รูทตะกละพาร์ท 7 : น้ำท่วมเฉียบพลัน

ริคาร์โด้: …หลังจากนี้เธอจะเอายังไงต่อล่ะ?

ริคาร์โด้เอ่ยถามเอคิดน่าเช่นนั้นระหว่างที่ทั้งคู่เดินทางกลับ

ศึกที่พริสเทลล่าทำให้ริคาร์โด้บาดเจ็บหนักจนสูญเสียแขนไปข้างหนึ่ง ถึงแขนที่หนาและแข็งแกร่งถูกแทนที่ด้วยตะขอเหล็กไปแล้วก็ยังไม่เคยยอมแพ้ที่จะสู้ต่อสมกับเป็นเขาจริงๆ

เอคิดน่า: ก็อย่างที่บอกไป ฉันยอมแพ้แล้ว มันเป็นตัวเลือกที่ฉลาดกว่า หลังจากนี้ไปตัวฉันจะไม่แสร้งเนียนเป็นอานาด้วยร่างกายของเธออีกแล้ว… อย่างน้อยๆฉันก็อยากจะช่วยแสดงความรับผิดชอบต่อบริษัทโฮชิน

ริคาร์โด้: แล้วเรื่องที่อยากช่วยรับผิดชอบนั่นคือ…?

เอคิดน่า: ก็การปิดตัวบริษัทและการช่วยหางานใหม่ให้พวกพนักงานไงล่ะ เรื่องตัวบริษัทเองคงฝากฝังให้รองประธานจูเด็นจัดการได้อยู่

ริคาร์โด้: …

เอคิดน่า: เข้าใจนะว่านายไม่พอใจ แต่ว่าเรื่องนี้น่ะมันช่วยไม่ได้

. ถึงจะรู้จักกันอยู่ฝ่ายเดียวแต่เอคิดน่าก็อยู่กับริคาร์โด้มานานพอที่จะชื่นชมอารมณ์ลึกซึ้งของเขาที่มีต่ออนาสตาเซียได้ นั่นก็เพราะว่าความรู้สึกของเขาและเธอเป็นอย่างเดียวกัน

ถ้าหากว่าริคาร์โด้รู้สึกกับอนาสตาเซียเหมือนเป็นพ่อ บางทีความรู้สึกของเอคิดน่าเองก็คล้ายกับการเป็นแม่ของอนาสตาเซีย เพราะงั้นแล้ว――

เอคิดน่า: ฉันคิดว่าจะแยกทางกับ [เขี้ยวเหล็ก] ด้วยเหมือนกัน จากนี้ไปนายทำอะไรตามใจต้องการได้เลยนะ ริคาร์โด้

ริคาร์โด้: ถ้าให้ข้าทำอะไรตามใจชอบ ข้าก็จะเลือกตามหาวิธีการที่จะทำให้คุณหนูฟื้น

เอคิดน่า: …ถ้าหากว่านายยังไม่เปลี่ยนใจทั้งๆ ที่โอกาสที่ดีที่สุดสูญเปล่าไปแล้ว ตัวฉันก็ว่าอะไรไม่ได้หรอก ให้พวกเด็กๆ จาก [เขี้ยวเหล็ก] ติดตามไปด้วยน่าจะดีนะ

. เอคิดน่าไม่อาจเรียกทัศนคติของริคาร์โด้ว่าเป็นความดื้อด้านได้ เขาจริงจังทั้งการอยากปกป้องและไม่ยอมย่อท้อเพื่อเหล่าคนสำคัญ ไม่มีอะไรจะโหดร้ายไปกว่าการด่วนตัดสินความตั้งใจของเขาว่าไร้ประโยชน์

――เพียงแค่เอคิดน่ายอมแพ้ไม่ได้แปลว่าริคาร์โด้จะต้องยอมแพ้ตาม

เอคิดน่า: ตัวฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอานาจะยินดีกับทัศนคติแบบนั้นของนายไหม

ริคาร์โด้: …ต่อให้โดนบ่นก็ให้เป็นไปตามนั้นแหละ อีกอย่างจะมายอมแพ้ไปก่อนที่จะได้ลองไม่ได้ ข้าน่ะเป็นถึงกับตัวแทนพ่อของยัยหนูอานาเขานะ

เอคิดน่า: …

ริคาร์โด้: พ่อที่ทิ้งลูกสาวน่ะไม่มีสิทธิ์เป็นพ่อคนหรอกนะ ไม่ว่าใครจะพูดอะไรตัวข้าก็ไม่มีทางยอมแพ้หรอก

คำประกาศที่แน่วแน่ของริคาร์โด้ไร้ซึ่งคำเย้ยหยันต่อเอคิดน่า

แต่เจ้าตัวที่รู้ซึ้งถึงความอ่อนแอของตัวเองดีก็รู้สึกปวดใจ เอคิดน่ายิ้มแห้งๆออกมาเพื่อชื่นชมความแข็งแกร่งของริคาร์โด้

. เอคิดน่า : …ริคาร์โด้ นายนี่มันช่าง――

“แข็งแกร่งจริงนะๆ” คือสิ่งที่เธออยากบอก หรือถ้าหากมีเวลาเธอก็คงอยากถามว่ามันจะเป็นไปได้ไหมที่ตัวเธอจะมีจิตใจที่แข็งแกร่งแบบนั้นบ้าง

――แต่เวลาก็หมดลงแล้ว

หลังเกิดแรงสั่นสะเทือนจนพื้นดินสั่นไหว ตะขอของริคาร์โด้ก็เข้ามาเกี่ยวคอเสื้อของเธอไว้และยกขึ้นจนตัวลอย

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เอคิดน่ารับรู้ เพราะวินาทีต่อมากระแสน้ำเชี่ยวกรากก็ไหลทะลักเข้ามาปะทะกับทั้งสอง

ทั้งเอคิดน่า ริคาร์โด้และเมืองประตูกั้นน้ำถูกน้ำท่วมเฉียบพลันเข้ากวาดล้าง ราวกับว่าหายนะที่ลัทธิบูชาแม่มดก่อไว้ไม่สำเร็จหวนคืนมาสู่เมืองนี้อีกครั้งหนึ่ง