สุบารุ “ตายแล้วกลับมา” ในเกมเล่นซ่อนแอบที่กฎระบุไว้ชัดเจนว่าเขาไม่ควรจะตายได้ แถมยังตายแบบไม่รู้สาเหตุอีกต่างหาก
เขาย้อนกลับมาในช่วงเลือกเกม แต่สุบารุมัวช็อคเรื่องการตายจนวินเซนต์เลือกเกมเล่นซ่อนแอบแบบเดียวกับในลูปก่อน กฎสามข้อเองก็เหมือนเดิม
รอบนี้สุบารุลองถามย้ำไปว่าโอลบาร์ตจะไม่ลอบฆ่าพวกเขาระหว่างเล่นเกมใช่ไหม
ซึ่งตาเฒ่าก็ยืนกรานว่าเขาต้องการทดสอบปัญญา/ความหลักแหลม จึงไม่มีเหตุผลให้เล่นตุกติกแบบนั้น
. คำใบ้แรกยังคงเป็น “หลังเปลือกตา” และโอลบาร์ตก็ยังคงเดินจากไปชิวๆแบบล่อเท้าเหมือนเดิม
แต่แทนที่อัลจะหงุดหงิดแบบลูปก่อน คราวนี้เขาเป็นห่วงสุบารุที่สีหน้าไม่ดีและเงียบไปแปลกๆแทน
อัลกับมีเดียมช่วยให้กำลังใจว่า ถึงสุบารุจะตัวหดลง แต่จุดแข็งของเขา(สมอง)ก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรต้องห่วง
. สุบารุยังคงปักใจเชื่อว่าโอลบาร์ตจะแอบแหกคำสัญญา ระแวงถึงขั้นเตือนเพื่อนๆไม่ให้ออกจากห้องพัก
วินเซนต์มองว่าโอลบาร์ตอยากได้ข้อมูลเรื่องเปลวเพลิงแห่งดาบแสง เขาจึงไม่ได้ประโยชน์อะไรจากการตลบหลัง
อัลเห็นด้วยกับวินเซนต์ว่า ถ้าหากโอลบาร์ตอยากจะฆ่าพวกเขาจริงๆ ตาแก่นั่นคงฆ่าตั้งแต่ในห้องนี้แล้ว
มีเดียมเห็นสุบารุยังกลัวไม่เลิก เธอเลยเอาเขามากอดซุกอกแล้วค่อยๆลูบหลังให้เขาใจเย็นลง มันคือเคล็ดลับที่เธอจำมาจากพี่ชาย(ฟล็อป)
. สุบารุ: คือว่า…แบบว่า… รู้สึกว่า ที่ข้างนอกห้องพัก มันอันตราย…
มีเดียม: ข้างนอกอันตรายงั้นเหรอ?
สุบารุ: อา ใช่แล้วล่ะ มีใครบางคน…หมายหัวพวกเราอยู่…
สุบารุเข้าใจดีว่าสิ่งที่พูดยังกำกวมเกินไป เพราะงั้น เขาเลยคิดที่จะลงรายละเอียดมากขึ้นเพื่อโน้มน้าวเหล่าสหาย
สุบารุ: ที่จริงแล้ว ถ้าออกไปข้างนอกเมื่อไหร่ พวกเราจะตาย----
---ทันใดนั้นเอง เวลาก็หยุดเดิน
มีเดียมที่กอดเขาอยู่หายไป สุบารุถูกดึงเข้ามาอยู่ในโลกที่ไร้เสียง ไร้สี ไร้ห้วงเวลา และไร้อิสระ
จากนั้นเงาดำก็ค่อยๆอย่างกรายมาหาสุบารุที่ขยับตัวไม่ได้จากด้านหลังอย่างน่าขนลุก
“แม่มด” เอื้อมมือเงาของเธอมาบีบหัวใจของสุบารุ ส่งความเจ็บปวดแสนสาหัสไปทั่วร่าง เพื่อตักเตือนการแหกกฎของเขา
[ริษยา: ---รักนะ]
. สิ้นเสียงกระซิบบอกรักของแม่มด สุบารุก็กลับสู่โลกแห่งความจริง เขารีบเช็คดูอาการคนอื่นทันที โชคดีที่รอบนี้แม่มดไม่ได้ฆ่าเพื่อนเขาทิ้ง
สุบารุยังคงมองว่าข้างนอกอันตราย แต่ถ้าหากพวกเขาไม่ออกไป ก็จะเล่นเกมกับโอลบาร์ตไม่ชนะ
