สุบารุ: ทันซ่านี่มัน เด็กคนนั้นเหรอ…? มะ…ไม่เห็นเข้าใจเลย! ทำไมเด็กคนนั้นถึงได้อยากให้พวกเรา…อ่อก!
รุย: อูอาอู!
รุยที่พึ่งปราบศัตรูได้เกือบ 10 คนกระโดดเกาะหลังสุบารุที่ยังประมวลผลไม่ทันว่าทำไมวินเซนต์ถึงคิดว่าทันซ่าเป็นตัวการ
ณ ตอนนี้เขามีแต่เรื่องให้ต้องคิดเต็มหัวไปหมด
สุบารุไล่รุยที่ขี่หลังอยู่ออกแล้วเปิดท้องเธอเพื่อเช็คดูแผล ปรากฏว่าบาดแผลของรุยหายเป็นปลิดทิ้งไปเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่คราบเลือดที่ติดเสื้อผ้า
. ในระหว่างนั้นเอง การล้วงข้อมูลของฝั่งวินเซนต์ก็ยังดำเนินต่อไป
วินเซนต์: ถามมาสามรอบแล้ว ตอบมาสิ อย่าคิดว่าจะถามซ้ำรอบที่สี่เชียว
เด็กชายแกะ: จะ…จะไปรู้ได้ยังไงล่ะ! คนที่รู้ว่าทันซ่าอยู่ไหนน่ะ มันพวกคุณนั่นแหละ…! …พวกคุณนั่นแหละที่ทำกับทันซ่าแบบนั้น… เพราะงั้นแหละ! พวกผมถึงได้ต้องทำแบบนี้!
เจ้าเด็กแกะจู่โจมวินเซนต์ หมายที่จะบีบคอให้หักแบบไม่คิดชีวิต แต่รุยก็วาร์ปมาแล้วใช้ฝ่ามือกระแทกศีรษะของเด็กชายแกะจนหมดสติไปก่อน
. วินเซนต์: ต้องรีบหาตัวโอลบาร์ตให้เจอเร็วๆเลย
วินเซนต์ลุกขึ้นมาชิวๆแล้วประกาศเป้าหมายต่อไปออกมา
วินเซนต์รู้ได้ยังไงว่าทันซ่าคือตัวการ? แล้วทำไมเขาถึงคิดว่าต้องให้ควาทสำคัญกับการตามหาโอลบาร์ตก่อน?
สุบารุทั้งสับสนและรำคาญวินเซนต์จอมขี้กั๊กที่ไม่ยิมอธิบาย เขาเลยกระโดดไปถอดหน้ากากอสูรออก
วินเซนต์: ทำอะไรของแก?
สุบารุ: ทางนี้ต่างหากที่ต้องถามว่าทำอะไรของแกน่ะ! ไม่ต้องคิดทุกอย่างคนเดียวก็ได้ อธิบายให้คนอื่นเขาฟังบ้างเถอะ! เราเป็นพวกเดียวกันนะ!
วินเซนต์: ---พวกเดียวกันงั้นรึ?
