รูทโทสะพาร์ท 12 : กรงนก

. แพนเดโมเนี่ยมสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง ผลข้างเคียงจากการต่อสู้ส่งแรงสะเทือนมาถึงห้องส่วนตัวของเธอ โคมไฟบนเพดานแกว่งไปมา ฝุ่นเริ่มกระจุยกระจาย เอมิเลียจึงจำเป็นต้องตัดสินใจ

“ช่วยอยู่ที่นี่เถอะนะ” คือคำวิงวอนที่เขาคนนั้นเคยกล่าวกับเธอ จะเชื่อฟังแล้วรออยู่หรือเมินเฉยแล้วหนีออกไปดี? ระหว่างที่เธอเลือกไม่ได้นั้นเอง

พัค: ――ลิอา มันจบแล้วล่ะ

เอมิเลีย: เอ๊ะ…

คำพูดของพัคที่กอดอกจ้องมองเพดานทำให้เอมิเลียกลืนน้ำลาย

เป็นอีกครั้งที่เธอทำอะไรไม่ได้ ผลัดวันประกันพรุ่งไม่ยอมเลือกจนได้รับผลที่ตามมา เธอรู้ตัวถึงการกระทำอันขี้ขลาดที่ผลักดันการตัดสินใจไปให้สุบารุนั้นดี

พัค: ――ไรน์ฮาร์ดมาถึงแล้ว นี่คือความพ่ายแพ้ของสุบารุล่ะนะ

ความนึกคิดของเอมิเลียหยุดนิ่งยามได้ยินพัคกล่าวเช่นนั้น

เอมิเลีย: เอ๋?

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง สมองไม่ยอมรับรู้ความคิดนั้น ทีแรกเธอมั่นใจว่า “จบแล้ว” หมายถึงชัยชนะของสุบารุ ในใจของเอมิเลียไม่เคยสงสัยเลยเพราะเธอเชื่อมั่นว่า “นัตสึกิ สุบารุไม่มีทางพ่ายแพ้”

ไม่ว่าศัตรูจะเป็นใคร เขาก็จะใช้ความเห็นแก่ตัวและความไม่เชื่อใจผู้คนที่มีอยู่คว้าชัยชนะมาได้ตลอด สุบารุจะใช้งานหมากทุกตัวที่มีและหาทางควบคุมทุกอย่างเพื่อเข้าทำลายล้างศัตรูให้สิ้นซาก

และยามที่สุบารุใช้ความคิดจนเหนื่อยแล้ว เขาก็มาเข้าหาเอมิเลียเพื่อพักผ่อนชั่วคราว เธอเชื่อมั่นว่าเขาจะต้องมาหาเหมือนทุกที

พัค: จนถึงวันนี้ ผมไม่เคยเร่งการตัดสินใจของลิอาเลย แต่ว่าครั้งนี้คงจะรอไม่ได้ล่ะนะ ถึงเวลาต้องเลือกแล้วล่ะ

เอมิเลีย: ต้องเลือกเหรอ…

พัค: เลือกระหว่างจะอยู่หรือไปจากที่นี่ไงล่ะ

น้ำเสียงของพัคเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจจนชวนให้สงสัยว่าเขารู้แค่ไหนกัน ตอนนี้สีหน้าของพัคไร้อารมณ์ขี้เล่นต่างจากทุกที เขาจ้องมองมายังลูกสาวสุดที่รักด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจแบบผู้ปกครอง

พัค: ดูเหมือนว่าที่ผ่านมาสุบารุจะควบคุมข้อมูลข่าวสารได้ดีทีเดียว ไม่มีหลักฐานที่เชื่อมโยงว่าลิอาเกี่ยวข้องกับสิ่งที่องค์กรกระทำอยู่เลย ก็นะ ลิอาไม่ได้เกี่ยวข้องจริงๆนั่นแหละ แต่การที่มาอยู่ร่วมกับพวกเขาเป็นเวลานานก็คงจะทำให้มีบางคนสงสัยอยู่ ถึงได้มีมาตรการรับมือที่จำเป็นอยู่เหมือนกันล่ะนะ

เอมิเลีย: ถ้าไม่ได้เกี่ยวข้องด้วย แล้วตัวฉันอยู่ในฐานะอะไรกันล่ะ?

