รูทเย่อหยิ่งพาร์ท 6 : ทรยศ

. สุบารุแทงดาบลงไปกลางอกของร่างผอมกะหร่อง เขารู้สึกได้ว่าคมดาบที่บิดซ้ำเฉือนทำลายอวัยวะสำคัญไปแล้ว จึงได้ถอนหายใจออกมา――

สุบารุ: ถึงบอกไปก็คงไม่เชื่อกันหรอก แต่ว่านะ…

เพเทลกิอุส: ทำไม…กัน…?

สุบารุ: ส่วนตัวชั้น คิดว่าคุณเพเทเป็นคนน่าคบที่สุดในบรรดาพวกน่าชิงชังทั้งหลายเลยล่ะครับ

ดวงตาของเพเทลกิอุสเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและความสิ้นหวัง

. พอสุบารุดึงดาบออก ร่างของเพเทลกิอุส โรมาเนคอนติก็ล้มลงกองกับพื้น หัวใจของชายคลั่งถูกสุบารุทำลายเองกับมือ เขาได้แต่นอนจมกองเลือดรอความตาย

สุบารุ: กว่าจะสร้างสถานการณ์นี้ขึ้นมาได้ลำบากมากเลยล่ะ ภายนอกดูวิกลจริตขนาดนั้นแท้ๆ แต่คุณนี่ระมัดระวังตัวดีเหลือเกินนะครับ บอกตามตรงชั้นไม่รู้จะไปต่อยังไงตั้งหลายครั้ง

เพเทลกิอุส: พูดอะไร…ของคุณน่ะครับ…?

สุบารุ: ชั้นพูดถึงการลองผิดลองถูกตั้งมากมายกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ไงล่ะ ไม่สิ ขั้นตอนวางแผนก็ลำบากเหมือนกัน ยิ่งไพ่ตายที่ใช้นี่ก็อย่างเสี่ยงเลย บอกตามตรงว่าโล่งใจสุดๆ

เพเทลกิอุสพยายามส่งแรงไปที่แขนขาเพื่อคืบคลาน แต่นั่นก็แค่การฝืนความตาย แม้ว่าสุบารุจะไม่ทำอะไร เพเทลกิอุสก็จะถึงจุดจบในไม่ช้าอยู่ดี

สุบารุ: ทีแรก “มือที่มองไม่เห็น” ก็ทำเอาแตกตื่นเพราะไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น พวก “นิ้วมือ” เองก็สร้างปัญหายุ่งยากเหมือนกัน… ตอนนี้พอทำสำเร็จแล้วรู้สึกเหมือนได้บรรลุเป้าหมายเลย

. เพเทลกิอุส: อ่อก อั่กกก…

สุบารุมองดูเพเทลกิอุสหลั่งเลือดจนใกล้หมดตัวพลางเปิดเผยความจริงเหมือนเป็นตัวร้ายผู้บงการอยู่เบื้องหลัง

หัตถ์ล่องหนสีดำ “มือที่มองไม่เห็น”

เหล่าลูกน้องคนสนิทและร่างกายสำรองของเพเทลกิอุส “นิ้วมือ”

ความสามารถในการย้ายวิญญาณไปสิงสู่ร่างสำรองเพื่อต่อชีวิต “การสิงร่าง”

สามอย่างนี้ทำให้เพเทลกิอุสสามารถไล่ต้อนเอมิเลียได้อย่าง “ขยันขันแข็ง” อย่างที่เจ้าตัวชอบพูด

. กว่าจะโค่นล้มเขาได้สุบารุต้องลำบากลำบนลองผิดลองถูกจนตายไปมากกว่า 400 รอบ

สุบารุ: คุณก็เลยกลายเป็นคนที่ชั้นได้คุยด้วยมากที่สุดในโลกนี้ อาจจะฟังดูเพ้อเจ้ออยู่ฝ่ายเดียวไปหน่อย แต่รู้สึกเหมือนได้เป็นเพื่อนกันเลยล่ะ พอได้เห็นคุณอุทิศตนเพื่อเป้าหมาย และการใช้การ์ดในมือทั้งหมดเพื่อสู้เต็มที่ ชั้นก็อดไม่ได้ที่จะประทับใจ

เพเทลกิอุส: พูด…อะไรน่ะ…พูดอะไรน่ะ พูดอะไรน่ะ พูดอะไรน่ะพูดอะไรน่ะพูดอะไรน่ะพูดถึงอะไรก้านนนนนน!!