สุบารุ: อุ…
มีเดียม: ใช่แล้ว อาเบลจิน เราน่ะเป็นพวกเดียวกันนะ ช่วยบอกมาทีเถอะ
. สุดท้ายวินเซนต์ก็ยอมเล่าให้ฟังว่า “เผ่ามีเขา” นั้นเมื่อก่อนเคยถูกกดขี่เนื่องจากว่าการมีเขาทำให้รูปลักษณ์คล้ายคลึงกับ “สัตว์อสูร”
ยอร์น่า มิชิกุเระจึงเป็นเหมือนผู้มีพระคุณที่มอบสถานที่อยู่อาศัยอันสงบสุขให้แก่เผ่ามีเขา ซึ่งก็คือนครแห่งมารเคออสเฟลม
วินเซนต์เล่าว่าครั้งหนึ่งยอร์น่าเคยก่อกบฏขึ้นเพียงเพราะว่ามีเด็กสาวมนุษย์กวางคนหนึ่งตายด้วย
วินเซนต์: สรุปก็คือ สำหรับเผ่ามีเขา พวกเราก็ไม่ต่างจากตัวตนผู้สั่นคลอนสมดุลที่พวกเขาสร้างกันขึ้นมา เป็นศัตรูที่ยากจะมองข้าม ที่คิดจะพายอร์น่า มิชิกุเระไปเข้าร่วมการก่อกบฏครั้งใหญ่ต่อนครหลวงจักรวรรดิ
ที่พวกศัตรูมีใบหน้าเศร้าก็คงเพราะพวกเขาจำใจต้องฆ่าพวกสุบารุอย่างไม่มีทางเลือก เพื่อปกป้องความสงบสุขของเผ่าพันธุ์
เรื่องที่น่าแปลกก็คือเจ้าเด็กแกะเองก็ดูจะไม่รู้ที่ซ่อนของทันซ่าเช่นกัน แถมเขายังคิดว่าที่ทันซ่าหายตัวไปเป็นฝีมือของพวกสุบารุอีก
(ระกว่างนี้อัลก็อาการดีขึ้นเล็กน้อยจนกลับมาร่วมวงสนทนาได้แล้ว แต่อัลบอกว่าอย่าพึ่งสนใจเรื่องของเขา คุยเรื่องทันซ่าต่อให้จบกันก่อน)
ถ้าหากทันซ่าสั่งให้เพื่อนมีเขามาล้อมโรงแรมไว้ตั้งแต่ตอนที่เธอมาส่งข้อความที่ห้องพัก
คำถามคือหลักจากนั้นเธอหายหัวไปไหน? แล้วทำไมเพื่อนๆถึงไม่รู้เรื่องด้วย?
มีความเป็นไปได้สูงว่าพวกเผ่ามีเขาอาจจะเข้ามาโจมตีพวกสุบารุเพราะไม่เห็นทันซ่าเดินออกมาจากโรงแรมจนผิดสังเกตุ
สุบารุ: ถ้าเด็กคนนั้น… ถ้าทันซ่าไม่ได้ออกไปนอกโรงแรมและซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง ---นั่นหมายความว่าคุณโอลบาร์ตแอบร่วมมือกับเธองั้นเหรอ!?
. ในที่สุด สุบารุก็ตามความคิดของวินเซนต์ก่อนหน้านี้ทัน
บางทีเกมเล่นซ่อนแอบที่โอลบาร์ตเสนอ อาจจะตั้งใจให้พวกสุบารุตามหาตัวทันซ่าแต่แรกก็ได้
บางทีเกมเล่นซ่อนแอบอาจจะเป็นแค่ของบังหน้าเพื่อวัดไหวพริบว่าพวกสุบารุจะรู้ทันเป้าหมายที่แท้จริงของโอลบาร์ตไหม
หรือบางทีนี่อาจจะเป็นวิธีการที่โอลบาร์ตสามารถฆ่าพวกสุบารุได้โดยที่ไม่ต้องลงมือเองตามกติกา
วินเซนต์หยิบหน้ากากอสูรจากมือสุบารุกลับมาสวม เขาสังเกตุว่าความสามารถในการคิดและการทำความเข้าใจขอลสุบารุด้อยลงตามร่างกายที่เป็นเด็ก
วินเซนต์จึงอธิบายทฤษฎีว่าวิชาของโอลบาร์ตอาจจะเป็นการแทรกแซงสมดุลของโอโดโดยตรง
พอโอโดที่มีความเกี่ยวพันกับการเจริญเติบโตและถดถอยของร่างกายถูกแทรกแซง ความฉลาดของพวกสุบารุก็ลดตามไปด้วย
อัล: ---เป็นเพราะคุณปู่คนนั้นมายุ่งกับร่างกายเรานี่เอง ไอ้แก่เวรนั่น จะต้องเล่นมันคืนให้ได้เลย…!