พัค: คนอื่นคิดว่าเธอถูกลักพาตัวมาจากคฤหาสน์ของรอสวาลแล้วกักขังไว้ยังไงล่ะ ตอนนี้พวกเด็กที่กำลังพยายามทำลายแพนเดโมเนี่ยมก็เป็นเหมือนผู้ช่วยเหลือของเธอ

เอมิเลียยืนแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก จริงอยู่ว่าเธอถูกบังคับฝืนใจพาตัวออกมาจากคฤหาสน์รอสวาล จริงอยู่ว่าเธอเคยโกรธและหลีกเลี่ยงสุบารุเพราะเรื่องนั้น

แต่เรื่องที่เธอไม่ปฏิเสธสุบารุที่มาเข้าหา และการที่เอมิเลียยอมเมินเฉยเพื่อสุบารุที่ทุ่มเทปกป้องช่วงเวลาส่วนตัวของทั้งสองก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน

เอมิเลียจะบอกได้อย่างไม่อายปากจริงเหรอว่าตัวเธอไม่ใช่ผู้เกี่ยวข้อง?

พัค: ถ้าลิอาเลือกรออยู่ที่นี่เงียบๆ เหล่าผู้ช่วยเหลือก็จะเข้ามาช่วยเธอไว้ในฐานะเจ้าหญิงผู้น่าสงสาร แต่ว่านะ…

พัคที่พูดเสียงเบาเหมือนกระซิบบินลงมาเกาะที่ไหล่ของเอมิเลีย ต่อให้วิญญาณแมวไม่พูดต่อเอมิเลียก็รู้ซึ้งดี

ถ้ายอมรออยู่เฉยๆเธอก็จะถูกช่วยเหลือในฐานะเหยื่อ แต่ถ้าเธอทำอะไรตามใจ เอมิเลียก็จะกลายเป็นผู้มีความผิดที่ตั้งใจเลือกข้างนี้

เอมิเลียเผชิญหน้ากับความจริงโดยมิได้ลังเลแม้แต่น้อย เธอลุกขึ้นยืนแล้ววางมือลงบนประตูบานเดียวของห้องขาว

การจะเปิดมันจากด้านนอกนั้นต้องผ่านขั้นตอนยืนยันตัวตนที่ยุ่งยาก จึงมีแต่สุบารุกับเฟรเดริก้าที่รับผิดชอบดูแลเธอที่ผ่านเข้ามาได้

เอมิเลีย: สุบารุคนงี่เง่าเต่าตุ่น…

พอเห็นประตูแหลกสลายกลายเป็นเศษ เอมิเลียก็อดจะพึมพำเช่นนั้นไม่ได้

แรกเริ่มเดิมที ประตูบานนี้ถูกออกแบบมาให้มีเพียงเธอคนเดียวที่พังมันได้ง่ายๆ นั่นแปลว่าสุบารุตั้งใจให้เอมิเลียสามารถหนีออกไปตอนไหนก็ได้แต่แรก

ประตูของกรงนกบานนั้นพร้อมที่จะถูกเปิดมาตลอดหากนกน้อยด้านในมีปณิธานที่จะหนี

นี่จะเป็นเพราะสุบารุดูถูกว่าเธอจะไม่มีทางคิดหนีหรือว่าเป็นความใส่ใจของเขาที่เคารพต่อการตัดสินใจของเอมิเลียหากเธอคิดจะหนีกันแน่?

เอมิเลียเลือกว่าเธออยากได้ยินคำตอบนั้นจากปากของสุบารุเอง และนั่นเป็นครั้งแรกในเวลาเนิ่นนานที่เธอกลับมาตัดสินใจบางอย่างด้วยตัวเอง

. ภาพประกอบวาดโดยคุณ いとま