รูทตะกละพาร์ท 15 : คำสัญญา

“[นัตสึกิ สุบารุ] มีพลังในการแก้ไขโชคชะตา” นั่นคือข้อสรุปของนัตสึกิ สุบารุที่เชื่อมั่นว่าตัวเขาคนเดิมจะสามารถเอาชีวิตของคนที่ฆ่าไปกลับคืนมาได้

มันต้องเป็นไปได้อยู่แล้ว ก็ในเมื่อ [นัตสึกิ สุบารุ] นั้นเป็น――

[เอมิเลีย: ท่านอัศวินของฉัน] [เบียทริซ: พาร์ทเนอร์ของเบตตี้กระมัง] [แรม: ชายที่มีไทม์มิ่งดีเสมอล่ะนะ] [ยุลิอุส: เพื่อนที่ดีต่อกัน คิดว่างั้นนะ] [เมลี่: เอาเถอะ จะยอมรับในตัวเขาสักหน่อยละกันน้า~] [เพทร่า: ที่ตัวฉันพยายามสุดตัวได้เสมอก็เพราะสุบารุค่ะ!] [เฟรเดริก้า: ที่ท่านสุบารุช่วยชีวิตพวกเราไว้หลายครั้ง รู้สึกเป็นพระคุณมากค่ะ] [รอสวาล: สุบารุคุง นายน่ะคือคนที่ฉันรอคอยจะได้พบมาหลายปีเหลือเกิน…] [รอม: ข้าคิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่าไอ้หนุ่มคนนั้นจะสามารถทำได้ขนาดนี้] [การ์ฟีล: หัวหน้า! ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกมาได้เลยนะ! จะขอใช้ความแข็งแกร่งที่มีช่วยเท่าที่ทำได้เอง!] [ออตโต้: ไม่นึกเลยว่าการชดใช้หนี้ของผมมันจะแว้งกัดใส่ตัวเองแบบนี้ เพราะงั้นทำอะไรให้พอเหมาะพอดีหน่อยละกันครับ] [อนาสตาเซีย: อื้มๆ ทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้มันออกจะดีนะ แต่ทางเรากับพวกมิมิเองก็น่าจะผ่อนคลายลงสักหน่อย] [ริคาร์โด้: โอ้ เปลี่ยนบรรยากาศตามที่ยัยหนูอานาว่าก็ดีเหมือนกันนะ! โหยๆ ก็ทำงานหนักมาขนาดนี้ล่ะนา! ได้พักสักหน่อยน่าจะแจ่มดีวุ้ย!] [เฮทาโร่: ถ้าคุณหนูขอพัก ผมก็จะเริ่มแบ่งงานล่ะนะ…] [ทิวี่: พอเราได้คุณนัตสึกิมาช่วยเนี่ย คุณหนูก็จะใช้งานเขาอย่างคุ้มค่าอยู่แล้วครับ] [มีมี่: โอ้ นั่นสิน้า! เข้าใจแล้วๆ มีมี่ด้วย มีมี่ด้วย! จะช่วยการ์ฟอย่างสุดฝีมือไปเล๊ย!] [คิริทากะ: ก็อยากจะพูดว่าเพื่อตอบแทนที่ช่วยเมืองของเราเอาไว้อยู่หรอก… แต่พอคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดตามมาแล้วก็ทำใจลำบากอยู่เหมือนกัน] [ลิเลียน่า: อีกแล้วเหรอค้า~ คุณคิริทากะเนี่ยเจ้าคิดเจ้าแค้นไปหรือเปล่า? ก็ในเมื่อๆ ขอแค่ท่านนัตสึกิ สุบารุกลับไปเป็นคนเดิมแบบสมบูรณ์ได้ ทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นเหมือนแต่ก่อนเองล่ะเนอะ!]