ความโกรธดึงกำลังก่อนตายขึ้นมาให้เพเทลกิอุสฝืนสังขารแบกร่างของตัวเองลุกขึ้นยืน เขาอาเจียนออกเป็นเลือดและหันดวงตาแดงก่ำไปทางสุบารุ

เพเทลกิอุส: คนทรยศ! ผู้หักหลังที่ปฏิเสธความรักของแม่มด! ไม่มีทาง ไม่มีทาง จะยกโทษให้ ครับ!

. เพเทลกิอุสยื่นมือออกมา ไม่ได้จะใช้มือล่องหนที่ถูกอีกฝ่ายมองเห็นได้ แต่เป็นวิชาแย่งร่างของวิญญาณร้าย

วิชาที่สามารถสิงร่างของผู้มีคุณสมบัติเป็นผู้ใช้ศาสตร์วิญญาณ และคนเดียวที่เข้าเกณฑ์ในที่นี้ก็คือ――

เพเทลกิอุส: ร่างกายของคุณ――!!

“ขอแย่งมาล่ะ” แต่ยังไม่ทันพูดจบเพเทลกิอุสก็ถูกสุบารุเตะอัดหน้าจนฟันหลุด

เขามึนงงว่าทำไมไม่สามารถย้ายไปสิงร่างอีกฝ่ายได้ สุบารุมอบคำตอบด้วยการเรียกดวงไฟสีแดงออกมาที่ปลายนิ้ว

มันคือ “เสี้ยววิญญาณ” ที่ทำสัญญากับนัตสึกิ สุบารุผู้มีคุณสมบัติเป็นผู้ใช้ศาสตร์วิญญาณ

. วิญญาณร้ายเพเทลกิอุสสามารถสิงร่างได้เพียงผู้ใช้ศาสตร์วิญญาณที่ไร้วิญญาณประจำตัวเท่านั้น คงไม่มีใครเดาได้ว่ากว่าจะเข้าใจเรื่องนั้นสุบารุต้องตายไปกี่รอบ

สุบารุ: เป็นช่วงเวลาสามวันที่ยาวนานที่สุดในชีวิตชั้นเลย แต่ในมุมมองของคุณ เราคงพึ่งรู้จักกันได้ไม่นานเอง…

เพเทลกิอุส: นัตสึกิ สุบารู้วววววว!!

สุบารุ: แกดันหมายหัวเอมิเลียเองนะ ――สำนึกผิดไปซะ

สุบารุไม่สนเสียงร้องเกลียดชังของอีกฝ่าย เขาเตะอัดหน้าอกแล้วตวัดดาบผ่ากะโหลกของเพเทลกิอุส ทำลายทั้งสมองและชีวิตไปพร้อมกัน

สุบารุถอนหายใจที่การต่อสู้อันยาวนานกับเพเทลกิอุสจบลงเสียที

. เมลี่: ตายจริงนะค้า~ ดูเหมือนว่าทางนี้เองก็จบแล้ว

เขาหันหลังไปเจอสัตว์มารหน้าตาเหมือนสิงโตเดินผ่านพุ่มไม้ออกมา คนที่ส่งเสียงทักคือเด็กสาวผู้มีสายตายั่วยวนเกินวัยบนหลังของมัน

สุบารุ: อืม เรียบร้อยแล้ว ขอบใจที่ช่วยนะ เมลี่

เมลี่: ไม่มีปัญหาค่า ในเมื่อคุณพี่ชายจ้างฉันมา แถมยังช่วยดูแลเอลซ่าให้อีกนี่เน้อ แต่แบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอ? คนพวกนี้เป็นพรรคพวกของคุณพี่ชายไม่ใช่เหรอค้า~?

