รูทเย่อหยิ่งพาร์ท 4 : ดวงตาอันบ้าคลั่ง

. สุบารุ: เราจะได้เจอกันอีกใช่ไหม?

เมลี่: ไว้เจอกันค่า คุณพี่ชาย ขอบคุณที่ช่วยเอลซ่าไว้นะค้า~

พอไปถึงกระท่อมที่นัดหมาย คนที่รอเอลซ่าอยู่ก็คือเด็กสาวผมน้ำเงินวัยแรกรุ่น ถึงจะอายุน้อยจนเขาตกใจ แต่เธอก็รักษาบาดแผลของเอลซ่าอย่างเป็นงานและจัดเตรียมช่องทางหลบหนีจากเมืองหลวงไว้ให้ จากนั้นก็รีบพาเอลซ่าออกจากกระท่อมไปอย่างรวดเร็ว

ไม่รู้ว่ามันคุ้มกันกับความเสี่ยงที่เขาเจอมาไหม แต่อย่างน้อยสุบารุก็ได้ช่องทางติดต่อเอลซ่ามาแล้ว

สุบารุ: หลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าชั้นจะเดินหมากยังไงสินะ?

. สุบารุถอดเสื้อวอร์มเปื้อนเลือดออกมาพันคาดเอวแล้วมุ่งหน้าไปที่โกดังแลกของเถื่อนที่เอลซ่าไปไม่ถึงในลูปนี้

เขาสงสัยว่าป่านนี้ซาเทล่าจะได้เหรียญตราคืนแล้วหรือยัง? แต่พอไปถึงที่ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง

สุบารุ: นี่มันคาดไม่ถึงเลยแฮะ

ตรงหน้าของเขาคือโกดังแลกของเถื่อนที่ถูกปิดผนึกไว้ด้วยน้ำแข็ง ด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น สุบารุจึงถามผู้อยู่อาศัยย่านสลัมดู

ผู้อยู่อาศัย: ตาแก่ที่เป็นเจ้าของโกดังกับหลานสาวของเขาถูกพวกทหารยามรวบตัวไปแล้ว ดูเหมือนว่าจะไปทำตัวเป็นศัตรูกับนักเวทที่น่ากลัวเข้า… ไม่อยากเสือกเท่าไหร่ล่ะน้า

สุบารุ: แล้วคุณปู่กับหลานสาวที่ว่าปลอดภัยดีไหม? แล้วจอมเวทคนนั้นล่ะ?

ผู้อยู่อาศัย: เขาว่าไม่มีใครบาดเจ็บน่ะ แต่ก็ไม่ได้เห็นกับตาหรอกนะ เลิกถามได้แล้ว

ชายแปลกหน้ากลัวท่าทางกระตือรือร้นจนน่าขนลุกของสุบารุจนเขาสะบัดแขนทิ้งแล้วเดินหายเข้าเงามืดของตรอกไป

. สุบารุโล่งใจที่ดูเหมือนจะไม่มีใครตาย ที่ปู่รอมกับเฟลท์ถูกจับนอนซังเตเพราะประกอบอาชีพไม่สุจริตก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ และพอเขาทราบแล้วว่าซาเทล่าปลอดภัยดีสุบารุก็…

สุบารุ: แล้วทีนี้ ชั้นจะทำอะไรต่อดีนะ?

เป้าหมายของเขามันสำเร็จไปแล้ว สุบารุถูกอัญเชิญมาต่างโลก ได้รับพลัง “ตายแล้วกลับมา” จากนั้นก็ใช้มันเพื่อช่วยสาวฮาล์ฟเอลฟ์ผมเงินผู้แสนน่ารักและใจดีได้สำเร็จ ถึงจะต้องตายไป 87 รอบก็เถอะ

สุบารุ: เวรเอ๊ย ชั้นควรตายเพื่อย้อนกลับไปถามเอลซ่าว่าทำไมเธอถึงต้องขโมยเหรียญตราของซาเทล่าดีไหมนะ…?

เขาลืมถามเรื่องนี้ตอนที่ช่วยแบกเอลซ่าที่กำลังเจ็บหนัก แต่ถ้าสุบารุล้วงลึกเรื่องส่วนตัวของเอลซ่าเกินไปจนเธอรู้ว่าเขาอยู่ข้างเดียวกับซาเทล่า เอลซ่าจะตอบสนองอย่างไรเขาก็ไม่ทราบ

สุดท้ายผลลัพธ์ที่ทั้งสุบารุและซาเทล่ายังไม่ตายคงเป็นสถานการณ์ที่ถูกต้องแล้ว

. สุบารุ: ถ้าเป็นไปได้ก็อยากรู้เรื่องของซาเทล่าเพิ่มล่ะนะ…

ซาเทล่ามาจากไหน? เธอจะไปที่ไหนต่อ? จะได้เจอเธออีกไหม?

เขาไม่รู้อะไรเลย จริงอยู่ว่าเขาสามารถย้อนไปแก้ไขจนกว่าจะรู้ได้ หรือไม่ก็ใช้วิธีอื่น――

สุบารุ: ――ว่าไงล่ะ พวกนายช่วยบอกชั้นทีได้ไหม?

เบื้องหน้าโกดังแช่แข็งสุบารุเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหันหลังมา ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น แต่สุบารุกลับเห็นเงาคนหลายคนทยอยโผล่ออกมา

พวกเขาเป็นกลุ่มคนหน้าตาธรรมดา ทั้งอายุและเพศคละผสมกันไปหมด อย่างเดียวที่กลุ่มคนนั้นมีเหมือนกันคือ “ดวงตา”

ดวงตาของผู้วายชนม์ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ดวงตาที่เฝ้าหาความบ้าคลั่งอย่างปิติยินดี

ถ้ามีกระจกอยู่ที่นี่สุบารุเองก็คงเห็นว่าดวงตาของเขาเป็นแบบเดียวกับคนเหล่านี้ สุบารุฉีกยิ้มแล้วเงยมองดูท้องฟ้า แสงจันทร์สาดส่องลงมายังโกดังแช่แข็งและเหล่าผู้เสียสติ

. ภาพประกอบโพสต์วาดโดยคุณ てこめ