สุบารุพยักหน้าอย่างเกรงใจเพื่อรับความคาดหวังที่บรรดามิตรสหายมีต่อ [นัตสึกิ สุบารุ]

สุบารุ: อา ใช่แล้วล่ะ ใช่เลยล่ะนะ ต่อให้มันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับชั้น ถึงจะเป็นไปไม่ได้ก็เถอะ…

[เอมิเลีย: แต่ถ้าเป็นสุบารุก็ทำได้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ?]

สุบารุ: มั่นใจได้เลย… ไม่สิ ต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน ก็ในเมื่อ…จริงไหมล่ะ?

พอสุบารุประกาศออกไปพร้อมกำหมัดแน่น เหล่าเพื่อนๆก็พากันส่งเสียงเชียร์

. ในระหว่างนั้นเอมิเลียก็เขยิบเข้ามาใกล้ จากนั้นเธอก็ชี้นิ้วออกไปหาบุคคลที่อยู่ห่างออกไปจากวงล้อมของบรรดาเพื่อนฝูง

[เอมิเลีย: ――ชอล่าเธอดูท่าทางจะเหงา ไม่ดีเลยนะสุบารุ น่าสงสารออก]

สุบารุ: ยัยนั่นน่ะ…

[เอมิเลีย: ห้ามแก้ตัวนะ ถึงพวกฉันจะทุ่มเทสุดฝีมือเพื่อช่วยสุบารุอยู่แล้ว แต่คนที่พยายามอย่างหนักที่สุดน่ะก็คือตัวสุบารุเอง แล้วก็ตามด้วยชอล่าไม่ใช่เหรอ? เพราะงั้นนะ…]

สุบารุ: …

[เอมิเลีย: เพราะงั้นจะต้องดูแลเธอให้ดีนะ ――สัญญามาสิ]

คำว่า [สัญญา] ที่เธอกล่าวขึ้นมานั้น เป็นคำที่มีความหมายสำคัญต่อตัวเอมิเลียและ [นัตสึกิ สุบารุ]

แต่ถึงแม้ว่าสุบารุในปัจจุบันจะไม่อาจเข้าใจได้ถึงน้ำหนักของมัน เขาก็ยังรับรู้ได้ถึงความเชื่อมั่นที่เอมิเลียมีต่อสุบารุคนเก่า

สุบารุ: …เข้าใจล่ะ ขอสัญญาเลย

[เอมิเลีย: อื้ม เยี่ยมไปเลย ――ถ้างั้นก็ไปดีมาดีนะ สุบารุ]

หลังจากที่เอมิเลียโบกมือลาและส่งยิ้มให้ บรรดาเพื่อนฝูงก็เลือนหายไปจากดวงตาข้างซ้ายที่พร่ามัวของสุบารุ เขาอ้างว้างอยู่คนเดียวจนรู้สึกว่าคำสัญญาที่พึ่งให้ไปเองก็เลือนราง

. สุบารุ: ――ชอล่า มานี่หน่อย

เขากำจัดความคิดอันแห้งแล้งและเรียกหาชอล่าที่เดินอยู่ไกลๆ เธอรีบกระโจนเข้ามาหาสุบารุทันที

ชอล่า: มีไรเหรอคะ ท่านอาจารย์! เอ่อ นี่หรือว่าช่วงไทม์(เวลา)ที่พึมพำท่าทางสนุกอยู่คนเดียวจะจบลงแล้วเหรอค้า!?

