รูทเย่อหยิ่งพาร์ท 1 : รูปแบบที่จำขึ้นใจ

. ภาพคุ้นเคยตรงหน้าทำให้เขาโล่งใจและเหนื่อยหน่ายอย่างน่าประหลาด

สุบารุ: กลับมาได้อย่างปลอดภัย คงไม่มีอะไรต้องกลัวล่ะมั้งเนี่ย?

สุบารุมองดูการจราจรของเมืองหลวงพลางใช้กิ่งไม้วาดสัญลักษณ์ “正” ขึ้นมาบนพื้น (ใช้ในการนับจำนวน) พอเขาวาดจนพอใจก็ใช้เท้าลบมันออก

. นัตสึกิ สุบารุเป็นแค่เด็ก ม.ปลายหนีเรียนธรรมดาๆจากดาวโลก ชุดวอร์ม รองเท้าผ้าใบและถุงพลาสติกที่มีติดตัวบ่งบอกว่าเขาเป็นตัวประหลาดในสถานที่แห่งนี้

สุบารุ: การถูกอัญเชิญมาต่างโลกนี่มันยากลำบากกว่าที่ชั้นคิดไว้เยอะเลยแฮะ

เขามองดูรถลากมังกร มนุษย์สัตว์และอมนุษย์ทั้งหลาย พวกเขาล้วนเป็นของจริงไม่ใช่ฉากถ่ายภาพยนตร์ เขาใช้เวลาอยู่ในโลกนี้มาราวๆ 10 วันได้แล้วจึงเข้าใจเป็นอย่างดี

. สุบารุ: ได้เวลาไปละ

เขาลุกขึ้นยืน ปัดก้น จากนั้นก็ถือกิ่งไม้เดินหายเข้าไปในตรอกที่เงียบงันไร้ผู้คน ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ เสียงกรีดร้องย่อมไปไม่ถึงถนนหลัก เป็นสถานที่เหมาะเจาะสำหรับพวกคนเลวที่จะเล็งทำร้ายคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างสุบารุ

อันธพาล 1: ว่าไงไอ้หนุ่ม มาเล่นกับพวกเราหน่อยไหม?

พอหันไปตามเสียงสุบารุก็เจอเข้ากับชายสามคนขนาดเล็ก กลาง ใหญ่ พวกเขามองดูสุบารุกำลังเหมือนประเมินอะไรบางอย่างอยู่ ด้านหลังก็เป็นทางตัน ต้องผ่านชายสามคนถึงจะกลับออกไปได้

อันธพาล 2: เฮ้ยๆ มัวเหม่ออะไรอยู่วะ?

อันธพาล 3: มันยังมึนๆอยู่เลย ช่วยให้มันเข้าใจสถานการณ์กันหน่อยดีกว่า

. ในสายตาสามโจรมุมตึกนั้นสุบารุเป็นมือสมัครเล่นที่ไร้ประสบการณ์ต่อสู้ เป็นแค่เหยื่อง่ายๆ แต่พวกเขาคิดผิดมหันต์ ถึงสุบารุจะไม่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้อะไรมา แต่ในการรับมือกับสามคนนี้ สุบารุอยู่ในระดับเชี่ยวชาญไปแล้ว

ทน: …หา?

ในบรรดาสามโจรมุมตึก “ทน จิน คัน” สุบารุเลือกจ้วงกิ่งไม้ที่ถือติดตัวมาไปที่ลำคอของทน ถึงกิ่งไม้จะไม่มีส่วนแหลมแต่สุบารุก็ทิ่มมันทะลุลำคอส่วนที่บางของทนเข้าไปได้

จิน: เฮ้ย?

ชินกับคันตกใจจนยืนแน่นิ่ง สุบารุอาศัยจังหวะนั้นคว้าใบหน้าของชินแล้วกระแทกศีรษะของเขาเข้ากับกำแพง กะโหลกแตกดังลั่น เลือดของชินไหลอาบกำแพง

. ต่อจากนั้นสุบารุก็ตีเข่าใส่ทนให้ร่างเขาล้มคว่ำไปข้างหน้า กิ่งไม้แทงทะลุลำคอเข้าไปลึกกว่าเดิม ทีนี้ก็เหลืออีกแค่คนเดียว――

คัน: หวา

ถ้าเขารีบหันหลังวิ่งหนีก็อาจจะพอมีโอกาสรอด แต่ความลังเลที่ได้เห็นเพื่อนสองคนถูกฆ่าตายทำให้คันตัดสินใจช้าไป

“โง่เง่าจริงๆ แกจะได้รู้ซึ้งว่าตัดสินใจพลาดแล้ว”

คัน: อ่อก อั่ก…

สุบารุใช้สองมือคว้าลำคอของคันแล้วบีบคอเขาระหว่างที่ดันร่างติดกำแพง ร่างเล็กๆของคันถูกยกลอยขึ้นมาระดับสายตาของสุบารุ ตาเขาเหลือก ปากก็พะงาบๆหาออกซิเจน

. สุบารุ: เอาล่ะ รู้หรือเปล่าว่าชั้นได้เจอพวกแกมากี่รอบแล้ว?

