สุบารุเช็คว่าอูบิรูคไม่ได้ตามมา แล้วไตร่ตรองถึงสองคำใบ้ “คำตอบอยู่ในตัวเขาอยู่แล้ว” กับ “ก้นบึ้งที่ทิวทัศน์ดี”
สุบารุตีความว่าส่วน “ก้นบึ้ง” น่าจะเป็นตัวหลอก มันน่าจะเป็นสถานที่ที่เหมือนจะเป็นก้นบึ้ง แต่ก็ไม่ใช่
ส่วนที่ว่่า “คำตอบอยู่ในตัวแล้ว” น่าจะหมายถึงสถานที่ที่เขาเคยไปหรือประสบการณ์ที่เคยผ่านมาแล้ว
สุบารุวิเคราะห์ว่าโอลบาร์ตไม่น่าจะมีเวลาสำรวจเมืองเคออสเฟลมมาก ไม่ต่างจากพวกเขา ต่างฝ่ายต่างพึ่งเคยมาเมืองนี้
ดังนั้น “ก้นบึ้งที่มีทิวทัศน์” น่าจะเป็นสถานที่ที่ไม่ว่าจะเป็นเมืองไหนก็มีได้
สุบารุ: ---รุย ขึ้นที่สูงกัน
รุย: อูอาอู?
สุบารุ: เราต้องไปยังสถานที่ที่อยู่ใกล้ท้องฟ้าที่สุด
. “คำตอบอยู่ในตัวเขาอยู่แล้ว” หมายถึงสุบารุได้สัมผัส “ก้นบึ้งที่มีทิวทัศน์ดี” ที่ว่ามาแล้วเมื่อเร็วๆนี้ ซึ่งก็คือตอนที่เขาถูกเจ้าเด็กแกะจับโยนขึ้นฟ้านั่นเอง
ก้นบึ้งคือหลุมที่ลึกเหมือนไร้ก้น และในมุมมองของสุบารุถูกจับเหวี่ยงขึ้นไปนั้น เขาก็จับทิศทางเหนือใต้ไม่ถูก รู้สึกไม่ต่างจากการที่กำลัง “ร่วง” ลงไปในหลุมสีฟ้าที่ไร้ก้น
ดังนั้นคำตอบก็คือสถานที่ที่สูงที่สุดในเมืองเคออสเฟลม…
รุย: อู!
สุบารุ: เธอเอง ก็คิดว่าเป็นที่ั่นั่นสินะ
หรือก็คือบนยอด “ประสาทรูริแดง” ของยอร์น่า มิชิกุเระนั่นเอง
โอลบาร์ตรู้ว่าพวกสุบารุต้องการให้คลายวิชาหดตัวเพื่อกลับไปเข้าเฝ้ายอร์น่า แต่ดันเลือกที่ซ่อนเป็นปราสาทของยอร์น่าซะเอง
เป็นตลกร้ายที่เข้ากับฉายา “ผู้เฒ่าอำมหิต” ของเขาเลย
. รอบปราสาทมีคนคุ้มกันไม่ค่อยมาก แถมไม่ค่อยเห็นอมนุษย์เผ่ามีเขาพรรคพวกทันซ่าป้วนเปี้ยนอยู่ด้วย
ปัญหาหลักก็คือโชตะสุบารุจะเข้าไปในปราสาทได้ยังไง เพราะผู้ส่งสารคนที่มาเมื่อวานคือ “นัตสึมิ ชวาร์ซ” ในสภาพนี้เขามีหวังโดนปฏิเสธตั้งแต่ที่ประตูหน้า
ถึงจะเลือกเสี่ยงบอกยอร์น่าเรื่องพฤติกรรมของทันซ่าไป ก็มีความเป็นไปได้ที่ยอร์น่าจะเลือกข้างทันซ่ามากกว่าเด็กแปลกหน้าแบบสุบารุ
สุบารุ: ซ่อนอยู่ในปราสาทมันดีที่สุดอย่างที่คิดเลย ที่เหลือก็ต้องภาวนาว่าคุณโอลบาร์ตจะซ่อนอยู่บนยอดปราสาท รุย สะดวกคุยไหม?