สุบารุ: นี่เธอ อย่าพูดอะไรสเตรท(ตรงๆ)ขนาดนั้นสิฟะ เล่นพูดซะเหมือนชั้นเป็นคนไม่เต็มเต็งแบบนั้นมันก็เจ็บเหมือนกันนะเฟ้ย

ชอล่า: อิอิ โทษค่า

ชอล่าเคาะหัวตัวเองและแลบลิ้นขอโทษออกมา อย่างที่เอมิเลียว่าไว้ เธอคนนี้คือที่ผู้สนับสนุนหลักต่อจุดมุ่งหมายของเขา

. จริงอยู่ว่าสุบารุสามารถยืมความรู้และปัญญาเพื่อนๆมาใช้ในการวางแผนปฏิบัติการ แต่สิ่งที่ขาดไปไม่ได้เลยก็คือความสามารถในการต่อสู้ของชอล่าที่จะทำให้แผนเหล่านั้นกลายเป็นจริง

แต่สุบารุกลับแทบไม่เคยให้รางวัลอะไรเธอเลย เขาเอาแต่ทำเหมือนเธอเป็นบ่อน้ำที่คอยตักน้ำมาใช้ฟรีๆเพราะอีกฝ่ายยินยอมให้เขาทำ

ชอล่า: ท่านอาจารย์?

พอเห็นเขาเงียบไป ชอล่าก็เอียงคอสงสัย เส้นผมสีดำของเธอห้อยลงมาพาดหัวไหล่ขาวๆ

สุบารุ: ชอล่า พอถึงตอนท้ายสุดแล้วเธออยากได้อะไรเหรอ?

ชอล่า: หืม~ หมายถึงอะไรเหรอค้า?

สุบารุ: ยังมีหน้ามางงอีก เธอน่ะน่าจะรู้เป้าหมายของชั้นดีไม่ใช่เหรอวะ?

เขาหลุดคำพูดหยาบคายและลืมเรื่องรางวัลที่จะให้ชอล่าไปหมด แต่เธอก็เอาแต่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจและยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนสุบารุต้องใช้ฝ่ามือดันหน้าผากเธอออก

. สุบารุ: ชั้นน่ะตั้งใจจะฆ่าทุกคนที่รู้จักตัวชั้นแล้วอ่าน [หนังสือคนตาย] ของคนเหล่านั้น พอกำจัดทุกคนที่รู้จักได้หมดแล้ว คนสุดท้ายมันก็คือเธอนะ หลังจากนั้นชั้นก็จะอ่านหนังสือของเธอ แล้วทำไม…

เพื่อเติมเต็มช่องโหว่ของตัวเอง สุบารุไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเก็บรวบรวมชิ้นส่วนของ [นัตสึกิ สุบารุ] มาปะติดปะต่อเพื่อเอาตัวเขาที่สมบูรณ์กลับคืนมา เพื่อการนั้นเขาต้องการความทรงจำของทุกคน ทั้งไรน์ฮาร์ตที่เขาสัญญาว่าจะฆ่าให้ได้สักวัน รวมถึงชอล่าด้วย

แต่เธอกลับยังคงยิ้มอยู่ต่อหน้าเขา คอยช่วยเหลืออย่างไม่ลังเล และยังคงมีปฏิสัมพันธ์กับเขาอย่างไร้กังวลทั้งๆที่เขาจะต้องฆ่าเธอ

สุบารุ: แล้วทำไมถึงได้ติดตามชั้นมากันล่ะ? ชอล่า

ชอล่า: นี่เป็นห่วงเค้าเหรอคะ? นั่นเพราะว่ารักเค้าใช่ไหมเอ่ย?

สุบารุ: …ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะ ชั้นกำลังจริงจังอยู่

. ในเมื่อเธอตอบมาด้วยโทนเสียงเหลาะแหละเหมือนทุกที เขาจึงย้ำคำถามไปอีกครั้งแบบหยาบกระด้าง ส่วนชอล่าที่ได้ฟังก็เกริ่นนำว่า “ท่านอาจารย์คะ”

ชอล่า: เค้าก็ไม่ได้ล้อเล่นนะคะ ก็เพราะว่าการได้รับความรักจากท่านอาจารย์น่ะคือความหมายของการมีชีวิตอยู่ของเค้าค่ะ เพราะงั้น เรื่องนั้นแหละสำคัญที่สุดค่า

