รูทตะกละพาร์ท 5 : ฆาตกรรมกลายเป็นความเคยชิน

“การฆาตกรรมกลายเป็นความเคยชิน”

คือประโยคที่ถูกเหลือไว้บนโลกโดยนักสืบชื่อดัง [แอร์กูล ปัวโร]

มันไม่ได้หมายถึงการที่บุคคลเริ่มฆ่าคนเป็นครั้งแรกแล้วปลุกความชื่นชอบในการฆาตกรรมขึ้นมาจนคนผู้นั้นก่ออาชญากรรมซ้ำๆเพื่อดับความกระหายเลือด

แต่ที่จริงมันหมายถึงการที่บุคคลเคยใช้การฆาตกรรมเพื่อแก้ปัญหาไปครั้งหนึ่ง แล้วพอเกิดปัญหาอย่างอื่นขึ้นมา คนผู้นั้นก็จะใช้การฆาตกรรมเป็นวิธีการแก้ปัญหาอีกครั้ง

. “การฆาตกรรมกรรมกลายเป็นความเคยชิน”

แต่ถ้าหากการฆ่ามันเกี่ยวข้องกับหนทางแก้ปัญหา อย่างนี้จะยังเรียกว่าการฆาตกรรมกลายเป็นความเคยชินได้อยู่หรือเปล่า? เรียกว่าเป็นสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จะถูกกว่าไหม?

ไม่ได้เพิ่มการฆาตกรรมมาเป็นตัวเลือกเพราะความเคยชินหรอก แต่เพราะว่ามันไม่มีตัวเลือกอื่นนอกจากการฆาตกรรมต่างหาก อย่างนี้จะเรียกว่ามันกลายเป็นความเคยชินได้ไง

. “การฆาตกรรมกลายเป็น――”

ช่างหัวแอร์กูล ปัวโรสิ เป็นแค่นักสืบในเรื่องแต่งอย่ามาพูดจาอวดดี

มองทุกอย่างออกทะลุปรุโปร่งอะไรกัน? เหตุผลเบื้องหลังทุกสถานการณ์ย่อมมีเรื่องราวมากมายที่มาเกี่ยวโยงกัน แถมยังมีความซับซ้อนซ่อนเงื่อนอีก

อย่าคิดว่าตรรกะแบบนั้นจะใช้ได้กับทุกเรื่องนะ

. “การฆาตกรรมนั้น――”

ไม่มีตัวเลือกอื่นใดแล้ว นี่แหละหนทางไปสู่คำตอบที่ถูกต้องที่สมเหตุสมผลที่สุด เพราะงั้นนี่มันไม่ใช่การฆาตกรรมกลายเป็นความเคยชิน แต่เป็น――

“การฆาตกรรมนั้นกลายเป็นคำตอบเดียวไป”

ใช่แล้วล่ะ ใช่จริงๆ ด้วยล่ะ นั่นแหละคือคำตอบเดียว นั่นแหละคือคำตอบเดียวที่ถูกต้อง นั่นแหละคือหนทางสุดท้ายที่จะฝ่าฝันความสิ้นหวังของทางตันนี้ไปได้

. [เอมิเลีย: สุบารุน่ะคอยช่วยฉันมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นปัญหาอะไรนายก็จะต้องหาทางออกได้แน่นอน ยังไงก็เป็นท่านอัศวินของฉันนี่นา]

[เบียทริซ: ถ้าไม่ใช่เพราะสุบารุ ตอนนี้เบตตี้ก็คงยังอยู่อย่างเดียวดายในห้องสมุดต้องห้ามอยู่เลยล่ะ]

[แรม: บารุสุเขาน่ะ…นั่นสินะ…เขาเป็นชายที่มีไทม์มิ่ง(จังหวะเวลา)ดีตลอด แค่เรื่องนั้นแหละที่แรมขอยอมรับเลย]

[เมลี่: ถ้าไม่ได้โดนคุณพี่ชายมาขวางไว้ล่ะก้อ~ งานฉันก็คงทำสำเร็จด้วยดีไปแล้วล่ะน้า~]

[ยุลิอุส: สุบารุ เรื่องนี้นายอาจจะไม่รู้นะ แต่ว่าฉันเองได้นายช่วยไว้ล่ะ ตัวตนของนายน่ะเป็นเหมือนเส้นทางสู่ความหวังของฉันเหมือนกัน]

สุบารุ: รู้สิ

ชั้นรู้ว่าพวกเธอน่ะรัก [นัตสึกิ สุบารุ] มากขนาดไหน

ชั้นรู้ว่าพวกเธอน่ะห่วงใย [นัตสึกิ สุบารุ] มากขนาดไหน

ชั้นรู้ว่า [นัตสึกิ สุบารุ] ที่ช่วยพวกเธอไว้น่ะเป็นเหมือนซูเปอร์แมน

ชั้นรู้ดีว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ [นัตสึกิ สุบารุ] ผู้ช่วยเหลือพวกเธอได้ทำไว้มันสูญสลายไปหมดแล้ว

เพราะงั้นชั้นจะเอาเขากลับมา อย่างน้อยขอแค่เอา [นัตสึกิ สุบารุ] กลับมาได้ ทุกอย่างก็จะดีเอง มันต้องได้ผล

――เพราะฉะนั้นจะยังหยุดแค่นี้ไม่ได้