สุบารุ: นั่นสินะ ถ้าเขาไม่คิดจะฆ่ากันตอนสุดท้ายนั่นก็คงพอเรียกได้ว่าเราเป็นเพื่อนต่างวัย แต่เขาดันพยายามจะฆ่าชั้นนะซี่ น่าเสียดายว่าที่คงต้องตัดเพื่อนกันเพราะงั้นล่ะมั้ง?

. สุบารุพยายามใช้แขนเสื้อเช็ดเลือดที่กระเด็นมาโดนตัว ระหว่างนั้นเมลี่ก็เอานิ้วแตะคางทำท่าเหมือนครุ่นคิด

เมลี่: อืม~ ถ้าอย่างนั้นฉันที่ไม่ได้พยายามฆ่าคุณพี่ชายก็แปลว่าเราสองคนเป็นเพื่อนกันหรือเปล่าน้า?

สุบารุ: ถ้าคิดตามตรรกะนั้นก็คงใช่ ชั้นกับเธอเป็นเพื่อนกันนั่นแหละนะ เมลี่

เมลี่: เย้~ เยี่ยมไปเลยค่า ทีนี้พอรวมพวกเพทร่าจังเข้าไปด้วยฉันก็มีเพื่อนเยอะเลยนะเนี่ย~

เมลี่ประกบมือเข้าด้วยกันแล้วส่ายไปมาอยู่บนหลังสัตว์ปีศาจ สุบารุเลิกคิ้วแปลกใจเรื่องที่เมลี่ดูเหมือนจะมีเพื่อนด้วย

สุบารุ: เห แปลกใจนะเนี่ย อาจจะฟังดูเสียมารยาทไปบ้าง แต่เธอมีเพื่อนกับเขาจริงๆเหรอเนี่ย

เมลี่: จริงค่า แต่ฉันก็ฆ่าทุกคนทิ้งไปหมดแล้วล่ะน้า

เมลี่เผยรอยยิ้มที่ไม่ได้ดูรู้สึกผิดแม้แต่น้อย พวกเพื่อนที่ฆ่าไปคงเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับงานของเธอ

เขาเคยนึกว่าเมลี่มีส่วนที่เหมือนเด็กธรรมดาอยู่บ้าง แต่สุดท้ายแล้วศีลธรรมจรรยาของเธอก็บิดเบี้ยวสมกับเป็นน้องสาวของเอลซ่า

. สุบารุ: ยังไงก็เถอะ งานนี้ถือว่าได้เมลี่ช่วยไว้มากเลยล่ะ ถ้าไม่มีเธออยู่ ชั้นคนเดียวคงกำจัดพวก “นิ้วมือ” ที่ซ่อนตัวอยู่ได้ไม่หมด

เมลี่: สบายมากหายห่วงค่า ว่าแต่ทำไมต้องถึงกับจ้างพวกเราด้วยเหรอค้า? งานนี้ไปขอร้องพวกอัศวินแทนน่าจะเหมาะสมกว่าไม่ใช่เหรอ~?

สุบารุ: ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่เป็นไปตามเป้าหมายของชั้นน่ะสิ

เมลี่: เป้าหมาย?

เมลี่เอียงคำสงสัย แต่สุบารุไม่ขยายความเพิ่มและฉีกยิ้มออกมา

สุบารุ: จากนี้ไปเป็นเรื่องของผู้ใหญ่แล้ว เด็กอย่างเมลี่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก

เมลี่: ง่า! โธ่ ทำเหมือนฉันเป็นเด็กน้อยอีกแล้วนะค้า! จะเกิดอะไรขึ้นกับคุณพี่ชายฉันก็ไม่รับรู้ด้วยแล้วนะ ไม่สนแล้ว ไม่สนแล้วค่า!

สัตว์ร้ายที่ขี่อยู่คำรามออกมาเหมือนโมโหตามเมลี่ สุบารุอุตส่าห์ลำบากลำบนกว่าจะฆ่าเพเทลกิอุสได้เขาจึงไม่อยากจะรีเซ็ตลูปนี้ใหม่

สุบารุจึงต้องพยายามเอาใจเมลี่อย่างเต็มที่เพื่อทำให้เธอกลับมาอารมณ์ดี

. ภาพประกอบโพสต์วาดโดยคุณ HaruSabin