สุบารุ: …

ชอล่า: ถ้าท่านอาจารย์รักเค้า ก็ใช้งานให้พอใจได้ตามสบายเลยค่ะ ชีวิตของเค้าน่ะเป็นของท่านอาจารย์ การถูกใช้งานเพื่อท่านอาจารย์อย่างเต็มที่นั่นแหละคือความปรารถนาค่ะ

โทนเสียงที่ยังคงเหลาะแหละและท่าทีลูบหน้าอกตัวเองของเธอนั้นยังคงทำให้บอกยากว่าจริงจังหรือล้อเล่น

แต่รอยยิ้มที่เบาบางของเธอก็ทำให้สุบารุเข้าใจว่าชอล่านั้นใช้ชีวิตอย่างซื่อตรงและจริงจังอยู่เสมอ เธอไม่มีความจำเป็นต้องโกหกเลย

. ชอล่า: จะใช้งานกันมากเท่าไหร่ก็ได้ ใช้จนเค้าต้องมีจุดจบอย่างสังเวชก็ไม่ว่ากันค่ะ ข้อแลกเปลี่ยนน่ะขอแค่รักเค้าและร้องไห้ตอนที่เค้าตายก็พอแล้วค่ะ เค้าน่ะขอแค่นั้น… ขอแค่นั้นก็พอใจแล้วจริงๆนะคะ

สุบารุ: …ทำไมเธอถึงได้ทุ่มเทขนาดนั้นเพื่อชั้นกันล่ะ? ก็ในเมื่อชั้นน่ะไม่ใช่ [นัตสึกิ สุบารุ] สักหน่――

ชอล่า: ไม่สำคัญค่ะ

สุบารุ: …

ชอล่า: ท่านอาจารย์น่ะก็คือท่านอาจารย์ เรื่องอื่นไม่สำคัญค่ะ เค้าน่ะก็แค่รักการที่ตัวเองรักคนที่อยากจะรักเท่านั้นเองค่า และถ้าจะให้ดีที่สุดก็คือคนๆนั้นรักเค้ากลับด้วยเหมือนกันล่ะนะคะ นี่เค้าพูดอะไรแปลกๆไปหรือเปล่าคะเนี่ย?

. พอเห็นท่าทีไร้ข้อกังขาต่อสิ่งที่ตัวเธอพูด สุบารุก็หลุดเสียงดัง “ฮ่า” ออกมาจากลำคอ

――สุบารุหัวเราะออกมา

ไม่ใช่ในฐานะ [นัตสึกิ สุบารุ] ที่เขาแสร้งเป็นต่อหน้าพวกเอมิเลีย นี่คือเสียงหัวเราะของนัตสึกิ สุบารุที่กลวงเปล่า ผู้ที่ได้ลืมเลือนชีวิตต่างโลกของตัวเองไปหมดแล้ว

สุบารุ: อา ให้ตายสิ เธอเนี่ยนะ… คนเขากำลังค้นหาตัวเองอยู่แท้ๆ อย่ามาทำตัวเป็นห่วงแบบนี้เซ่ บ้าหรือเปล่า

ชอล่า: เอ๊ะ!? นี่หรือว่าท่านอาจารย์จะโกรธเหรอค้า!? เค้าพูดอะไรแปลกๆไปสินะคะ!? นี่หรือว่าวันจันทร์ วันพฤหัสแล้วก็วันศุกร์จะเป็นวันทิ้งขยะแบบเผาได้เหรอค้า!?

สุบารุ: ไม่ได้โกรธเฟ้ย ทึ่งต่างหากล่ะ อา ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยวุ้ย

เขาส่ายหน้าและถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาจากนั้นก็เริ่มออกเดิน แต่พอสุบารุมองกลับมาก็เห็นชอล่ายืนมองแผ่นหลังเขาอย่างเหนียมอายไม่เหมือนทุกที

. สุบารุ: อยากทำอะไรก็ตามใจเธอ รีบตามมาสิ

ชอล่า: อยากทำอะไรก็ตามใจ… นี่หรือว่าต่อให้กอดแขนก็จะไม่โกรธเหรอคะ?

