รูทโทสะพาร์ท 8 : สาวรับใช้

. “ถ้าหากเหรียญทองที่ดีดไปออกก้อย ไม่ว่าเป็นใครก็จะถูกฆ่า”

เฟรเดริก้ารู้สึกรังเกียจวิถีทางนั้นของผู้เป็นนาย หน้าที่ของเธอคือการเก็บกวาดศพไร้หัว เปลี่ยนพรมที่เปื้อนเลือด และทำอาหารให้เหล่าทหารรับจ้างใน “แพนเดโมเนี่ยม”

เฟรเดริก้า: ตัดสินชะตากรรมของคนอื่นด้วยโชคเพียงอย่างเดียว… คิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้าหรือไงกันคะ?

“เฟรเดริก้า บาวแมน” ถูกจ้างมาทำงานที่องค์กรเนื่องจากว่า “เอมิเลีย” ผู้ที่ถูกลือกันว่าเป็นภรรยาลับของ “ราชาผู้ล้างบาง” อ้อนวอนเช่นนั้น

เฟรเดริก้ารอดมาจากการถูกแช่แข็งในวันนั้นมาได้ แต่พอฟื้นขึ้นมาที่นี่ เธอก็ถูกจับใส่ปลอกคอและถูกบังคับให้ทำงานเป็นเมดรับใช้ชายที่เธอรังเกียจ

เฟรเดริก้าได้แต่กัดฟันเก็บความรู้สึกขมขื่น เก็บงำความโกรธแล้วแบกศพไปทิ้ง จากนั้นก็ไปทำงานอื่นต่อ

เฟรเดริก้า: ――นายท่านคะ ขอประทานโทษค่ะ

มีกฎระบุให้เฟรเดริก้าเป็นคนนำอาหารมาส่งถึงห้องเจ้านายเสมอ เพราะเขาไม่ยอมกินอาหารฝีมือคนอื่นเลยด้วยซ้ำ

แต่เธอกลับมิได้รู้สึกเป็นเกียรติเลย นั่นก็เพราะอีกฝ่ายแค่เชื่อมั่นว่าเฟรเดริก้าจะไม่ทำอะไรโง่ๆ มิได้ไว้ใจหรือติดใจในรสมือของเธอเลย

สุบารุ: เข้ามา

เสียงล็อคหลายตัวถูกปลดออก ตามมาด้วยคำสั่งสั้นๆ จากนั้นเฟรเดริก้าก็เข็นรถเข็นอาหารเข้าไปในห้องของเจ้านาย

ที่นี่ต่างจากห้องโถงรับแขกสภาพโอ่อ่าด้านหน้า มันเป็นแค่ห้องเรียบๆ น่าเบื่อ สี่มุมของห้องมีหนังสือเกี่ยวกับวิชาการหลายแขนงกองกันอยู่ยุ่งเหยิง

มันทำให้คนเจ้าระเบียบอย่างเฟรเดริก้าทนแทบไม่ได้ แต่ผู้เป็นนายกลับต่อต้านการปล่อยให้เธอทำความสะอาด เขาคงจะระแวงว่ากลไกบางอย่างที่ติดตั้งไว้จะถูกเธอค้นพบ

แทนที่จะเรียกว่าขี้ระแวง คำว่า “ขี้ขลาด” คงเหมาะสมกับคนน่ารังเกียจอย่างเขามากกว่า

เฟรเดริก้า: นายท่านคะ อยากให้ช่วยทำอะไรกับพวกเอกสารที่ตกอยู่บนพื้นนี่หรือเปล่าคะ?

สุบารุ: …อื้ม อา ฝากทีนะ หาคนที่น่าจะอ่านรู้เรื่อง แล้วเอาไปให้พวกเขาดูซะ

ที่กระจายอยู่บนพื้นคือกระดาษที่เต็มไปด้วยลายมือไก่เขี่ย มองผิวเผินดูจะเป็นแค่แบบร่างใช้แล้วทิ้ง แต่ความจริงแล้วมันคือผลงานสร้างสรรค์ปริศนาของราชาผู้ล้างบาง ซึ่งเป็นรายได้หลักขององค์กรเลย

สุบารุ: อันนั้นคงไม่ค่อยจะมีประโยชน์ …เอนจิ้นอะไรพวกนั้น โครงสร้างของมันทำงานยังไงไม่ค่อยเข้าใจเลย สุดท้ายแล้วก็ของประเภทอาหารนี่แหละนะที่ง่ายที่สุด…

เด็กหนุ่มพึมพำอยู่ในโลกส่วนตัวถึงหนทางหรือความเป็นไปได้สู่ “องค์ความรู้และนวัตกรรม” ที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นหรือค้นพบมาก่อน

เด็กหนุ่มผมดำได้พบปะผู้คนมากมาย ได้เลือกตัดสินใจอย่างเหมาะสมมาหลายคราราวกับว่าถูกชี้นำโดยโชคชะตา แถมยังเป็นนักริเริ่มผู้มีความคิดแปลกใหม่นานัปการ

เศษเสี้ยวความรู้ที่เขาพูดถึงปลุกความเป็นไปได้ใหม่ๆ ให้นักปราชญ์ในสาขาวิชาต่างๆศึกษาต่อ

แค่คำพูดติดตลกของเด็กหนุ่มก็กลายมาเป็นสิ่งที่เหล่าผู้มีปัญญาทดสอบ ถกเถียง และสร้างเป็นทฤษฎีขึ้นมา