พอฟังคำอธิบายของวินเซนต์จบ อัลที่มือสั่นเทาก็ระเบิดอารมณ์ออกมา
. เพื่อที่จะหาที่ซ่อนแห่งที่ 2 “ก้นบึ้งที่ทิวทัศน์ดี” ให้เจอ แผนของวินเซนต์คือการไปโรงเตี๊ยมเพื่อจ้างคนที่อาจรู้จักพื้นที่ดีมาช่วยตามหา
ที่เลือกโรงเตี๊ยมเพราะคนที่มารวมตัวที่นั่นน่าจะเป็น “คนนอก” มากกว่าชาวเมือง ลดความเสี่ยงการไปเจอกับชาวเมืองที่มีเขาได้
เพื่อการนั้นวินเซนต์ได้พกเงินจากโกดังของเมืองกัวราลมาล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว (ซีคูร์เป็นคนเปิดให้)
แต่ปัญหาก็คือถ้าโอลบาร์ตจับมือกับทันซ่าจริง พวกนั้นอาจจะส่งกำลังคนไปดักรอที่โรงเตี๊ยมแล้วก็ได้
แต่หนทางแก้ปัญหาง่ายๆก็มีอยู่ นั่นคือการส่ง “รุย” ไปจัดการ
. มีเดียมลูบหัวขอบคุณรุยที่ช่วยเธอไว้ก่อนหน้านี้ รุยยังพูดจาแบบเด็กเอ๋ออยู่ก็จริง แต่ในศึกก่อนหน้านี้เธอก็ใช้อำนาจบาปตะกละอย่างชัดเจน
สุบารุที่รู้สึกหวาดระแวงขึ้นมาหยุดมือของมีเดียมไว้แล้วเตือนให้เธอระวังอย่าเข้าใกล้มากเกินไป
พออัลเห็นท่าทีแปลกๆของสุบารุ เขาก็ขอร้องให้เฉลยสักทีว่าทำไมถึงระแวงรุยไม่เลิกขนาดนั้น
อัล: นี่มันไม่ใช่สถานการณ์ที่แค่หัวเราะแล้วปล่อยผ่านได้อีกแล้วนะ ไม่ใช่แค่ชั้นคนเดียว นี่มันเกี่ยวพันกับเราทุกคน
สุบารุ: …
อัล: นายอุบความลับอะไรของเด็กคนนี้ไว้กันแน่?
สุบารุรู้สึกว่าเขาปกปิดมันไว้นานกว่านี้ไม่ได้แล้ว หัวสมองที่กลายเป็นเด็กของเขาคิดข้ออ้างดีๆไม่ออกเลย
สุบารุ: ยัยนี่น่ะ…รุยน่ะคือ…บิชอปมหาบาป “ตะกละ”
. ในที่สุด สุบารุก็เปิดเผยความลับเกี่ยวกับรุยที่เขาปกปิดทุกคนตั้งแต่ตอนที่มาถึงประเทศวอลลาเคียแห่งนี้
สุบารุแอบหวังว่าอย่างน้อยๆ มีเดียมผู้แสนร่าเริงอาจจะยอมปล่อยผ่านไปโดยไม่คิดอะไรมาก
มีเดียม: ---บิชอป…มหาบาป รุยจังเป็นบิชอปมหาบาป…
รุย: อู~?
แต่ความหวังนั้นก็เป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆ เพราะความกลัวปรากฏขึ้นในดวงตาของมีเดียมอย่างชัดเจน
อัล: พี่น้อง ถ้าล้อเล่นนี่ไม่ขำนะ
สุบารุ: มะ…ไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อย…
อัล: ถ้าไม่ได้ล้อเล่น ก็ยิ่งขำไม่ออกไปใหญ่เลยโว้ย!