สุบารุ: ขอแค่อย่าทุ่มน้ำหนักทั้งตัวใส่ละกัน

ชอล่ากระโจนเข้ามาเอาแขนของสุบารุมากอดไว้ในอ้อมอกทันที ที่จริงด้วยพละกำลังมหาศาลของเธอมันควรจะเป็นประสบการณ์ที่รุนแรงกว่านี้ แต่กับสุบารุเท่านั้นที่เธอจะควบคุมแรงราวกับว่าเขาเป็นที่สิ่งที่บอบบางและแสนสำคัญ

แต่สุบารุนั้นไม่ค่อยชอบใจที่ชอล่ามาเกาะแกะตัวเขา ความรักใคร่ของเธอมันทำให้เขาอึดอัด นั่นก็เพราะว่าตัวเขาไม่ใช่ [นัตสึกิ สุบารุ] ที่ควรได้รับความรักจากชอล่า

. ชอล่า: ท่านอาจารย์คะ ท่านอาจารย์ขา~

สุบารุ: หา?

ชอล่า: เค้าน่ะรักท่านอาจารย์นะคะ เลิฟอิสโอเวอร์ค่า

สุบารุ: งั้นเหรอ แต่ชั้นไม่ได้รักเธอหรอกนะ

ชอล่า: ง่าาา! ทะ…ท่านอาจารย์ใจร้ายจังค่า…

สุบารุ: แต่ว่า

ชอล่า: แต่ว่า?

สุบารุ: …หลังฆ่าไรน์ฮาร์ตได้แล้ว จะฆ่าเธอเป็นคนสุดท้ายเอง ตัวชั้นที่ไม่ใช่ [นัตสึกิ สุบารุ] น่ะจะลงมือฆ่าเธอเป็นคนสุดท้ายให้เอง

ชอล่า: …

สุบารุ: แค่เรื่องนั้นแหละที่ให้สัญญาได้

ชอล่า: วะ…วะฮ่า…วะฮ่าฮ่า! ท่านอาจารย์…ท่านอาจารย์พูดจริงเหรอคะ? เค้าเป็นคนสุดท้ายเหรอ? เค้าจะได้เป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของท่านอาจารย์เหรอคะ?

สุบารุ: พอได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกอยากแหกสัญญาขึ้นมาทันทีเลยแฮะ

ชอล่า: เอ๋~! ไม่ได้สิคะ! สัญญาแล้วนี่คะ! สัญญาไว้แบบเอาจริงแน่ๆแล้วนี่คะ!

สุบารุ: ล้อเล่นน่า

ชอล่า: อ้าว!? ที่ว่าล้อเล่นนี่มันส่วนไหนล่ะค้า!? ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ขา~!

. ปะเข้าด้วยกัน ปะเข้าด้วยกัน ก่อเป็นรูปร่าง ปะเข้าด้วยกัน ปะเข้าด้วยกัน ปั้นให้เข้ารูป ปะเข้าด้วยกัน ปะเข้าด้วยกัน เติมสีสันลงไป ปะเข้าด้วยกัน ปะเข้าด้วยกัน ปะเข้าด้วยกัน ทำต่อไปให้ตัวเขาเข้าใกล้ความสมบูรณ์

ปะเข้าด้วยกัน ปะเข้าด้วยกัน ต่อให้ปะเข้าด้วยกันจนจดจำรูปร่างเดิมไม่ได้แล้ว เขาก็ยังเริ่มปะอันใหม่ได้

ปะเข้าด้วยกันและมีชีวิตต่อไป ปะเข้าด้วยกันและมีชีวิตต่อไป จนกว่าจะถึงวันตาย เขาก็จะปะเข้าด้วยกันและมีชีวิตอยู่ต่อไป――

รูทตะกละจบบริบูรณ์