รูทตะกละพาร์ท 12 : สักวันชั้นจะฆ่านาย

ไรน์ฮาร์ต: ――พอแค่นั้นแหละ

ตอนที่สุบารุกำลังยืนแผ่เมตตาให้ศพของออตโต้ที่นอนอยู่แทบเท้าในสภาพตัวกุดครึ่งหนึ่งและศพของการ์ฟีลที่คงลอยน้ำอยู่สักที่ใกล้ๆ นั้นเอง เสียงเรียกก็ดังมาถึงหู

นอกจากรอสวาลแล้วเขาก็ไม่คิดว่าสุบารุคนเก่าจะแค้นเคืองเพื่อนๆคนใดที่ฆ่าไปเลย แต่สิ่งเดียวที่สุบารุคนปัจจุบันเกลียดชังก็คือตัวเขาเอง เขาเกลียดตัวเองที่เป็นแค่ [ตัวปลอม] และไม่อาจเป็น [นัตสึกิ สุบารุ] ได้

มันช่างน่าขันที่นัตสึกิ สุบารุพยามจะเก็บรวบรวมชิ้นส่วนของ [นัตสึกิ สุบารุ] และทำการแพทช์เวิร์ค(ปะติดปะต่อ)ให้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาใหม่ เพราะฉะนั้นแล้ว

สุบารุ: ชั้นน่ะอยากจะขอโทษนายเหมือนกันนะ

ไรน์ฮาร์ต: …สุบารุ

. ร่างของไรน์ฮาร์ตที่ยืนอยู่บนหลังคานั้นตรงกับที่เขาเคยเห็นในความทรงจำเป๊ะทุกอย่าง ที่จริงแล้วเสื้อผ้าของเขาไม่เปียกน้ำสักหยดจนน่าประหลาดเลยด้วยซ้ำ

สุบารุ: งั้นเองเหรอ ผิดมนุษย์มนาจริงๆ นะ

ไรน์ฮาร์ต: สุบารุ นี่เป็นฝีมือนายหมดเลยเหรอ? …ทั้งออตโต้กับการ์ฟีล

สุบารุ: ถ้าหมายถึงคนสั่งฆ่าล่ะก็ใช่ ไม่ใช่แค่สองคนนี้นะ น้ำท่วมที่คร่าชีวิตผู้คนในเมืองนี้ไปมากมาย… นั่นก็เป็นฝีมือของชั้นเหมือนกัน

ไรน์ฮาร์ต: ทำไม…ทำไมกันล่ะ!? นายไปที่นั่นเพื่อช่วยผู้คนในเมืองนี้แท้ๆ…

สุบารุ: หมายถึงไปที่หอสังเกตการณ์ใช่ไหม? รู้สิ รู้ดีเลยล่ะ ถึงจะยังระลึกประสบการณ์นั้นได้ไม่ชัดเจน แต่ชั้นก็พอรู้เรื่องคร่าวๆเหมือนได้อ่านเรื่องย่อของมังงะมาแล้วล่ะ

. สุบารุกางมือออกไปยังภาพของเมืองที่จมอยู่ใต้น้ำ ก่อนหน้านี้เมืองแห่งนี้เคยถูกโจมตีโดยเหล่าลัทธิบูชาแม่มดที่ช่วงชิงความทรงจำและเปลี่ยนผู้คนเป็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์

แต่ถึงพวกมันจะมีพลังมากพอจะยัดเยียดความคิดบิดเบี้ยวให้แก่ผู้อื่น สุบารุกลับคิดว่าพวกมันนั้น――

สุบารุ: ――แผนการมีแต่ช่องโหว่เต็มไปหมด เจ้าพวกนั้นคงไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้ถึงได้บุ่มบ่ามเข้ามาด้วยแผนการบ้าๆบอๆแบบนั้น

พวกบิชอปมหาบาปมีพลังเหนือธรรมชาติสุดแกร่งไปอย่างเปล่าประโยชน์

ไม่เกี่ยวว่าจะเป็นความแข็งแกร่ง ปัญญา จำนวนหรือพรสวรรค์ ต่อให้จะมีสิ่งเหล่านั้นมากแค่ไหน แต่ถ้าหากใช้มันผิดวิธีไม่ว่าเป็นใครก็พ่ายแพ้ได้

