รูทโทสะพาร์ท 15 : จบไปด้วยกัน

. สุบารุ: …แม่ง …เชี่ยเอ๊ย …ไอ้สารเลวนั่น!

สุบารุวิ่งโซเซอยู่ในปราสาทที่กำลังพังทลายพลางสบถคำหยาบ ที่สีข้างฝั่งซ้ายของเขายังมีมีดของมือสังหารปักอยู่จนเลือดไหลหยดตามทาง ความเจ็บปวดกำลัง “เดมป์ซี่โรล” อยู่ภายในสมองรัวๆ

สุบารุ: ไอ้หอกหักสีขาวดำนั่น…ถ้ามีครั้งต่อไป …จะฆ่ามันให้ได้เลย!

สุบารุที่เหงื่อไหลท่วมยืนพิงกำแพงของโถงทางเดิน แรงเฮือกสุดท้ายของเขาไม่เพียงพอที่จะไล่ตามมือสังหารที่หนีไปโดยไม่ยอมปิดฉาก

――ภาพของชายคนนั้นลอยขึ้นมาในหัว

[ออตโต้: มากกว่านี้ก็เกินขอบเขตงานของผมแล้วล่ะ คุณนัตสึกิเองก็ระวังตัวด้วยล่ะครับ]

เอามีดแทงหัวหน้าฝ่ายศัตรู เดินจากไปเท่ๆ พร้อมทิ้งคำพูดกวนประสาทไว้

สุบารุรู้สึกถูกหยามเกียรติและผิดหวังในความสะเพร่าของตัวเองจนโทสะเริ่มก่อตัว แต่ในสถานการณ์นี้เขาไม่มีเวลามาระบายความโกรธ

สุบารุ: กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนองงั้นเหรอ…

สุบารุแตะสีข้างที่เจ็บปวดเหมือนถูกเผาไหม้แล้วพึมพำออกมา

พอนึกย้อนถึงสิ่งที่เขาทำมา สักวันเขาย่อมได้รับผลกรรมอยู่แล้ว ถึงตามที่คิดไว้เขาจะอยากรอรับผลกรรมทีเดียวในนรกก็เถอะ แต่สุดท้ายนั่นก็เป็นแค่ความคิดตื้นเขินของมนุษย์ธรรมดา

――ช่างน่าสมเพชที่เขามาถึงขีดจำกัดในเวลาแค่ไม่ถึงสามปีนับตั้งแต่ที่เริ่มต้นมา

และแล้วเส้นทางของจอมเผด็จการก็มาถึงทางตัน ความไม่ไว้เนื้อเชื่อใจอันมากล้นของเขาคงเป็นตัวกระตุ้นจุดจบนี้ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่นึกเสียใจ ไม่ได้อยากนึกย้อนไปแก้ไขอะไร

เขาก็แค่ดิ้นรนหาหนทางในโลกที่ทุกอย่างผิดพลาดไปหมดใบนี้ เขาเป็นแค่คนจมน้ำที่ตะเกียกตะกายหาอากาศหายใจเท่านั้นเอง

เอมิเลีย: ――สุบารุ

ระหว่างที่แบกร่างที่เลือดหยดไปตามทางเดิน สุบารุก็ได้ยินเสียงเรียกที่ทำให้เขาขมวดคิ้ว

เขารู้ว่าเจ้าของเสียงคือใคร แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ในเมื่อห้องของเธออยู่ฝั่งตรงข้าม และถ้าหากเธออยากจะหนีออกไป เธอก็ไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่

สุบารุ: อะ…โอ๊ะ!?

เอมิเลีย: โล่งอกไปที สุบารุ…เจอตัวจนได้…

สุบารุ: …เอมิเลีย?

เอมิเลียวิ่งเข้ามากระโดดใส่จนทั้งคู่ล้มลงบนทางเดิน พอได้เห็นใบหน้างดงามของเธอใกล้ๆ สุบารุถึงจำต้องยอมรับว่านี่เป็นเรื่องจริง

ในโลกสีขาวดำใบนี้ เอมิเลียราวกับเป็นตัวตนเดียวที่เติมสีสันให้โลกของเขา ผมสีเงิน ดวงตาสีม่วงคราม ริมฝีปากสีชมพูแบบดอกซากุระ

สุบารุ: ――แต่ว่า ทำไมกันล่ะ?

