รูทเย่อหยิ่งพาร์ท 11 : วีรชน

. ท่ามกลางเมืองหลวงที่ถูกเพลิงนรกกลืนกิน สุบารุหอบด้วยความเจ็บปวดและเงยหน้ามองท้องฟ้า เขารู้สึกตื่นตัวเพราะความเจ็บปวด ทุกอย่างมันชัดเจน ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นและสาเหตุที่เขามาอยู่ตรงนี้

ในอ้อมกอดของเขาคือร่างไร้วิญญาณของเมลี่

เขาคงจะไม่ได้เห็นนิสัยจอมทะเล้นของเธอ คงไม่ได้ฟังเสียงหวานเกินอายุของเธอและคงไม่ได้เห็นพฤติกรรมแบบเด็กเอาแต่ใจของเธออีกแล้ว

――นั่นก็เพราะว่านี่คือจุดที่สุบารุ “ตายแล้วกลับมา”

. จุดเซฟของ “ตายแล้วกลับมา” สามารถเปลี่ยนได้ และเมื่อมันเปลี่ยนไปแล้วสุบารุก็ไม่สามารถย้อนกลับไปเกินจุดเซฟได้อีก

แปลว่าสุบารุไม่สามารถช่วยชีวิตเมลี่ที่เป็นศพอยู่ในอ้อมแขนของเขาได้อีกแล้ว ทำได้ก็เพียงแต่ปิดเปลือกตาของเธอลง

สุบารุรู้ตัวดีว่าเขาไม่มีสิทธิ์จะภาวนาให้ดวงวิญญาณของเธอไปสู่สุคติ ทั้งสุบารุและเมลี่มือเปื้อนเลือดมามากเกินไป บาปกรรมที่สั่งสมมานี้เป็นดั่งโซ่ตรวนที่จะลากพวกสุบารุลงสู่นรกและคงไม่มีวันถอดมันออกได้

สุบารุ: ถึงอย่างนั้น…ก็เถอะ…

ความตายไม่ใช่เหตุผลให้ยอมแพ้ เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายแล้วเขาต้องใช้ชีวิตทิ้งขว้างไปมากกว่าหนึ่งหมื่นครั้งกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้

มีอยู่หลายครั้งที่ความเจ็บปวดจากความตายทำให้ตัวตนของเขาเกือบพังทลาย แต่ทุกครั้งมันก็จุดไฟในหัวใจของเขาให้ลุกโชน

. การเผาไหม้แรกเริ่มจากสัมผัสที่ปลายนิ้วนั้นนำสุบารุมาถึงจุดนี้ได้ อีกแค่ก้าวเดียวเขาก็จะทำให้ความปรารถนาเป็นจริงได้แล้ว

กว่าจะมาถึงที่นี่ได้เขาต้องสังเวยเหยื่อไปหลายชีวิต แต่กระนั้นแล้ว――

ไรน์ฮาร์ด: ――พอแค่นั้นแหละ

เสียงเรียกดังมาจากยอดเนิน ภาพลักษณ์ของชายคนนั้นดูดกลืนกระทั่งเปลวเพลิงที่เผาไหม้เมืองหลวงจนดูเปล่งประกายขึ้นไปอีก

สุบารุ: ไรน์ฮาร์ด วาน แอสเทรอาาาา…

ไรน์ฮาร์ด: ดูท่าว่าจะไม่ต้องแนะนำตัวสินะ ผมเองก็ไม่คิดจะเสวนาไปมากกว่านี้เหมือนกัน

ดวงตาสีน้ำเงินที่จ้องลงมายังสุบารุที่คุกเข่าอยู่นั้นแตกต่างไปจากดวงตาที่เขาเคยเห็นเมื่อนานมาแล้ว

ชายคนนี้ต่อหน้าฆาตกรก็ยังสงบเสงี่ยมได้ แต่ดวงตาของเขาตอนมองสุบารุกลับเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธแค้นที่รุนแรงสุดจะพรรณนาได้

สุบารุ: นายเองก็เกลียดคนอื่นได้เหมือนกันนี่หว่า “นักดาบเทวา”!