. สุบารุ: ชั้นน่ะไม่คิดจะท้าดวลนายด้วยการเตรียมใจแบบครึ่งๆ กลางๆ หรอกนะ การจะหาวิธีเอาชนะแบบแน่นอนมาได้ มันต้องอาศัยไทม์มิ่ง(จังหวะเวลา)ที่เหมาะสมด้วย เพื่อการนั้นแล้ว จะต้องปรึกษาพวกเขาก่อน

ไรน์ฮาร์ต: ปรึกษา… คนที่ล่อลวงนายน่ะคือผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ นั่นเหรอ?

ชอล่า: เอ๊ะ หมายถึงเค้าเหรอคะ?

ชอล่าที่อยู่ดีๆ กลายเป็นหัวข้อสนทนาชี้นิ้วมาที่ตัวเองและเบิกตากว้าง

ชอล่า: ถ้าเกิดเค้าสามารถใช้มูฟนารีพิฆาตเพื่อล่อลวงท่านอาจารย์ได้แบบนั้นจริง ก็คงทำไปนานแล้วค่า! แต่การยั่วยวนของเค้าน่ะก็ไม่เคยได้ผลกับท่านอาจารย์สักที… นี่สินะความเซ็กซี่! เซ็กซี่จนเกินไปเลยด้วยซ้ำค่า!

สุบารุ: ถึงยัยนี่จะอยู่ในโพสิชั่น(ตำแหน่ง)ผู้สมรู้ร่วมคิดก็เถอะ แต่เพราะหัวบื้ออย่างนี้ ยังไงก็ไม่มีทางล่อลวงใครได้หรอกเฟ้ย ไม่มีใครล่อลวงชั้นทั้งนั้น… นั่นสิ ถ้าจะให้พูดก็คงต้องเรียกมันว่า [เสียงในหัว]

ไรน์ฮาร์ต: เสียงในหัว…งั้นเหรอ…?

สุบารุ: ในตัวของชั้นมันมีราชสีห์ที่หลับไหลอยู่ มันกำลังรอคอยเวลาที่จะได้ถูกปลดปล่อยและออกมาอาละวาด

เรื่องที่ไรน์ฮาร์ตอุตส่าห์ตั้งใจฟังดันกลายเป็นคำพูดไร้สาระไปเสียหมด

. พอเห็นดวงตาที่ผิดหวังของไรน์ฮาร์ต ชอล่าก็เอาไหล่สะกิดสุบารุจากด้านข้างและทักขึ้นว่า “ท่านอาจารย์คะ ท่านอาจารย์”

ชอล่า: คนๆ นั้นอ่ะ เขาทำให้นึกถึงเรดยังไงก็ไม่รู้ค่ะ แบบนี้จะงานเข้าไหมคะ?

สุบารุ: ก็เข้าใจได้แหละนะ งานเข้าจริงๆ น่ะแหละ เพราะหมอนั่นคือลูกหลานของเรดนี่นา

ชอล่า: ลูก…หลาน?

สุบารุ: ก็เป็นลูกของลูกแล้วก็ลูกของลูกอีกทีต่อไปเรื่อยๆ นูอานซ์(Nuance)ประมาณนั้นแหละ

ชอล่า: อุแว้ก! ถ้างั้นก็เป็นญาติของเรดตัวจริงเสียงจริงน่ะสิค้า! ไม่เห็นมีใครบอกเรื่องนี้เลยค่า!

ทั้งสองต่างเข้าใจความเสียเปรียบนั้นดี สุบารุยังจำเรื่องที่ตัวเขาโดนเรดกระทืบได้ติดตา แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีทางเอาชนะไรน์ฮาร์ตที่เป็นสายเลือดเดียวกับเรดได้ในการต่อสู้แบบตรงๆ

. ไรน์ฮาร์ต: ――น่าเสียดายว่าคงต้องหยุดความโหดร้ายของนายลงที่นี่ อย่างน้อยก็มีนั่นแหละที่เป็นหลักฐานแห่งมิตรภาพจากผม

