รูทโทสะพาร์ท 7 : เจ้าหญิงในห้องขาว

. เอมิเลียจ้องมองเด็กหนุ่มที่นอนสงบนิ่งบนตักของเธอราวกับว่าเขาตายไปแล้ว ขอบตาที่ดำเหมือนเอาเขม่ามาทาเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงอาการพักผ่อนไม่เพียงพอขั้นรุนแรง

เอมิเลีย: ท่าทางว่าเขาจะอดหลับอดนอนมาอีกแล้วสินะ

พัค: ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ด้วยตำแหน่งปัจจุบันของเด็กคนนี้แล้ว เขาคงไม่ค่อยมีเวลาผ่อนคลายหรอก นานๆ ทีเขาถึงค่อยมานอนให้ลิอาโอ๋แบบนี้แหละ

เอมิเลียลูบไล้หน้าผากของเด็กหนุ่ม กวาดนิ้วไปตามขนตา พัคที่ลอยอยู่พันหางรอบท้องตัวเองแล้วกวาดตาดูรอบ “ห้องส่วนตัว” ของเธอ

――มันเป็นห้องสีขาวโพลน ขาวไปทั้งกำแพง พื้น เพดาน เตียง ผ้าม่าน และข้าวของเครื่องใช้ กระทั่งตัวเอมิเลียเองก็สวมชุดนอนสีขาว

ขอบเขตของห้องสีขาวนี้คืออิสรภาพเท่าที่เอมิเลียมี แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะเรียกสภาพความเป็นอยู่นี้ว่า “ถูกกักขังในกรงนก” ได้หรือเปล่า

พัค: จนถึงตอนนี้ลิอาก็ยังไม่โกรธเด็กคนนี้เลยเหรอ?

เอมิเลีย: …นั่น…สินะ

คำตอบของเอมิเลียดูลังเลเพราะตัวเธอก็ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง

ตอนแรกเธอก็โกรธจริงๆ และกระทั่งตอนนี้เองพวกเขาก็ยังไม่ได้คืนดีกัน แต่วันเวลาก็ผ่านพ้นไป ชีวิตประจำวันก็ดำเนินไปโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่ได้ขอโทษกัน

เอมิเลีย: แต่ว่าฉันน่ะยังโกรธพัคอยู่นะ เล่นวางแผนออกจากที่นั่นโดยไม่บอกฉันก่อนแบบนี้

พัค: ขอโทษนะ แต่ว่ามันช่วยไม่ได้แหละ จะวางใจให้รอสวาลในสภาพนั้นช่วยดูแลลิอาก็คงไม่ไหว จริงไหม? ลากคนอื่นออกมาอยู่ในที่อันตรายแล้วดันทิ้งกันไว้กลางคัน ไร้ความรับผิดชอบชะมัดเลยนะ เมื่อคำนึงถึงความปลอดภัยของลิอาเป็นหลัก ก็ไม่มีตัวเลือกไหนจะเข้าตาไปมากกว่านี้แล้วล่ะ

เอมิเลีย: …

พัค: ผมกับเด็กคนนั้นน่ะเห็นพ้องกันนะว่าไม่อยากปล่อยให้ลิอาตกอยู่ในอันตราย

พัคถึงได้ร่วมมือกับองค์กรโดยไม่ลังเลเพื่อพาเอมิเลียออกมาจากคฤหาสน์รอสวาล

เอมิเลียไม่ทันจะรู้เรื่องอะไรเลย พอรู้ตัวอีกทีเธอก็มาอยู่ในกรงนกสีขาวแห่งนี้แล้ว ถึงกระนั้นเอมิเลียก็รู้ตัวดีว่าเธอไม่มีสิทธิ์ติเตียนการตัดสินใจของพัค

เอมิเลีย: เพราะสุดท้ายตัวฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลยอยู่ดี…

ในการคัดสรรกษัตริย์ของราชอาณาจักรลุกุนิก้า ฝ่ายเอมิเลียได้พ่ายแพ้ย่อยยับไปแล้ว สาเหตุหลักก็คือการที่เอมิเลียและรอสวาลผู้สนับสนุนของเธอไม่ยอมไปปรากฏตัวที่การประชุมของผู้มีคุณสมบัติท้าชิงตำแหน่งกษัตริย์

ผลลัพธ์ก็คือการถูกเพิกถอนสิทธิ์เข้าร่วมการคัดสรรกษัตริย์ ฝ่ายเอมิเลียตกม้าตายตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มแข่ง เอมิเลียล้มเหลวตั้งแต่บันไดขั้นแรกของการเป็นผู้นำ

เอมิเลีย: …ความปรารถนา…ของฉัน

ก็คือการสร้างโลกที่ปราศจากการเลือกปฏิบัติ ไม่ว่าจะเป็นฮาล์ฟเอลฟ์หรือเผ่าพันธุ์อื่นใดก็ไม่ควรถูกตัดสินจากชาติกำเนิด

โลกแบบนั้นแหละคือความปรารถนาแบบเงอะงะของเธอ แต่มันกลายเป็นแค่ฝันกลางวันที่สลายหายไปเสียแล้ว