ไรน์ฮาร์ด: ทางผมเองก็แปลกใจเหมือนกัน ไม่นึกเลยว่าจะยังมีอารมณ์นี้ในตัวผมอยู่

สุบารุ: แสดงว่าได้เจอด้านใหม่ของตัวเองสินะ “แฮปปี้เบิร์ธเดย์” สุขสันต์วันเกิดนะ ไรน์ฮาร์ด

ไรน์ฮาร์ด: โทษทีนะ วันนี้ไม่ใช่วันเกิดของผม แต่ว่ามันจะเป็นวันตายของนาย

. พอสุบารุพูดพร่ำถากถางอยู่ฝ่ายเดียว ไรน์ฮาร์ดก็ประกาศสั่งตายเขาขึ้นมา และนั่นทำให้สุบารุยิ้มฉลองความสำเร็จเล็กๆอย่างเดียวที่เขาพอจะโอ้อวดได้

“ทำลายใบหน้าสงบเสงี่ยมนั่นซะ แล้วลากอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ในตัวหมอนั่นออกมา”

สุบารุ : น่าขำสิ้นดี ไรน์ฮาร์ด! นักดาบเทวาเหรอ! ดาบแห่งอาณาจักรเหรอ! นายเนี่ยนะอัศวินที่จะปกป้องราชอาณาจักรลุกุนิก้า!? แล้วนายได้ทำอะไรเพื่อปกป้องประเทศที่ว่าบ้างล่ะ!? บอกมาทีเซ่!

สุบารุกางแขนและแหกปากตะโกนจนน้ำลายกระเด็นไปทั่ว ทั้งสองยืนประจันหน้ากันอยู่ที่ประตูทางเข้าพระราชวัง จากจุดนี้สามารถมองเห็นได้ว่าไม่ใช่แค่เมืองหลวง ――แต่ทั้งราชอาณาจักรลุกุนิก้ากำลังถูกเพลิงนรกโหมไหม้

. ถึงแม้ไรน์ฮาร์ดจะแข็งแกร่งถึงเพียงไหน และถึงแม้ว่าเขาจะเป็นอัศวินที่เก่งกาจขนาดไหน ด้วยตัวคนเดียวเขาจะทำอะไรได้?

เขาทำอะไรไม่ได้สักอย่าง นั่นแหละคือข้อสรุปของสุบารุ

สุบารุ: นี่คือของขวัญสำหรับนายจากตัวชั้นเอง! มันคือกับดักที่ชั้นเตรียมไว้เพื่อฆ่านาย!

ไรน์ฮาร์ด: เพื่อฆ่าผมงั้นเหรอ…?

สุบารุ: ตัวชั้นน่ะ! ลองพยายามฆ่านายมากี่ครั้งแล้ว รู้บ้างไหม!? ชั้นลองดูเป็นสิบ เป็นร้อย เป็นพันครั้ง! คิดว่าชั้นเผชิญหน้ากับนายมากี่ครั้งแล้วล่ะ หา!?

ใบหน้าของไรน์ฮาร์ดเกร็งด้วยความสับสน ไม่มีทางที่เขาจะเข้าใจสิ่งที่สุบารุพล่ามออกมา

สุบารุลองผิดลองถูกมาทุกวิถีทางแล้วเพื่อฆ่าไรน์ฮาร์ด เขาศึกษาและค้นคว้าเกี่ยวกับตัวไรน์ฮาร์ดอย่างดี ลองทุกวิธีการที่คิดออก

แต่ไม่ว่าจะเป็นแผนการใดที่สุบารุคิดขึ้นมา ไรน์ฮาร์ดก็เอาชนะมาได้หมด ราวกับว่าสมองอันด้อยค่าและตัวตนของนัตสึกิ สุบารุไม่มีทางต่อกรกับไรน์ฮาร์ดได้

. เขาเสียสละเอลซ่า เสียสละเมลี่ เสียสละจอมเวทสีฟ้า เสียสละชายที่น่าจะเป็นเพื่อนกันได้ เสียสละตัวตลกที่อ้างตัวเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด เสียสละลัทธิบูชาแม่มด เสียสละพวกบิชอป ลองก่ออาชญากรรมมาแล้วทุกวิถีทาง แต่ก็ยังฆ่าไรน์ฮาร์ดไม่ได้

และในเมื่อได้ข้อสรุปว่าเขาไม่อาจจะพรากชีวิตของไรน์ฮาร์ดได้ สุบารุจึงตัดสินใจ

สุบารุ: ชั้นเลยเลือกฆ่าตัวตนที่เป็นอัศวินของนาย ชื่อ “นักดาบเทวา” ที่แสนโอ้อวดนั่นชั้นลากมันลงมาบนพื้น กระทืบซ้ำให้เละ แล้วถ่มน้ำลายกับเสลดใส่!