อัลตะโกนอย่างเดือดดาลและชักดาบมังกรฟ้าออกมา ถึงแม้ดาบเล่มใหญ่จะปักลงที่พื้นเพราะความต่างของน้ำหนักดาบและกำลังแขนของเด็ก แต่ก็ใช่ว่าอัลจะไม่สามารถใช้งานมันได้
. อัลเตือนสุบารุว่าจำเหตุการณ์ที่เมืองพริสเทลล่าไม่ได้หรือไงกัน จำไม่ได้เหรอว่าพวกบิชอปมหาบาปมันเคยทำอะไรไว้บ้าง
สุบารุที่ปฏิเสธไม่ได้เลือกมองหาความหวังอันริบหรี่จากวินเซนต์ซึ่งเป็นคนสุดท้ายในกลุ่มที่ยังไม่ได้ออกความเห็น
วินเซนต์: ก็ไม่รู้หรอกนะว่าประเทศอื่นเขาปฏิบัติกันอย่างไร ---แต่ว่าในจักรวรรดิแห่งนี้ ผู้ใดก็ตามที่เคารพบูชา “แม่มด” จะถูกประหารโดยไม่มีข้อยกเว้น
ทันทีที่วินเซนต์ประกาศออกมาเช่นนั้น สุบารุก็หลับตาลงยอมรับชะตากรรม จากนั้น---
สุบารุ: ---อึก รุย!!
มีเดียม: สุบารุจิน!?
พอสุบารุตะโกนเรียก รุยก็โอบเอวเขาแล้วกระโดดพาสุบารุหนีขึ้นฟ้าไปด้วยกัน เธอถีบกำแพงไปเรื่อยๆเพื่อมุ่งหน้าขึ้นไปบนหลังคา
รุย: อูอาอู
หลังจากที่เธอช่วยชีวิตเขาไว้ สุบารุก็ทำใจทอดทิ้งเด็กคนนี้ไม่ลง นี่มันไม่เกี่ยวกับเรมหรือใครอื่น แต่เป็นปัญหาที่นัตสึกิ สุบารุจะต้องรับผิดชอบและเผชิญหน้าด้วยตัวเอง
อัล: พี่น้อง! กลับมานี่เลยนะ! ไอ้เวรตะไลเอ๊ย—!
. สุบารุหยุดพักบนหลังคาชั่วคราว แต่ถ้าเขาไม่ยอมทำอะไร อัลกับวินเซนต์จะไม่ยอมเลิกราจนกว่าจะฆ่ารุยได้แน่ๆ
สุบารุเริ่มไม่มั่นใจว่าสมองที่เด็กลงของเขาทำให้ตัวเองตัดสินใจทำอะไรโง่ๆไปรึเปล่่า ถึงได้เลือกรุย แต่ดันทิ้งวินเซนต์ อัล มีเดียมไว้แบบนี้
ก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับรุยต่อ ก่อนที่จะตัดสินใจว่าแก้ตัวกับเพื่อนๆยังไงดี สุบารุจะต้องหาทางเอาสมองแบบตอนโตกลับคืนมาให้ได้ก่อน
สุบารุ: ---ตามหาตัวคุณโอลบาร์ต จะพึ่งพาพวกอาเบลไม่ได้ งานนี้ทุ่มสุดตัว
รุย: อา อู!
ท่ามกลางนครแห่งมารเคออสเฟลม เด็กสองคนตัดสินใจตั้งตัวเป็นศัตรูกับทั้งผู้อยู่อาศัยของเมืองและอดีตจักรพรรดิ และตั้งเป้าที่จะหาตัวหัวหน้าชิโนบิให้เจอ
สุบารุกับรุยต้องรับบทเป็น “คนหา” ของเกมเล่นซ่อนแอบ และ “คนหนี” ของเกมวิ่งไล่จับไปพร้อมๆกัน
จบตอน