รูทโทสะ พาร์ท 1 : คำข่มขู่

. ลำคอและร่างกายถูกกดทับไว้โดยสาวร่างบางที่ขึ้นคล่อมเขา หัวไหล่สองข้างถูกเข่ากดทับไว้จนดิ้นไม่หลุด แขนเรียวบางที่เต็มไปด้วยบาดแผลเหมือนดอกไม้กำลังบีบคอของเขาอยู่

หายใจไม่ออก หายใจไม่ออก พอคอถูกบีบอย่างนี้มันหายใจไม่ออกเลย

ตรงหน้าเขามีดวงตาที่เปล่งประกายไปด้วยโทสะและความสิ้นหวัง ดวงตาคู่นั้นดูลึกไร้ก้นบึ้งจนรู้สึกเหมือนจะจมลงไปได้เลย

สุบารุ: ค่อก…

ขาของเขาสะบัดไปมา ออกซิเจนไปเลี้ยงสมองไม่พอ จิตใจก็ยอมแพ้จนเลิกคิดที่จะหนีไปแล้ว นี่เป็นเพียงการต่อต้านโดยอัตโนมัติของร่างกายต่อความทรมานที่ประสบอยู่เท่านั้น

เขาแค่อยากตายเงียบๆ และสงบสุขเหมือนนอนหลับไป แต่ชะตากรรมตอนนี้กลับเป็นตรงกันข้ามเลย

สุบารุ: อั่…ก…

ดวงตาของเขาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า น้ำลายฟูมปาก ร่างกายผอมแห้งหลังจากหลบหนีมาสองสามวัน เขาส่งเสียงคร่ำครวญเหมือนสัตว์ที่บาดเจ็บ

นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว เขาควรทำอะไรดี? นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว เขาควรพูดอะไรดี? แล้วทำไมสถานการณ์มันถึงได้ลงเอยแบบนี้กัน?

รัม: ――มีอะไรน่าขำหรือไง?

นั่นเป็นเสียงที่มาจากเจ้าของดวงตาโกรธแค้นที่ยังคงบีบคอเขาอยู่ ถึงเธอจะถามไปเขาก็ตอบไม่ได้ มันมีอะไรให้เขาขำงั้นเหรอ?

ถามชวนงงอะไรของหล่อนกัน? อะไรมันดลบันดาลให้สถานการณ์มันเลยเถิดอย่างไร้เหตุผลแบบนี้กัน?

รัม: ――มีอะไรน่าขำหรือไง?

ก็ไม่มีอะไรน่าขำหรอก

สุบารุ: หึ…หึหึ

ต้องเป็นคนยังไงถึงถามอะไรแบบนั้นออกมา?

คนตอบเองก็ไม่อ่านสถานการณ์แล้วหัวเราะออกมา เขาชอบใจการถูกสาวสวยขึ้นคล่อมแล้วบีบคอหรือไงกัน?

แต่สุบารุก็รู้ดีว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่เขาหลุดหัวเราะออกมา

รัม: ――มีอะไรน่าขำหรือไง?

เธอยังคงยิงคำถามเดิมซ้ำไปซ้ำมาจากระยะใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย น้ำเสียงที่รายล้อมเขานั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างชัดเจน

รัม: ――มีอะไรน่าขำ…?

จู่ๆ คำถามต่อเนื่องก็หยุดชะงักไปกลางคัน ใบหน้าของเด็กสาวเอียงไปทางซ้าย ล้มกองลงไปในหิมะขาว

สุบารุรอดตายหวุดหวิดจากการขาดอากาศหายใจ เขาไอออกมาแล้วสูดออกซิเจนให้เต็มปอด

ความรู้สึกยอมรับความตายก่อนหน้านี้มันจางหายไป เขาสูดเอาลมเย็นๆเข้าปอดเพื่อความอยู่รอด ท่ามกลางหิมะขาวที่กองรอบตัวนั้นมีสุบารุและเด็กสาวหน้าซีดใกล้ตายล้มอยู่ตรงกลาง

สาวสวยคนนี้สวมชุดสาวใช้แบบเปิดไหล่กับต้นขาซึ่งไม่เหมาะกับสภาพอากาศตอนนี้เลยสักนิด ลมเย็นของที่นี่ทำให้สุบารุหนาวสั่นเช่นกัน

จะสั่นเพราะความหนาวเย็นหรือความเศร้าโศกเขาก็บอกไม่ถูก แต่ที่แน่ๆ เขาไม่อยากจะละสายตาจากเด็กสาว

รัม: เ…รม

ถึงใบหน้าจะจมหิมะไปครึ่งหนึ่งเด็กสาวก็ยังคงงดงาม

โทสะและความเกลียดชังที่ไม่มีวันดับของเธอนั้นมอบพลังชีวิตให้แก่เด็กสาวผู้เต็มไปด้วยบาดแผล น่าแปลกที่เธอยังมีชีวิตอยู่ได้ในสภาพนั้น

รอบตัวของทั้งคู่มีซากศพของสัตว์มารนับไม่ถ้วนกองอยู่บนพื้นหิมะ พวกมันล้วนถูกสายลมของเธอคร่าชีวิตจนเหลือผู้ที่ยังมีลมหายใจอยู่เพียงสองคน ณ ที่แห่งนี้

และอีกไม่ช้านานอาจจะเหลือเพียงหนึ่งหรือศูนย์

สุบารุลุกขึ้นยืนข้างเด็กสาวที่พึมพำออกมา นิ้วมือของเขาซีดจนเปลี่ยนสีและด้านชาเพราะความหนาวเย็น เขาใช้นิ้วเหล่านั้นหยิบหินก้อนขนาดเท่าศีรษะขึ้นมาจากข้างทาง

เขากำจัดความคิดเรื่อยเปื่อย คงไว้เพียงโทสะที่จะกำจัดศัตรูที่มุ่งร้ายต่อเขา

พอเห็นสุบารุยกก้อนหินขึ้นสูง เด็กสาวเจ้าของดวงตาชมพูก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ก็ได้ยินชัดเจนมาถึงหูของเขา

รัม: ――ไม่ว่ายังไง ก็จะฆ่าแกให้ได้เลย

เสียงหินปะทะเข้ากับของแข็งดังขึ้นในป่าที่ปกคลุมด้วยหิมะ เสียงนั้นดังก้องกังวาล

. ภาพประกอบวาดโดยคุณ しらす