ไรน์ฮาร์ด: ทำไป…ด้วยเหตุผลแค่นั้นเหรอ…

สุบารุ: ก็แค่นั้นแหละ! เออสิ ทำไปเพราะแค่นั้นแหละ! ด้วยเหตุผลแค่นั้นแหละชั้นถึงได้เสียสละชีวิตของทุกคนเพื่อลากนายลงมาอยู่บนพื้น!

สุบารุวางร่างของเมลี่ลงบนพื้นแล้วชี้นิ้วไปที่ไรน์ฮาร์ด ใบหน้าของเขาที่ไม่อาจเก็บซ่อนความสะเทือนใจไว้ได้ทำให้สุบารุรู้สึกอิ่มเอม

สุบารุ: นายน่ะเป็นวีรชนนะ ไรน์ฮาร์ด ชั้นไม่สามารถฆ่านายที่เป็นไรน์ฮาร์ดได้ แต่ว่าชั้นสามารถฆ่าตัวตนของนายที่เป็นวีรชนได้ ――นี่แหละคือวิธีการฆ่านาย ไรน์ฮาร์ด

. สุบารุโอ้อวดเหมือนคนเสียสติให้ไรน์ฮาร์ดที่นิ่งเฉยฟัง เขาทุ่มเทสุดตัว ลองมาตั้งหลายแผน สังเวยชีวิตผู้คน หลั่งเลือด สั่งสมความตาย และในที่สุดเมลี่ก็ปกป้องเขาไว้จนสุบารุยืดชีวิตมาเผชิญหน้ากับไรน์ฮาร์ดได้สำเร็จ

หลังเสียสละพวกพ้องคนแล้วคนเล่า ในที่สุดเขาก็ยืนอยู่บนเวทีเดียวกับไรน์ฮาร์ดได้เสียที

สุบารุ: …ทะ ทำไมกันวะ?

ลมร้อนพัดเพเอาความโอ้อวดเมื่อครู่หายไป น้ำเสียงที่เขาพูดออกมานั้นฟังดูสั่นเทา

สุบารุ: ทำไมนายถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้วะ? ทำไมนายถึงได้แข็งแกร่งจนชั้นต้องปล่อยให้พวกเขาตายแค่เพื่อจะมาถึงตัวนายด้วยวะ?

เสียงสะอื้นที่แฝงมาในน้ำเสียงทำให้ไรน์ฮาร์ดเกร็ง เขาคงจินตนาการไม่ออกว่าสุบารุคิดอะไรอยู่ เพราะแม้แต่ตัวสุบารุเองก็ไม่อาจจะเข้าใจเรื่องนั้นได้อีกแล้ว

เขาร้องไห้ทำไม? ครั้งสุดท้ายที่เขาหลั่งน้ำตาคือเมื่อไหร่กัน?

แน่นอนว่ามันคือวันนั้น วันแรกที่เขาถูกอัญเชิญมายังโลกนี้คือครั้งสุดท้ายที่เขาเคยหลั่งน้ำตา น้ำตาที่นัตสึกิ สุบารุหลั่งยามได้เห็นตัวตนที่เป็นดั่งเสาแห่งเพลิง

สุบารุ: ชั้นอยากจะเป็นเหมือนนาย อยากจะมีพลังที่จะปกป้องทุกคนได้อย่างตรงไปตรงมาเหมือนนาย ชั้นน่ะอิจฉานายจริงๆ ชั้นถึงได้เกลียดนายเข้าไส้

ไรน์ฮาร์ด: นี่นาย…

น้ำตาที่เอ่อล้นออกมาพาเอาความรู้สึกจริงๆของสุบารุออกมาด้วย

. ในลูปแรกสุดที่เมืองหลวง นัตสึกิ สุบารุได้เห็นชายผู้ปลดปล่อยเขาออกจากลูปนรกกับตา ――ในตอนนั้นสุบารุอิจฉาไรน์ฮาร์ด

เขาถูกปาดท้อง ทรมานจนตายไปหลายครั้งหลายคราว แต่ก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ หัวใจของเขาถูกปอกลอกออกทีละน้อย แล้วอยู่ดีๆชายคนนึงก็มาเปลี่ยนโชคชะตาของเขาอย่างง่ายดายราวกับแค่เตะหินข้างทาง