ซึ่งอาจส่งผลให้การเจรจากับยอร์น่าล้มเหลว และทำให้สุบารุ อัลและมีเดียมกลายเป็นเด็กไปตลอดการเดินทาง
แถมเผลอๆเจ้าวิชาหดตัวนี่อาจจะทำงานคล้ายระเบิดเวลาก็ได้ สุบารุจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเล่นเกมต่อ
สุบารุขอร้องให้เพื่อนๆระวังตัวไว้ตอนที่ออกไปนอกห้องพัก และถ้าหากเขาพูดอะไรแปลกๆออกมาหลังจากนี้ ก็ขอให้เชื่อใจกันหน่อย
. วินเซนต์เป็นคนเดียวในกลุ่มที่ยังไม่ปักใจเชื่อสิ่งที่สุบารุเตือน สุบารุจึงเลือกแสดงความน่าเชื่อถือให้เห็นด้วยการหาตัวโอลบาร์ตเจอในสถานที่เดียวกับในลูปก่อน
คำใบ้ที่สองก็ยังคงเป็น “ก้นบึ้งที่ทิวทัศน์ดี”
วินเซนต์มีแผนการที่จะต้องใช้สถานที่ที่มีคนแปลกหน้าสัญจรไปมาเยอะเหมือนลูปก่อน
แต่คราวนี้วินเซนต์สั่งให้ทุกคนออกทางประตูหลังแทนด้านหน้า ทำเอามีเดียมล้อว่าสุดท้ายเขาก็เชื่อใจสุบารุนี่นา
อัล: จะว่าไปแล้ว ประทับใจจริงๆที่นายมองที่ซ่อนของคุณปู่คนนั้นออก รู้ได้ไงน่ะ? ---เซียนอย่างกับอ่านหนังสือบทสรุปเกมมาเลย
สุบารุ: “หนังสือบทสรุปเกม” เรอะ ไม่ได้ยินคำนั้นมาตั้งนานเลย ให้ตายสิ ถ้ามีของแบบก็คงดีสิ แต่ไม่ใช่หรอก ก็แค่ว่าเคยมีประสบการณ์มาก่อนน่ะ
อัล: ประสบการณ์เล่นซ่อนแอบน่ะเหรอ?
สุบารุ: เคยเจอเรื่องคล้ายกันมาน่ะ เมื่อตอนที่… เมื่อตอนไหนนะ?
ระหว่างที่นึกถึง “บุคคล” ที่ช่วยให้เขามองลูกเล่นของโอลบาร์ตออก ความคิดของสุบารุก็หยุดนิ่งไป
…ทั้งๆที่สุบารุควรจะจดจำบุคคลนั้นได้อย่างแม่นยำแท้ๆ
อัล: จำไม่ได้เหรอ? มันควรจะเป็นคนแก่สิที่ขี้ลืม ตัวจิ๋วลงแท้ๆดันหลงๆลืมๆซะได้ แปลกดีเนอะ พี่น้อง
สุบารุ: จำไม่ได้…
อัล: คนนั้นรึเปล่านะ? ถ้าเคยมีประสบการณ์ อาจจะเป็นคนในฝ่ายคนใดคนหนึ่งของพี่น้องก็ได้นะ ไม่ใช่คุณหนูผมเงิน แต่เป็นเด็กโลลิที่ติดตัวตลอด…
สุบารุ: ---เบียทริซ!
อัล: อุหวา
สุบารุ: อย่ามาล้อเล่นนะโว้ย…
เบียทริซ วิญญาณคู่หูของสุบารุ เด็กสาวคนสำคัญ
---ปกติแล้วมันแทบจะเป็นไปได้เลยที่สุบารุจะลืมตัวตนของเธอไปชั่วขณะเช่นนี้
. แต่ก่อนที่สุบารุจะได้ทันไตร่ตรองเรื่องนั้น ทาริตต้าก็ร้องตะโกนขึ้นมา
ทาริตต้า: ---สุบารุ! อัล! มาทางนี้หน่อยค่ะ!
ทาริตต้ากำลังมองออกไปดูทางประตูหลังที่แง้มเปิดแค่เล็กน้อยเพื่อสอดแนมอย่างระแวดระวัง
ทาริตต้า: ---เราถูกล้อมไว้เสียแล้วค่ะ ไม่แน่ว่าจำนวนศัตรูอาจจะมีมากถึงหลัก “ร้อย” เลย
จบตอน