อ้อมกอดของเอมิเลียทั้งมอบความอบอุ่นแต่ก็มอบความเจ็บปวดให้เขาเช่นกัน ควรจะมีแค่สุบารุที่เป็นฝ่ายโหยหาเธอ แต่ทำไมเธอถึงได้――

สุบารุ: …เอมิเลีย เธอบาดเจ็บอยู่นี่

เอมิเลีย: ――อย่าห่วงเลย ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นอะไรเลยจริงๆ นะ สบายมาก

เอมิเลียในอ้อมกอดส่งยิ้มทำเป็นแกร่งทั้งๆที่มีบาดแผลเต็มตัว เส้นผมสีเงินงดงามยุ่งเหยิงและถูกตัดขาดไปบางส่วน ชุดนอนสีขาวเองก็ฉีกขาดและเปื้อนเลือด ที่เท้าเปล่าของเธอเองก็มีบาดแผลเปิดอยู่

ที่ห้องส่วนตัวของเธอควรจะมีกลไกป้องกันมากมาย รวมไปถึงวิญญาณตนหนึ่งที่ไม่น่าจะยอมปล่อยให้เธอตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

สุบารุ: พัคมัวไปทำอะไรอยู่เนี่ย…

เอมิเลีย: พัคเขา… ไม่ล่ะ ตอนนี้เรื่องนั้นน่ะยังไม่ต้องใส่ใจหรอก ตอนนี้น่ะไม่เป็นไรหรอกเพราะงั้น…

สุบารุ: …?

ความลังเลชั่วขณะถูกปกปิดไว้ใต้เปลือกตาของเธอ พอเธอลืมตาอีกทีความลังเลนั้นก็ไม่มีให้เห็นอีกแล้ว

เอมิเลีย: สุบารุ หนีไปด้วยกันเถอะนะ ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็ ไม่มีใครตามพวกเรามาได้หรอก

สุบารุ: ――หนีไปด้วยกัน…กับชั้นเหรอ?

เอมิเลีย: ก็ใช่น่ะสิ จะเป็นใครได้อีกล่ะ? พูดอะไรแปลกๆ เนอะ

เอมิเลียทำท่าทีโมโหเล็กน้อยแล้วเอานิ้วจิ้มปลายจมูกของสุบารุ แต่เจ้าตัวได้แต่มึนงงกับการกระทำนั้นจนเครื่องหมายคำถามลอยเต็มหัว

แรกเริ่มเดิมที เอมิเลียควรจะต้องเกลียดชังสุบารุสิ

สุบารุ: แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังอ่อนโยนและชั้นก็ใช้ประโยชน์จากเรื่องนั้น…

เอมิเลีย: ――จะใช่แบบนั้นจริงเหรอ? ฉันเองก็สงสัยมาตลอดว่ามันเป็นแบบนั้นจริงหรือเปล่า

สุบารุ: เอมิเลีย?

เอมิเลียวางมือบนหน้าอก ในใจและในอกของเธอตอนนี้ สุบารุสงสัยว่ามีภาพวันวานที่เขาลากตัวเธอออกมาอยู่ที่นี่หรือเปล่า? เธอต้องทนมองใบหน้าตอนหลับของคนที่เกลียดมานานแค่ไหน?

สำหรับสุบารุช่วงเวลาเหล่านั้นมันช่วยเขาไว้ แต่สำหรับเอมิเลียมันคงเป็นการหยามเกียรติ…

เอมิเลีย: ฉันน่ะเคยรู้สึกโกรธสุบารุนะ แต่ว่า มันก็เป็นงั้นจริงแค่ช่วงแรก…หลังจากนั้นก็คิดว่าได้สุบารุคอยช่วยไว้มาตลอดเลย

สุบารุ: ชั้นน่ะเหรอ…คอยช่วยไว้?