สุบารุทั้งปรารถนา อิจฉา ริษยาและเกลียดชังความแข็งแกร่งนั้น

สุบารุ : ――ชั้นน่ะอยากจะเป็นนายนะ ไรน์ฮาร์ด

ไรน์ฮาร์ด: ――ผมน่ะไม่เข้าใจนายเลย

คำพูดจากใจจริงของสุบารุเป็นแค่คำเพ้อไร้สาระสำหรับไรน์ฮาร์ด และเขาก็พูดถูกแล้ว ไรน์ฮาร์ดเป็นวีรชน เขาย่อมถูกเสมอ

. “เมื่อไหร่กันที่มันเริ่มผิดพลาดไป? เมื่อไหร่กันที่นัตสึกิ สุบารุออกนอกลู่นอกทาง?”

ที่จริงแล้วเขาก็รู้ตัวดี แต่ก็คงจะไม่มีใครเข้าใจ เพราะว่านัตสึกิ สุบารุกลายเป็นคนเสียสติที่ไม่อาจจะให้อภัยได้มาเป็นเวลานานแล้ว

ไรน์ฮาร์ดตรงดิ่งมาหา เขาไม่ได้เอื้อมมือไปที่ดาบ คงเพราะมันไม่จำเป็นในการกำจัดสุบารุด้วยซ้ำ การโจมตีแค่ทีเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างปวกเปียกของสุบารุแหลกสลายได้

เพราะงั้นอย่างน้อยเขาถึงได้อยาก――

เอลซ่า: ――มายอมแพ้ตอนนี้มันด่วนสรุปไปหรือเปล่า?

ไรน์ฮาร์ด: ――นี่เธอ!

เงาสีดำโผเข้ามาขัดการรุดหน้าของไรน์ฮาร์ดจากด้านข้าง เขาป้องกันคมมีดของเงาดำด้วยมือเปล่า ใบมีดเป็นฝ่ายที่แตกสลายไปแทนที่จะเป็นมือของเขา เป็นภาพที่แสนบ้าบอในสายตาสุบารุ

เอลซ่า: ผิดมนุษย์มนาจริงนะคะ คุณเนี่ย

เอลซ่าที่โชกไปด้วยเลือดพลิกตัวกลางอากาศมาลงจอดบนพื้น สุบารุนึกว่าเธอถูกเผาตายไปแล้วเสียอีก

. เอลซ่า: ดูเหมือนว่าจะยังรอดตายมาได้ แต่ดูจากสถานการณ์แล้ว ท่าทางฉันจะได้ตายอีกรอบนะคะเนี่ย

สุบารุ: เอลซ่า…

เอลซ่า: เมลี่ล่ะ…งั้นเหรอ ไม่รอดสินะ น้องสาวผู้น่าสงสารของพี่

พอเห็นศพเมลี่บนพื้นเอลซ่าก็พึมพำอย่างเศร้าโศก แต่เธอก็ปรับอารมณ์มาเตรียมเผชิญหน้าไรน์ฮาร์ดทันที

เอลซ่า: ท่าทางคุณจะเป็นศัตรูของน้องสาวฉันสินะคะ มาเต้นรำกันหน่อยไหม?

ไรน์ฮาร์ด: อาวุธก็ไม่มีแล้ว อีกอย่างเธอรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังปกป้องใครอยู่?

เอลซ่า: พอดีไม่ชอบคุยเรื่องยุ่งยาก ฉันอยากทำอะไรฉันก็ทำ และชายคนนี้ปล่อยให้ฉันทำตามใจชอบ เพราะงั้นเขาถึงได้เป็นลูกค้าชั้นดีค่ะ

เอลซ่าเลียริมฝีปากแล้วสาธยายตรรกะแบบฆาตกร ไรน์ฮาร์ดสูดหายใจแล้วตั้งท่าเตรียมดวลกับเธอ

เอลซ่า: นี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้เจอหน้ากันแล้ว สนุกมากเลยล่ะ วิเศษที่สุดเลยค่ะ

สุบารุ: เอลซ่า ชั้นน่ะ…!

เอลซ่า: ลาก่อนนะคะ

. ภาพประกอบโพสต์วาดโดยคุณ 肉まん