเป็นมากกว่านั้น พริสซิลล่าก็แนะนำให้ชูลท์อ่านหนังสือเพื่อกลายเป็น “ไม้เท้า” ให้แก่เธอ

สำหรับพริสซิลล่า ความรู้เปรียบเสมือนไม้เท้าอเนกประสงค์ ซึ่งมีโอกาสให้ใช้งานได้มากกว่าดาบหรือโล่เป็นไหนๆ

กระทั่งในห้องนอนที่ทั้งสองอยู่ตอนนี้ก็มีชั้นวางหนังสือขนาดใหญ่และหนังสือจำนวนมากมายก่ายกองเรียงรายอยู่เต็มไปหมด

ส่วนใหญ่หนังสือเหล่านี้เคยเป็นของสะสมของ “ไรป์ บาริเอล” อดีตสามีของพริสซิลล่า แต่ตัวเธอเองก็เป็นหนอนหนังสือพอๆ กัน

ชูลท์: ขะ…ขอรับ… นายหญิง! อา… แต่ผมอ่านหนังสือไม่ออกขอรับ…

พริสซิลล่า: ไปขอให้อัลสอนสิ เจ้านั่นมีเวลาว่างเยอะ อีกอย่าง ถึงจะเห็นภายนอกเป็นเช่นนั้น แต่ที่จริงก็สอนคนเก่งใช้ได้ ถ้าเจ้านั่นสอนให้เจ้าจำอักษรไม่ได้ เห็นทีข้าพเจ้าคงต้องตัดแขนอีกข้างทิ้ง

ชูลท์: ความรับผิดชอบใหญ่หลวงมากขอรับ! ผมจะพยายามตั้งใจเรียน… เพื่อท่านอัลนะขอรับ!

. ชูลท์เหลือบไปเห็นหนังสือปกสีแดงแต้มทองเล่มหนึ่งวางทิ้งไว้บนเก้าอี้

มันคือหนังสือเล่มเดียวกับที่พริสซิลล่ากำลังอ่านอยู่จนถึงเมื่อครู่ อีกทั้งยังเป็นหนังสือเล่มโปรดที่นายหญิงของเขาตื่นมาอ่านทุกเช้า

ชูลท์ลองถามว่ามันเป็นหนังสือเกี่ยวกับอะไร แต่พริสซิลล่าบ่ายเบี่ยงว่าหนังสือเล่มนี้เป็นเพียง “สิ่งเตือนใจ” ที่ไม่น่าสนใจอะไร

ทว่า สุดท้ายแล้วพริสซิลล่าก็เปลี่ยนใจและเลือกที่จะอ่านมันให้ชูลท์ฟัง พ่อบ้านน้อยจึงนั่งตัวตรงบนเตียงตั้งใจฟังด้วยใจที่จดจ่อ

พริสซิลล่า: กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ สถานที่แห่งหนึ่ง มีเด็กสาวผู้แสนงดงามอยู่ผู้หนึ่ง…

. (อ่านต่อในพาร์ทหน้า)