สุบารุ: พวกเราเคยไปพังงานแต่งงานมาด้วยกันแท้ๆ อย่าพูดอะไรชวนเศร้าแบบนั้นสิ ถึงชั้นจะเป็นคนบอกให้นายพูดเองก็เถอะ แต่นั่นมันก็ทำให้เอมิเลียตันดีใจมากเลยน้า…

ไรน์ฮาร์ต: สุบารุ หยุดพูดเถอะ ――พอได้แล้ว

สุบารุ: …

คำวิงวอนที่เศร้าโศกของไรน์ฮาร์ตทำให้สุบารุหุบปากลง เขาไม่ได้มีความแค้นอะไรกับไรน์ฮาร์ตเช่นเดียวกับเพื่อนๆคนอื่น เขาเป็นทั้งเพื่อนที่ดีและผู้มีพระคุณต่อสุบารุ แต่ถึงอย่างนั้นแล้ว――

สุบารุ: ――เพื่อเอาตัว [นัตสึกิ สุบารุ] กลับคืนมา มันจำเป็นต้องใช้พีซ(ชิ้นส่วน)จากในตัวนายด้วย เพราะงั้นชั้นจะมาฆ่านายแน่ๆ สักวันหนึ่ง

ไรน์ฮาร์ต: …

สุบารุ: แต่ว่าตอนนี้น่ะยังไม่ถึงเวลา ยังไม่ใช่วันนี้ นี่น่ะเป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้และวันต่อๆ ไป

. ถ้าหากไรน์ฮาร์ตเอาจริงเขาก็สามารถเข้าถึงตัวสุบารุในพริบตาโดยที่ระยะห่างไร้ความหมาย การช่วยป้องกันของชอล่าเองก็คงเปลี่ยนผลลัพธ์ที่สุบารุจะถูกฟันทิ้งไม่ได้

――แต่กระนั้นแล้วสุบารุก็ยังประกาศอย่างมั่นใจว่าวันนี้เขาจะรอดไปได้

[รอม: ในสถานการณ์แบบนี้ เฟลท์น่าจะเลือกซ่อนตัวอยู่สักที่แถวชายขอบของเมืองล่ะนะ]

ชอล่ายิงกระสุนแสงออกไปยังทิศทางที่สุบารุทราบมาจากยักษ์หัวโล้น ไรน์ฮาร์ตจำเป็นต้องกระโดดย้อนหลังเพื่อตามกระสุนไปทันที

เขาเร่งความเร็วตามไปปัดป้องกระสุนเพื่อปกป้องเจ้านาย หรือก็คือ “เฟลท์” ที่ซ่อนตัวอยู่หลังรอดจากน้ำท่วมมาได้

[รอสวาล: แน่นอนว่าการมีสิ่งที่สำคัญที่สุดไว้ใกล้ตัวนั้นมันก็เป็นเหมือนกับการเปิดเผยจุดอ่อนให้เห็น ต่อให้เป็น [นักดาบเทวา] ไรน์ฮาร์ตก็ไม่ต่างกาน~ เลยล่ะเนอะ]

รอสวาลฉีกยิ้มชั่วร้ายออกมาอย่างพึงพอใจที่คำแนะนำของเขาช่วยให้สุบารุชิงไหวชิงพริบกับ [นักดาบเทวา] มาได้ จากนั้นสุบารุก็กล่าวต่อทันทีว่า…

สุบารุ: ชอล่า กลับกันเถอะ ――วันนี้พอแค่นี้ก่อน

ชอล่า : รับทราบค่า!

. ชอล่าโบกมืออย่างร่าเริงจากนั้นก็เอามือโอบเอวสุบารุไว้เพื่อเตรียมตัวที่จะกระโดดพาทั้งคู่ออกนอกเมืองด้วยพละกำลังมหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่ก่อนที่เธอจะออกตัว สุบารุก็หันยังทิศที่ไรน์ฮาร์ตอยู่และกล่าวขึ้นก่อนว่า――

สุบารุ: ――นายน่ะไม่ได้เป็นพระเจ้าหรือยอดมนุษย์อย่างที่นายคิดหรอกนะ

เพราะฉะนั้นแล้ว――

สุบารุ: ――ไม่ว่ายังไงชั้นก็จะต้องฆ่านายให้ได้เลย ไรน์ฮาร์ต