เอมิเลีย: ก็เพราะว่าสุบารุต้องการฉันไงล่ะ เคยหมดหวังไปแล้วว่าคงไม่มีใครที่ต้องการฉัน แต่ก็ได้สุบารุมาช่วยไว้ เพราะงั้นแหละ…

“โหยหาการถูกยอมรับ” คำๆนั้นลอยขึ้นมาในหัวสุบารุ เช่นเดียวกับที่สุบารุต้องการตัวตนของเอมิเลียเพื่อทำให้ใจเขาสงบ ในช่วงเวลาเหล่านั้นก็ทำให้เอมิเลียได้ข้อสรุปแบบเดียวกัน

ทั้งสองต้องการการกันและกัน กลายเป็นความสัมพันธ์แบบต่างฝ่ายต่างโหยหากัน

เอมิเลีย: ฉันอยากจะอยู่กับสุบารุ เพราะงั้น หนีไปด้วยกันเถอะนะ?

สุบารุ: …ได้ยินแบบนั้น ก็รู้สึกดีใจอยู่หรอก แต่ว่า…

คำตอบของสุบารุตะกุกตะกักเพราะเขายังไม่อาจจะตอบรับคำสารภาพของเอมิเลียได้

ถึงหัวใจจะรู้สึกท่วมท้นด้วยความประหลาดใจ แต่ความคิดของเขาก็ยังมองโลกตามความจริงอยู่ว่าการหนีไปด้วยกันกับเอมิเลียมันเป็นไปไม่ได้

ถึงเซซิลุสจะขวางทางไรน์ฮาร์ดไว้อยู่ แต่ที่ข้างนอกปราสาทก็ยังมีผู้คนอีกมากมายที่ต้องการหัวของ [ราชาผู้ล้างบาง]

แถมสุบารุยังไม่มีพวกพ้องเหลืออยู่แล้ว ที่ข้างนอกนั่นไม่ใช่แค่ “คนที่อาจกลายเป็นศัตรู” แต่เป็นศัตรูตัวเป็นๆ

การพาเอมิเลียหนีมันเป็นไปไม่ได้ นัตสึกิ สุบารุมีชะตากรรมต้องถึงจุดจบ ณ ที่แห่งนี้

เอมิเลีย: ――ถ้าอย่างนั้น ก็มาตายด้วยกันเถอะนะ

สุบารุ: …

ในตอนนั้นสุบารุรู้สึกตกตะลึงมากกว่าทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมา เอมิเลียส่งยิ้มมาที่สุบารุและกล่าวด้วยคำพูดที่เปี่ยมไปด้วยความรักใคร่และความหลงใหล

ถ้าหากว่านัตสึกิ สุบารุต้องถึงจุดจบที่นี่ เอมิเลียก็จะ――

เอมิเลีย: มาจบเรื่องนี้ด้วยกันเถอะนะ ในที่ที่ไม่มีนายที่ต้องการฉันอยู่น่ะ ฉันไม่ขออยู่ต่อหรอก

สุบารุ: ――อา

เอมิเลีย: ขอร้องล่ะ สุบารุ ฉันต้องการนายนะ ฉันอยากจะอยู่ด้วยกันกับนาย

เอมิเลียขยับเข้ามาใกล้หน้าอกของเขาจนสุบารุสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาและลมหายใจอุ่นๆ ของเธอ ทั้งเอมิเลียและเขาต่างโหยหากัน ทั้งสองต่างต้องความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย

นั่นเป็นเรื่องที่จนถึงตอนนี้สุบารุก็ไม่เคย――

เอมิเลีย: สุบารุ…?

สุบารุจับไหล่ของเอมิเลียแล้วผลักเธอให้ห่างจากตัว จากนั้นก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เริ่มเดินถอยหลังและกล่าวด้วยปากที่สั่นเทาต่อเอมิเลียที่นั่งอยู่บนพื้น

สุบารุ: โก…หก…

สุบารุส่ายหน้าอย่างรุนแรง มองไปยังเอมิเลียด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วย “ความกลัว”

เอมิเลีย: สุบา…

สุบารุ: ไม่เอานะ หยุดเถอะ หยุดได้แล้ว ทำไมถึงเป็นชั้นล่ะ ทำไมต้องเป็นตอนนี้! หยุดที! หยุดที หยุดที หยุดที! ช่วยหยุดทีเถอะ!!

กลัว นี่คือความกลัว มีความกลัว เหลืออยู่เพียงความกลัว มีแค่ความกลัวเท่านั้น

กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว

. ภาพประกอบวาดโดยคุณ ああ