รุย: อา~?
สุบารุ: ไอ้ท่าวาร์ปของเธอน่ะ… มันพาชั้นไปด้วยกันได้ใช่ไหม? …ด้วยพลังนั้นเราน่าจะเข้าไปด้านในปราสาทได้ เธอพอจะใช้มันได้คล่องหรือเปล่า?
รุย: อาอู!
สุบารุ: พูดจริงเหรอ? บางทีอาจจะไม่ไหวสินะ ถ้าใช้ได้ไม่คล่อง ทั้งชั้นและเธอมีหวังงานเข้าทั้งคู่แน่ เพราะงั้น…
รุย: อู—! อูอาอู
พอสุบารุบ่นแบบนั้น รุยก็ทำแก้มป่องเหมือนงอนแล้วกุมมือเขาไว้แน่น
ในพริบตาต่อมา ทั้งสองก็เคลื่อนย้ายข้ามมิติต่อเนื่อง 5 ครั้ง ไปโผล่ทั้งซอยมืดๆ ถนนสว่างเจิดจ้า ห้องในอาคาร และบนหลังคา
เหมือนรุยต้องการจะโชว์ออฟความสามารถให้เขามั่นใจ สุบารุเลยยอมแพ้และบอกให้เธอหยุดก่อน
การวาร์ปแต่ละครั้งมันทำให้สุบารุรู้สึกทั้งคลื่นไส้และขนลุก จนสุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวและต้องอาเจียนออกมา
. หลังอ้วกหมดไปยกหนึ่ง สุบารุก็ทำการฝึกการส่งสัญญาณให้รุยจดจำ
ถ้าเขากุมมือเธอแน่นและชี้นิ้ว นั่นคือสัญญาณให้วาร์ปไปตามทิศทางนั้น แต่ถ้าเขาดึงแขนเธอก็แปลว่าให้หยุดก่อน
สุบารุมองสำรวจประตูหน้าที่มีมนุษย์กิ้งก่าเฝ้าอยู่ จากนั้นก็ชี้นิ้วไปยังกำแพงปราสาท เพื่อส่งสัญญาณให้รุยพาทั้งคู่วาร์ปลักลอบเข้าปราสาท
สุบารุตั้งลิมิตการวาร์ปต่อเนื่องไว้ที่สองครั้ง เพราะถ้าหากว่ามากกว่านั้นเขาอาจจะคลื่นไส้หรือหมดสติไปได้เลย
นอกจากนี้สุบารุก็ตั้งมั่นไว้ว่าจะพยายามหลบหลีกไม่ให้ใครเจอตัวเพื่อเลี่ยงการปะทะ เพราะเขาไม่อยากให้รุยฆ่าใครเพิ่ม
. สุบารุกับรุยค่อยๆ วาร์ปทีละครั้ง มุ่งหน้าไปสู่ชั้นบนสุดของปราสาทแบบรอบคอบ
โชคดีที่การคุ้มกันของปราสาทรูริแดงไม่ค่อยแน่นหนาไม่ต่างจากเมื่อวาน แต่ถึงจะมีแค่โถงทางเดินว่างๆ ช่วงที่ผ่านห้องของยอร์น่าก็คงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษอยู่ดี
สุบารุ: ยังไงก็เถอะ ระวังตัวไว้เท่าที่จะทำได้ ถ้าถูกหาตัวเจอขึ้นมา---
ยอร์น่า: ---ถ้าถูกหาตัวเจอขึ้นมา แล้วจะเป็นอย่างไรงั้นหรือเจ้าคะ?