กระทั่งความปรารถนาที่จะปลดปล่อยเหล่าเอลฟ์ที่หลับใหลอยู่ใต้น้ำแข็งในป่าเอลิออร์เองก็ไม่สามารถทำให้เป็นจริงได้เช่นกัน

พัค: เทียบกับคฤหาสน์ที่ไร้การคุ้มกันแล้ว กลับไปอยู่ที่ป่าอาจจะดีกว่า แต่ว่าสถานการณ์มันเลยเถิดจนลิอาทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว ผมก็เลยประหลาดใจตอนที่คนส่งสารของทางนั้นติดต่อเข้ามาจริงๆแหละ

เอมิเลีย: …ตกใจมากๆ เลยล่ะนะ ก็เพราะว่า…

เด็กหนุ่มที่เอมิเลียคิดว่าตายไปแล้วโผล่มาหาอีกครั้ง

ทุกอย่างมันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่สาวใช้ “เรม” กลายเป็นเหยื่อคนแรกของการโจมตีจากสัตว์มาร

เด็กหนุ่มที่พึ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นานกลายเป็นผู้ต้องสงสัย จากนั้น “รัม” พี่สาวของเรมก็ไล่ตามเด็กหนุ่มที่หนีไปและทั้งสองคนก็มิได้กลับมาอีกเลย

กว่าจะรู้ตัวว่าสาเหตุการตายของเรมมาจากคำสาป หมู่บ้านใกล้เคียงก็ได้รับความเสียหายจนฟื้นฟูไม่ได้แล้ว ทั้งเอมิเลียและรอสวาลต่างล้มเหลวในการแก้ไขสถานการณ์อย่างน่าอัปยศอดสู

เธอเสียสิทธิ์ในการคัดสรรกษัตริย์ ส่วนรอสวาลเสียยศมาร์เกรฟ คฤหาสน์ตกอยู่ในสภาพที่ตกต่ำลงเรื่อยๆ

แล้ววันหนึ่ง เอมิเลียที่ใช้ชีวิตอย่างเปล่าเปลี่ยวไปวันๆ ก็ได้เจอกับเด็กหนุ่มที่หายตัวไป ถึงพัคจะตอบรับเขา แต่เอมิเลียรู้สึกโมโห

เด็กหนุ่มหายตัวไปและกลับมาพาตัวเธอไปอีกที่โดยไม่เคยอธิบายอะไร และไม่เคยสนใจความรู้สึกของเธอเลย อาจจะเรียกได้ว่าเขาเป็นสาเหตุที่โลกของเอมิเลียเริ่มพังทลายก็ว่าได้

เอมิเลีย: อยู่ๆ ก็โผล่มาแบบนั้น…

เด็กหนุ่มกลับมาเจอเอมิเลียในสภาพที่ความกลัวกัดกินเขาจนใบหน้าดูอ่อนแอเสียยิ่งกว่าตอนนี้ เขาเข้ามาหาเธอ ร้องไห้เหมือนเด็ก และขอร้องให้ช่วยจนเอมิเลียลืมความโกรธไป

บางทีเธออาจจะใจอ่อนไป บางทีเธออาจจะใจง่ายไป แต่กระนั้นเอมิเลียก็ยังมองว่าตัวเธอไม่มีสิทธิ์ไปต่อว่าเด็กหนุ่มที่หลับปุ๋ยเหมือนเด็กน้อยอยู่ดี

เด็กหนุ่มคอยแวะเวียนมาหาเอมิเลียเพื่อการปลอบประโลม เขาไม่เคยบอกว่าตัวเองทำอะไรบ้างภายนอกห้องขาวแห่งนี้ ได้แต่สะอึกสะอื้นยามพูดถึงความรู้สึกของตัวเองอยู่บนตักของเอมิเลีย

เอมิเลีย: ไม่ว่าจะมองยังไง แบบนี้มันก็ไม่ดีต่อสุขภาพเอาม้ากมากเลยนะเนี่ย…

ถึงจะใสซื่อแค่ไหนเอมิเลียก็มองออกว่าสภาพของเด็กหนุ่มนั้นไม่ปกติ แต่เอมิเลียก็ยอมรับน้ำตาของเด็กหนุ่มที่เข้ามาหาเธอทุกๆ 10 วัน เฝ้ามองดูเขานอนพักผ่อน

นอกเหนือจากเวลาที่เขาแวะมาเจอเอมิเลียแล้ว เด็กหนุ่มก็เอาแต่ดิ้นรนอดหลับอดนอน

ถึงแม้ทั้งสองจะแทบไม่ได้คุยกันเลย แต่เช่นเดียวกับที่เด็กหนุ่มต้องการเจอเอมิเลียทุกๆ สิบวัน ――บางทีตัวเอมิเลียเองก็คงเริ่มรู้สึกโหยหาการมาเยี่ยมของเขาเช่นกัน

เอมิเลีย: …สุบารุ คนโง่เง่าเต่าตุ่น

. ภาพประกอบวาดโดยคุณ くむお