ทั้งหมดกลายมาเป็นแหล่งกำไรมหาศาลที่หล่อหลอมเด็กหนุ่มให้กลายเป็นวายร้ายตัวฉกาจ

[สุบารุ: มาถึงตอนนี้ จะเรียกว่าเป็นเทมเพลตขององค์ความรู้ในอนาคตก็ไม่ใช่เรื่องตลกแล้ว]

เฟรเดริก้านึกย้อนถึงตอนที่เจ้านายเคยพึมพำออกมาเช่นนั้นหลังความสำเร็จของเขาได้รับการชมเชย โดยที่มิได้ยิ้มแย้มดีใจเลยแม้แต่น้อย

เขาทำให้ผู้คนมากมายต้องทุกข์ทรมาน แต่ก็ทำให้ผู้คนอีกจำนวนหนึ่งมีความสุขด้วยเช่นกัน

ถึงจะเป็นตัวตนเข้าใจยากที่น่ารังเกียจแต่มันสมองของเขาก็มีค่า เฟรเดริก้าแอบคิดว่าเขามีส่วนที่คล้ายกับรอสวาลอยู่ในด้านนั้น

สุบารุ: เฟรเดริก้า อาหารน่ะ เธอกินสักคำก่อนสิ

ถึงเด็กหนุ่มจะร่างกายผอมกะหร่องเห็นกระดูก แต่ก็ไม่ใช่เพราะเขาเลือกกิน ส่วนใหญ่เป็นปัญหาทางจิตมากกว่า

ภาพของผู้คนที่เขาทำร้ายช่วงชิงคงตามหลอกหลอนจนเขามักจะอาเจียนอาหารออกมา ถึงในฐานะคนเตรียมอาหารเธอจะไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาตั้งใจอาเจียน

เฟรเดริก้า: นายท่านคะ เรียบร้อยค่ะ

ด้วยเหตุผลบางอย่างเขามักจะให้เตรียมอาหารจำนวนสำหรับสองคน เฟรเดริก้าจะต้องชิมอาหารทดสอบพิษหนึ่งคำจากทุกเมนูที่เตรียมมาเสิร์ฟบนจานใบใหญ่

ถึงจะเคยมีความคิดแบบนั้นอยู่บ้าง แต่เฟรเดริก้าก็ยังไม่เคยแอบใส่พิษจริงๆ

งานเมดมันกลายเป็นส่วนสำคัญของชีวิตเฟรเดริก้าไปแล้ว เธอจึงไม่อยากทำอะไรที่จะกลายเป็นเรื่องเสื่อมเกียรติต่อผู้ที่ช่วยสั่งสอนและผู้ที่เกี่ยวข้องกับเธอ

เฟรเดริก้า: ถ้างั้นจะไปรอข้างนอกนะคะ มีอะไรก็เรียกหาได้ค่ะ

สุบารุ: อื้ม

เจ้านายของเธอไม่ชอบให้เห็นเวลากินข้าว เฟรเดริก้าจึงได้เตรียมตัวจะออกห้องไปรอข้างนอก

ตอนนั้นเองเธอก็เหลือบไปเห็นเหรียญทองที่วางอยู่ข้างเอกสารรายชื่อสมาชิกขององค์กร เฟรเดริก้าเข้าใจความหมายของมันและขนลุกทั่วร่างทันที

เฟรเดริก้า: นายท่――

สุบารุ: เฟรเดริก้า

ดวงตาอันมืดมนจดจ้องมายังเฟรเดริก้าที่ได้แต่กลืนลมหายใจในความมืด เจ้านายของเธอเอื้อมมือไปยังโต๊ะที่มีรายชื่อวางอยู่แล้วดีดเหรียญทองด้วยนิ้วโป้ง

สุบารุ: ――หัว

เด็กหนุ่มรับเหรียญที่ดีดด้วยมือซ้าย มองดูด้านที่หงายขึ้น แล้วส่งยิ้มให้เฟรเดริก้า

สุบารุ: ออกหัวน่ะ เฟรเดริก้า ――เพราะงั้นน้องชายกับคุณยายของเธอยังปลอดภัยดีนะ

เฟรเดริก้า: ――อา

สุบารุ: ออกไปซะ แล้วอย่าเข้ามาจนกว่าจะชั้นจะอนุญาต

เฟรเดริก้าได้แต่โค้งคำนับเหมือนตุ๊กตา พอออกจากห้องไปแล้วน้ำตาร้อนๆ ก็ไหลเอ่อล้น เธอทำได้แค่เพียงออกวิ่งพลางปิดหน้าปิดตาตัวเองไปด้วย

เฟรเดริก้า: ฮือ ฮืออออ …ฮือออ!

เธอไม่สามารถเอาเรื่องนี้ไปบอกเล่าหรือเปิดเผยกับใครได้ ทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้? ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงได้เกิดขึ้นกับเธอ?

ช่วงเวลาที่เธอเคยได้ใช้ชีวิตที่คฤหาสน์เมื่อนานมาแล้วกับรุ่นน้องที่ไม่ค่อยน่ารัก กับรุ่นน้องที่น่ารัก และกับเจ้านายจอมปัญหาของเธอมันหายไปไหนกัน?

. ภาพประกอบวาดโดยคุณ wawaka1212