แต่แล้วตอนนั้นเอง เสียงที่ทักมาจากด้านหลังก็ทำเด็กทั้งสองคนสะดุ้งโหยง กระทั่งรุยเองก็ยังไม่รู้ตัวว่าถูกแอบย่องเข้าด้านหลัง
ยอร์น่า: เด็กๆจับมือกันนี่น่ารักดีนะเจ้าคะ ข้าน้อยเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้เลยเจ้าค่ะ
พวกสุบารุดันถูกคนที่อยากเลี่ยงมากที่สุดอย่าง ยอร์น่า มิชิกุเระ พบตัวเข้าเสียแล้ว
. ยอร์น่า: ข้าน้อยไม่เคยเห็นหน้าทั้งสองคนมาก่อนเลยนะเจ้าคะ …ไม่จำเป็นต้องกลัวไปหรอก มีธุระอะไรถึงได้เข้ามาในปราสาทของข้าน้อยงั้นหรือเจ้าคะ?
สุบารุ: อุ… เอ๊ะ
ยอร์น่า: เรื่องทันซ่างั้นหรือเจ้าคะ?
ในเมื่อฝ่ายเดามาทางนั้นแล้ว สุบารุเลยตัดสินใจเสี่ยงวัดดวงสร้างเรื่องกลบเกลื่อนไปเลย
รุย: อูอาอู
สุบารุ: คือว่า คุณยอร์น่า… ท่านยอร์น่า…
ยอร์น่า: ว่าไงเจ้าคะ?
สุบารุ: ทันซ่าจังอยู่ไหนเหรอครับ?
สุบารุตีบทเล่นเป็นโชตะ แสร้งว่าเป็นคนรู้จักของทันซ่า ฝ่ายยอร์น่าฟังแล้วสูบควันอยู่สักครู่ก่อนจะตอบว่าทันซ่าออกไปทำธุระข้างนอก
. ยอร์น่า: ทันซ่าเนี่ยไม่ไหวเลยนะเจ้าคะ ถึงจะตั้งใจรับใช้ข้าน้อย แต่ถ้าลืมนัดที่สัญญาไว้กับ “เพื่อน” ก็ไม่เหมาะสมเป็นผู้รับใช้
สุบารุ: พะ… เพื่อน…
ยอร์น่า: เป็นเด็กที่มีวินัยดีว่าไหมเจ้าคะ? คอยบอกอยู่ตลอดว่าจะสนใจแต่ข้าน้อยไม่ได้แท้ๆ
ท่าทีของยอร์น่าที่กล่าวถึงทันซ่าด้วยความเอ็นดูเหมือนเป็นผู้ปกครองเป็นภาพที่แปลกตาสำหรับสุบารุ
แต่ก็โชคดีที่เธอดูจะเข้าใจผิดว่าเขาเป็นเพื่อนของทันซ่า
ยอร์น่าเดินนำออกไปและเอ่ยว่าจะนำทางพวกสุบารุไปยังห้องรับแขก ถึงแม้ว่าจะสวมรองเท้าส้นสูง แต่เธอกลับเดินบนพื้นไม้ได้อย่างเงียบเชียบ
. ระหว่างทาง ยอร์น่าถามว่าพวกสุบารุมาจากนอกเมืองใช่ไหม เพราะเธอไม่คุ้นหน้าและไม่ได้ส่ง “จดหมายรัก” ไปเชิญมา
สุบารุโมเมไปว่าเขามาที่เมืองนี้กับ “ผู้ใหญ่น่ากลัว” คนหนึ่ง(วินเซนต์) ที่แค่บังเอิญได้ร่วมทางกัน ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องโกหกซะทีเดียว
แต่สุบารุก็เริ่มเป็นกังวลว่าวินเซนต์จะยอมยกโทษให้้เขาที่หนีออกมากับรุยไหม
ยอร์น่า: เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ควรทำหน้าเครียดแบบนั้นนะเจ้าคะ -—เดี๋ยวข้าน้อยลงโทษเจ้าผู้ใหญ่น่ากลัวคนนั้นให้ก็ได้
สุบารุ: ขอบคุณที่เป็นห่วงเป็นใยกัน แต่ว่าไม่เป็นไรครับ! อาจจะพอคุยกันได้อยู่…
. ยอร์น่าถามสุบารุว่าคิดอย่างไรกับเมืองนี้ สุบารุเลยตอบตามความรู้สึกจริงไปว่าเป็นเมืองที่มีชีวิตชีวาและวุ่นวาย
ยอร์น่า: นครแห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่อาศัยอยู่ที่อื่นได้ยาก เป็นที่สำหรับเด็กๆที่ไร้ตัวตนในโลกภายนอกและไร้ที่จะไป… และคำพูดของพวกเขาเองก็ถูกเมินเฉยเจ้าค่ะ
สุบารุ: …คำพูดถูกเมินเฉย
ยอร์น่า: ถ้าหากข้าน้อยไม่รับฟังคำพูดของพวกเขาซึ่งมาถึงสุดทางแล้ว ใครกันเล่าที่จะรับฟังพวกเขาอีก?
