รูทโทสะพาร์ท 16 : สีของโทสะ

. กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว กลัว

[เรม: ――มีกลิ่นสาบของแม่มดโชยซะขนาดนั้น]

เขาปิดหู กุมศีรษะ พยายามที่จะหนีจากเสียงสะท้อนนั้น

[เรม: ――จะตีหน้าซื่อว่าไม่เกี่ยวข้องมันก็ควรจะมีขีดจำกัดนะคะ!]

ถึงจะลองปิดหูหรือกุมศีรษะก็ยังหลีกหนีเสียงสะท้อนนั้นไปไม่ได้

[เรม: ――ท่านพี่น่ะใจดีเกินไปค่ะ]

สุบารุ: ไอ้เรื่องพรรค์นั้นน่ะ ชั้นจะไปรู้เหรอวะะะะะะ!!

สุบารุที่ถอยหลังหนีแหกปากตะโกนจนแทบจะสำลักเลือดออกมา เอมิเลียลุกขึ้นยืนเพื่อถามไถ่ แต่เขาไม่ได้ยินเสียงเธออีกแล้ว

เสียงหวานๆคำพูดอ่อนโยนพวกนั้นเขาไม่ได้ยิน เขาไม่อยากได้ยิน

อย่ามาทำตัวดีด้วยนะ อย่ามาเอาใจกัน จะพึ่งพิงกันทำไม? เป็นไปไม่ได้ รู้บ้างไหมว่าชั้นทำชั่วมามากแค่ไหน? เอมิเลียไม่มีทางยกโทษเรื่องนั้น ไม่มีทาง เขาคือสาเหตุที่เปลี่ยนเธอไปเหรอ?

สุบารุผู้น่าสมเพชที่โหยหายเอมิเลียในชุดนอนยามที่เขาน้ำหูน้ำตาไหล สุบารุผู้โง่เขลาที่ไปพึ่งพาเธอทำให้เอมิเลียเปลี่ยนไปเหรอ?

“แม้แต่เอมิเลียก็เปลี่ยนไปเหรอ?”

สุบารุ: ชั้นน่ะ! อยากให้เธอเกลียด! อยากให้เธอคอยกีดกันตัวชั้น!

สีสันของเอมิเลียเริ่มจางหายไป เอมิเลียจมหายลงไปในโลกสีขาวดำ คำโกหกและการลวงหลอกจะจางหายไปในโลกของสุบารุ

ผมสีเงินและดวงตาสีม่วงครามอันงดงามที่สุบารุเชื่อมั่นหลุดลอกไป เหลือแต่เพียงสีขาวดำแห่งการลวงหลอก

มันคือความจริงที่เขาไม่อยากยอมรับ เอมิเลียนั้นสูงศักดิ์และไม่เคยเปลี่ยนแปลง แม้ว่าจะเกลียดสุบารุแค่ไหน เธอก็ไม่เคยผลักไส เขาเชื่อมั่นในความอ่อนโยนนั้น เชื่อว่าเธอไม่เคยให้อภัยสุบารุ

หากเป็นเช่นนั้น สุบารุก็ยอม “จมลงไป” ในเอมิเลีย แต่สุดท้ายเธอก็เปลี่ยนไป

สุบารุ: อย่ามาทำตัวดีกับชั้นนะ…! ยังไงซะเธอก็จะต้องเกลียดชั้นใช่ไหม? นึกสงสัยกันใช่ไหม? ชั้นขวางทางอยู่ เธอเลยอยากฆ่าชั้น เกลียดชั้น สาปแช่งชั้น แล้วก็หักหลังชั้นใช่ไหม!? ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยเกลียดชั้นจนตั้งแต่ต้นจนจบสิ! ขอแค่ไม่เปลี่ยนไป ขอแค่ยังเป็นเหมือนเดิมก็พอใจแล้ว! ถ้าเกลียดกันก็ไม่ต้องเปลี่ยน …ถ้าจะเกลียดกันก็เกลียดต่อไปเซ่!

