รูทโทสะ พาร์ท 2 : จุดจบที่มาเยือน

. ในวันนั้นคฤหาสน์ของรอสวาล L เมเธอร์สถึงคราวล่มสลายลงอย่างเงียบๆ หญิงสาวผู้หนึ่งฝืนทนและดิ้นรนที่จะรักษาสถานที่แห่งนั้นไว้ เธอเป็นคนแรกที่ตัวรู้ตัวถึงสัญญาณบอกเหตุของการล่มสลาย

หญิงสาวติดหนี้บุญคุณต่อเจ้าของบ้าน “รอสวาล” เป็นอย่างมาก ด้วยเหตุนั้น หลังได้ทราบเรื่องว่าเจ้านายของเธอไม่มีสาวใช้สองพี่น้องอยู่เคียงกายแล้ว เธอจึงรีบกลับมารับใช้เขา

หลังได้พบกันอีกครั้ง สภาพในปัจจุบันของเจ้านายก็ทำให้หญิงสาว “เฟรเดริก้า” ปวดใจ

ดวงตาสองสีที่มักจะเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจไร้ซึ่งประกาย ไม่ยอมกระทั่งแต่งหน้าเป็นตัวตลกหรือแต่งเครื่องแบบแปลกประหลาดอย่างทุกที ราวกับว่าทุกอย่างในชีวิตของรอสวาลสูญเสียแสงสว่างและจืดจางลงไป

เฟรเดริก้า: จะปล่อยให้มันจบลงแบบนี้ไม่ได้ เพื่อเด็กพวกนั้นแล้ว ดิฉันจะต้อง…

เธอจะไม่ยอมปล่อยให้มันสิ้นหวังไปกว่านี้ เธอจะต้องปกป้องที่นี่ ต้องคิดถึงความหวังและมุ่งมั่นลงมือฟื้นฟูคฤหาสน์หลังนี้ขึ้นมา เพื่อการนั้นแล้ว เฟรเดริก้าจะคอยลากตัวผู้เป็นนายให้ร่วมมือทุกวันและทำตัวให้วุ่นเข้าไว้

ไม่ว่าจะรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหนเธอก็จะไม่หยุดเท้า เพื่อเหล่าคนสำคัญ เธอจะเชิดหน้าขึ้นไม่ยอมแพ้ ถึงจะลืมวิธีหัวเราะ สูญเสียรอยยิ้ม และทำงานหนักจนพักผ่อนไม่เพียงพอก็ตาม

เพื่อปกป้องเหล่าคนที่เธอรัก เฟรเดริก้าจะดิ้นรนต่อหน้าความหวังอันริบหรี่ต่อไป แต่กระนั้นแล้ว――

เฟรเดริก้า: ――อ๊ะ

กว่าเฟรเดริก้าจะรู้ตัวทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว

โถงทางเดินที่เคยทำความสะอาด ห้องครัวที่ใช้เตรียมอาหาร สถานที่คุ้นเคยทั้งหลายถูกเยือกแข็งเป็นสีขาวจนแปลกตา กระทั่งรองเท้าของเธอก็ถูกแช่แข็งติดพื้น

ทั้งหมดนั้นเป็นฝีมือของ――

เฟรเดริก้า: ท่าน…มหาวิญญาณ…

พัค: โทษทีนะ เฟรเดริก้า นี่ไม่ใช่ความผิดเธอ ――ก็แค่ว่า เพื่อที่จะปกป้องสิ่งสำคัญที่สุดของผมแล้ว นี่แหละคือการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุด

แมวจิ๋วขนสีเทาที่ลอยอยู่กลางอากาศกล่าวเช่นนั้นออกมา ถึงแม้ตัวจะเล็กจนยืนบนฝ่ามือได้เลย แต่มันก็เก็บซ่อนขุมพลังมหาศาลไว้ภายในร่างนั้น

แม้ว่าจะไม่อยากเชื่อสายตา แต่เธอก็ต้องยอมรับว่าวิญญาณตนนั้นคือตัวการที่เยือกแข็งคฤหาสน์

เฟรเดริก้า: ทำแบบนี้…ไปทำไม…

พัค: บอกไปแล้วนี่? ทุกการกระทำของผมล้วนทำไปเพื่อลิอา ――ที่ยอมให้ลิอาออกจากป่าก็เพราะว่าผมเคารพการตัดสินใจของเด็กคนนั้นและอยากให้เธอปลอดภัย แต่ว่านะ ที่แห่งนี้มันไม่มีค่าให้อยู่ต่ออีกแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่มันตกต่ำแบบนี้?

เฟรเดริก้า: …

พัค: ที่ยอมไว้ใจรอสวาลเป็นความผิดพลาดของผมเอง เจ้าหมอนั่นก็เป็นแค่มนุษย์ที่น่าเวทนาเท่านั้น

พัคส่ายหน้าและกล่าวด้วยโทนเสียงไร้อารมณ์ เฟรเดริก้าที่ได้ยินถึงกับหายใจติดขัดแล้วขบฟันเขี้ยวที่แหลมคมของเธอ

เฟรเดริก้า: เจ้านายของดิฉัน… ในฐานะเมดแล้ว จะไม่ยอมให้ใครมาว่าร้ายต่อนายท่านเป็นอันขาดค่ะ

พัค: เธอเองก็น่าสงสารเหมือนกันนะ มีแค่เธอนี่แหละที่ดิ้นรนปกป้องสถานที่ที่มันจบสิ้นไปแล้วแบบนี้

เฟรเดริก้า: กรุณาอย่าพูดเหมือนมันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้วสิคะ เรื่องนี้มันยังไม่จบค่ะ

เธอกล่าวเช่นนั้นและโน้มตัวลงตั้งท่า ทั้งๆ ที่รู้ตัวว่าไม่มีทางล้มศัตรูตรงหน้าได้ วิญญาณแมวหรี่ตาลงชำเลืองมองเฟรเดริก้าด้วยความเวทนา

เฟรเดริก้า: ท่านเอมิเลียจะต้องเศร้าใจแน่เลยค่ะ

เธอหวังให้คำพูดนั้นสร้างความลังเลแก่มหาวิญญาณเพื่อเปิดโอกาสให้เธอเอาชนะได้ แต่กระนั้นแล้ว――

พัค: เสียใจด้วยนะ พอเป็นเรื่องลิอา ผมก็ใจอ่อนทุกที ยังไงก็เป็นแมวผู้ปกครองขี้หวงที่ปล่อยลูกสาวไว้คนเดียวไม่ได้ล่ะนะ

มหาวิญญาณตนนั้นไม่ได้ลังเลแม้แต่นิดเดียว เฟรเดริก้าได้แต่กัดฟันด้วยความเสียใจและความรวดร้าวต่อหน้าความแตกต่างของทั้งสอง เพียงแค่สายลมเย็นที่พัดผ่านก็แช่แข็งหญิงสาวนามเฟรเดริก้าเป็นรูปปั้น

การล่มสลายของคฤหาสน์รอสวาลเริ่มต้นขึ้นแล้ว