สุบารุสัมผัสได้ว่ายอร์น่ารักเมืองนี้มากและคำกล่าวของทันซ่าเมื่อวันก่อน ก็คงจะเป็นความจริงเช่นกัน
. สุบารุที่รู้สึกละลายกล่าวขอโทษยอร์น่าที่เขาอาจจะมองเธอผิดไป เข้าใจว่าเธอเป็นคนน่ากลัว
ยอร์น่า: ไม่จำเป็นต้องขอโทษ ข้าน้อยไม่ใช่คนใจแคบขนาดที่จะโมโหเด็กเพราะเรื่องแค่นี้หรอก แถมยังอยู่ในช่วงอารมณ์ดีด้วย
รุย: อาอู?
ยอร์น่า: ใช่แล้วเจ้าค่ะ -—ในที่สุดก็เห็นแววว่าจะได้ครองครอบสิ่งเฝ้าหวังมาเนิ่นนานเสียที
สุบารุเดาว่าสาเหตุที่ยอร์น่าอารมณ์ดีคงเป็นเพราะจดหมายของวินเซนต์ แต่คราวนี้เขาเลือกไตร่ตรองสถานการณ์อย่างถี่ถ้วนก่อน
เนื้อความในจดหมายของวินเซนต์คือสิ่งที่ยอร์น่ารอคอยมานาน ยอร์น่าห่วงใยทันซ่า แต่ทันซ่าอยากขัดขวางพวกสุบารุ
ถ้าหากต้องเลือกระหว่างความปราถนาของตัวเองกับทันซ่า… ยอร์น่าที่กล้าต่อต้านองค์จักรพรรดิเพื่อคนของตัวเองจะเลือกอะไร?
ยอร์น่า: -—ทำหน้าเครียดอีกแล้วนะ
สุบารุ: คือว่า… มีเรื่องที่อยากถามคุณยอร์น่าอยู่สักหน่อย---
สุบารุตัดสินใจที่ลองทำตามความคิดฉุกละหุกนั้น โดยที่ไม่รู้แน่ชัดว่่าจะเป็นตัวเลือกที่ถูกหรือผิด
. ที่ด้านบนหลังคาของปราสาทรูริแดง ชายแก่คนหนึ่งกำลังนั่งชมวิวรับสายลมอย่างสบายใจเฉิบ
โอลบาร์ต: คั่กคั่กคั่กคั่ก วิวดีๆ
ชายแก่หยิบน้ำเต้าที่บรรจุสุราออกมากระดกดับกระหาย พลางชื่นชมความวุ่นวายที่เมืองด้านล่าง เขาชื่นชอบ “ความวุ่นวาย” เสียเหลือเกิน
ตอนนั้นเองชายแก่ก็สัมผัสได้ถึงแขกจำนวน 3 คนที่โผล่มาหา เขาจึงหันกลับไปดูและเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ
โอลบาร์ต: ผิดคาดเหลือเกิน ไม่คิดเลยว่าจะเป็นกลุ่มนี้ที่หาตัวข้าพบ พูดจริงนะ
สุบารุ: คุณโอลบาร์ต เจอตัวแล้ว!
ผู้ที่ตามขึ้นมาหาตัวโอลบาร์ตถึงบนหลังคาประกอบด้วย สุบารุ รุย และเจ้าเมืองยอร์น่าที่ยืนด้านหลังราวกับเป็นผู้พิทักษ์ของเด็กสองคน
จบตอน