ความโกรธปะทุเดือดดาล เขาจมอยู่ในโทสะบนโลกที่ทุกอย่างผิดพลาดไปหมด ตัวเขาที่ฝืนดิ้นรนตะเกียกตะกายอยู่ในโลกใบนั้นสุดท้ายก็ถูกเอมิเลียหักหลัง

――ก็เพราะว่าสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปสักวันก็จะหักหลังเขาอยู่ดี ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงของเอมิเลียก็เป็นเหมือนการหักหลังเขาไปแล้ว

สุบารุ: ถ้าวันหนึ่งเธอจะหักหลังชั้นอยู่ดี ก็อย่ามาทำเป็นเหมือนว่ารักชั้นเซ่!!

เอมิเลีย: ――อึก

สุบารุที่สั่นเทาผลักเอมิเลียสีขาวดำที่พยายามยื่นมือเข้ามาหาจนเธอล้มลง ความกลัวในใจเอาชนะความลังเล เขาแอบหวังมาตลอดว่า “วันที่เอมิเลียให้อภัยสุบารุ” จะไม่มีวันมาถึง

สุดท้ายแล้วสุบารุจึงเหลือเพียงสิ่งเดียวให้พึ่งพาในโลกไร้สีสันใบนี้

สุบารุเริ่มหันหลังออกวิ่ง เขาฟังไม่ออกแล้วว่าเอมิเลียตะโกนอะไรอยู่ ความเจ็บปวดจากบาดแผลที่สีข้างก็ไม่สำคัญอีกแล้ว

ในโลกที่ทุกอย่างค่อยๆจมหายไป ฟางเส้นสุดท้ายที่นัตสึกิ สุบารุจะยึดถือได้…ก็คือความเกลียดชังที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ตัวตนที่ไม่มีวันให้อภัยสุบารุ

เอมิเลีย: ――!!

เสียงกึ่งคลุ้มคลั่งของเอมิเลียมาไม่ถึงสุบารุที่บ้าคลั่งพอกัน ถิ่นอาศัยของมาร “แพนเดโมเนี่ยม” พังทลายเร็วขึ้นตามสภาพจิตใจของผู้ที่ปกครองมัน

ในโลกไร้สีที่ใกล้เสื่อมสลายนั้น นัตสึกิ สุบารุมาถึงห้องทำงานของเขาเอง

ห้องยังคงอยู่ในสภาพดีเนื่องจากว่าระบบป้องกันของห้องนี้แน่นหนาพอๆกับห้องส่วนตัวของเอมิเลีย ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าภายในห้องมีสิ่งที่สำคัญพอๆกับเอมิเลียอยู่ สิ่งที่เขาจะไม่ปล่อยให้ถูกทำลาย

สิ่งนี้ถูกเก็บซ่อนไว้ใกล้ตัวเขา ตรงข้ามกับเอมิเลียที่เขาเก็บไว้ห่างตัวเพราะไม่อยากทำร้ายเธอ ที่ด้านหลังชั้นวางหนังสือมีประตูลับซ่อนอยู่ ประตูที่เปิดได้เพียงแค่สุบารุคนเดียว

พอประตูบานนั้นเปิดออก เสียงโซ่เหล็กที่เชื่อมอยู่กับกำแพงก็ดังขึ้นมา จากนั้นเจ้าของดวงตาสี “ชมพู” ที่กำลังเล่นโซ่อยู่ก็จ้องมองมายังสุบารุและกล่าวขึ้นว่า――

รัม: ――ในที่สุดก็อยากตายแล้วเหรอ บารุสุ?

หญิงสาวคนนั้นมีแต่ความเกลียดชังและความปรารถนาที่จะฆ่าเขาเพียงอย่างเดียวไม่แปรเปลี่ยน และรอยยิ้มของเธอผู้นั้นก็เป็น “สีเลือด” อย่างชัดเจน

รูทโทสะ จบบริบูรณ์

. ภาพประกอบวาดโดยคุณ おしぇる และคุณ 梅野枝