คัน: อั่ก…

สุบารุ: 88 รอบไงล่ะ เพิ่มมาขนาดนี้แล้วน่ายินดีใช่ไหมล่ะ? เอ้า ยิ้มหน่อยสิ

เขามองดูหน้าคันที่แดงขึ้นเพราะเลือดคั่ง น้ำตากับน้ำลายไหลเยิ้ม พอแขนขาของเขาโรยราสุบารุก็ทิ้งร่างลงพื้น จากนั้นก็กระทืบคอของทั้งสามคนซ้ำให้แน่ใจ พอได้ยินเสียงกระดูกคอหักแล้วเขาก็สบายใจขึ้น

คอของทนใหญ่กว่าเพื่อนจนเขาต้องกระทืบถึง 5 ครั้ง สุบารุยังไม่ชำนาญพอจะกระทืบคอของเขาให้หักในทีเดียว ถึงนานๆทีจะฟลุคทำได้เหมือนกันก็เถอะ

สุบารุ: บีบคอนี่เป็นวิธีที่ไม่ค่อยจะสมาร์ทเลย… รู้สึกขยะแขยงด้วย ทีหลังไม่ทำแล้วดีกว่า

สุบารุลากศพทั้งสามคนไปกองไว้ท้ายตรอก ปล้นมีดคู่ของชินมา จากนั้นก็เดินออกซอยมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสียเวลาไปโดยรวมไม่ถึงหนึ่งนาที เขาเดินกลับมายังถนนหลักตามเป้าหมายและโล่งใจที่กลับมาทันเวลา

. ณ ย่านการค้าที่คึกคักเต็มไปด้วยเสียงมากมายปนเปกันกำลังจะเกิดเหตุการณ์ใหม่ขึ้นมา

เอมิเลีย: เดี๋ยวก่อน! โธ่! หยุดนะ!

น้ำเสียงชวนหลงไหลคล้ายกระดิ่งเงินดังขึ้นมา เจ้าของเสียงผู้อ่อนโยนกล่าวถึงเงาร่างเล็กที่วิ่งปราดอยู่ในฝูงชน

เฟลท์: ฮิฮิ

เด็กสาวผมทองวิ่งฝ่าฝูงชน แยกเขี้ยวหัวเราะเหมือนแมว ในมือของเธอกำวัตถุที่ส่องประกายอยู่ ท่าทางจะสำเร็จงานตามเป้าหมายแล้ว ตอนนั้นเองก็มีหอกน้ำแข็งบินตามหลังเด็กสาวมาจนเธอต้องกระโดดหลบ การโจมตีนั้นก่อความวุ่นวายขึ้นกลางฝูงชน ผู้คนที่ไม่อยากติดร่างแหไปด้วยพากันเปิดทางออกราวกับว่านี่เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นบ่อยๆในเมืองหลวง

. หญิงสาวที่วิ่งผ่านฝูงชนคือคนที่สุบารุมองหาอยู่ ยามเธอเข้ามาอยู่ในสายตาโลกทั้งใบของสุบารุก็เหมือนถูกเยือกแข็ง ทั้งสายลม เสียงผู้คนและห้วงเวลานั้นอยู่นอกสายตาทันที เขาสนใจแค่หญิงสาวที่มองอยู่

เส้นผมสีเงินที่ปลิวไสว ดวงตาสีม่วงครามเปล่งประกายไปด้วยความเด็ดเดี่ยว แขนขาเรียวบางถูกคลุมไว้ด้วยเครื่องแบบสีขาวงดงาวราวกับว่าเป็นภูต ในโลกที่เวลาหยุดเดินลง มีเพียงเธอที่เคลื่อนไหวอยู่ในใจสุบารุ

เป้าหมายของเธอก็คือเด็กสาวผมทองที่วิ่งผ่านไป “เฟลท์” เนื่องจากเฟลท์ขโมยของสำคัญไปจากเธอ หญิงสาวจึงวิ่งตามหาไปทั่วเมืองหลวงซึ่งจะนำเธอไปสู่หายนะที่มิอาจหลีกเลี่ยง แต่สุบารุจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น เขาจะไม่ยอมให้เธอติดอยู่ในบ่วงของความตาย

. สุบารุ: ไม่ว่ายังไงชั้นก็จะช่วยเธอให้ได้เลย

เขามองแผ่นหลังของเธอที่ไกลออกไปพลางกล่าวสาบานเป็นครั้งที่ 88 ถึงจะล้มเหลวมาหลายครั้งจนฟังไม่ขึ้นแล้วก็เถอะ

แม้อนาคตจะยังไม่แน่ชัด แต่เขาก็จะไม่ยอมแพ้ จะสู้ต่อไป จะปรารถนาที่จะช่วยชีวิตเธอต่อไป

สุบารุ: รอชั้นก่อนนะ―― ซาเทล่า

. ภาพประกอบโพสต์วาดโดยคุณ おわり