โอลบาร์ต: เท่าที่ได้ยินมา เจ้ากับพวกคนในเมืองนี้น่ะแกร่งน่าดู… แต่จะแกร่งสู้คนจากหมู่บ้านข้าได้หรือเปล่านะ?
ยอร์น่า: ---ไอ้คนต่ำช้า! -----ย่าาาาาาาาห์!
โอลบาร์ตยั่วโมโหยอร์น่าหลังเขวี้ยงระเบิด ยอร์น่าร้องตะโกนแล้วตวัดไปป์เพื่อสร้างม่านควัน
พอผ่านไป 3 วินาทีหลังคำพูดของสองแม่ทัพ การระเบิดแบบต่อเนื่องก็จะเกิดขึ้น ตามมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส
สุบารุ: อ้ากกกกกกก!!
รุย: อูอาอู! อูอาาอู!
ทิวทัศน์ของสุบารุแดงฉาน ตาขวาทะลักออกเบ้า รุยรีบเข้ามากดแขนสุบารุไว้ไม่ให้เขาดิ้นพล่านไปมา ในหัวของเขาได้แต่พร่ำถามว่า “ทำไมกัน?”
---เจ็บ สีแดง กลัว ทำไมกัน? ความตาย
นั่นคือวงวนแห่งความสิ้นหวังที่ยาวนานแค่ 10 วินาที แต่เกิดขึ้นกับสุบารุซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเขาสติของเขาเริ่มที่จะคลุ้มคลั่ง
. โอลบาร์ต: เท่าที่ได้ยินมา เจ้ากับพวกคนในเมืองนี้น่ะแกร่งน่าดู… แต่จะแกร่งสู้คนจากหมู่บ้านข้าได้หรือเปล่านะ?
ยอร์น่า: ---ไอ้คนต่ำช้า!
สุบารุ: อ้าาาาาาาา!!
สุบารุที่ไม่อยากสัมผัสความเจ็บปวดที่กำลังจะมาถึงแหกปากร้องตะโกนทันทีที่ได้ยินเสียงแม่ทัพสองคน เขาหลับตาแล้วก้มหัวลง เอามือบังศีรษะไว้
เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นเหมือนเคย แต่ว่าคราวนี้ความเจ็บปวดกลับไม่เกิดขึ้นกับสุบารุอย่างทุกที
สุบารุ: ทำไม…ล่ะ…?
รุย: อูอาอู!
รุยพยายามดึงแขนสุบารุให้ลุกขึ้น แต่เข่าของเขาไร้เรี่ยวแรงเพราะยังหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงรอดมา เด็กน้อยสุบารุจึงได้แต่นั่งกอดเข่าร้องไห้
. สุบารุเหลือบไปเห็นยอร์น่าคุกเข่าอยู่และมีเลือดไหลออกจากมุมปาก ส่วนโอลบาร์ตที่ยืนอยู่ข้างๆก็ฝ่ามือเปื้อนเลือดและเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ
โอลบาร์ต: ล้อกันเล่นเหรอเนี่ย ยัยหนูจิ้งจอก? มีร่างกายแบบไหนกันถึงรอดตายมาได้ล่ะน้อ? เพราะงี้เองเหรอ เซซิลุสถึงบอกว่าตัดหัวเจ้าไม่สำเร็จน่ะ?
ยอร์น่า: …กับคนที่ฆ่าเด็กกับมือตัวเองได้ลงคอน่ะ ไม่คิดจะบอกความลับของผู้หญิงให้หรอกเจ้าค่ะ
โอลบาร์ตหยิบระเบิดลูกใหม่ออกมาแล้วเขวี้ยงมาทางสุบารุ รุยพยายามเข้าไปขวางมัน แต่เธอช้าเกินไป พอแสงสีแดงระเบิดออก ร่างกายของรุยและสุบารุก็แหลกเละ
Death Count: ??
. หลังจากที่วนลูปนรกมาหลายครั้งหลายครา ในที่สุดสุบารุก็เรียนรู้ทริคที่จะทำให้รอดจากแรงระเบิดรอบแรกสุดได้
นั่นคือเขาจะต้องหลับตาลงแล้วแหกปากตะโกนให้สุดเสียงทันทีที่ได้ยินสองประโยคแรกจากแม่ทัพสองคน
โอลบาร์ต: เท่าที่ได้ยินมา เจ้ากับพวกคนในเมืองนี้น่ะแกร่งน่าดู… แต่จะแกร่งสู้คนจากหมู่บ้านข้าได้หรือเปล่านะ?
ยอร์น่า: ---ไอ้คนต่ำช้า!
สุบารุ: อ้าาาาาาาา!!
แรงระเบิดทำให้สุบารุล้มก้นกระแทกแผ่นกระเบื้อง แต่พอทำตามนี้สุบารุก็จะไม่มีทิวทัศน์สีแดงอีกต่อไป แลกกับการแสบลำคอและหูอื้อจากเสียงระเบิด
รุย: อูอาอู!
สุบารุ: ไม่เป็นไรแล้ว! มันเจ็บ…มันเป็นสีแดง… อา แต่ว่า ตอนนี้…ไม่เป็นไรแล้วล่ะ
สุบารุกอดรุยที่วิ่งเข้ามาหาแล้วย้ำกฎเหล็กในใจว่าต้องหลับตาและตะโกนทุกครั้งที่เริ่มลูปใหม่
โอลบาร์ต: เปล่าเลย นี่น่ะ ยังไม่ถือว่า “ไม่เป็นไรแล้ว” หรอกน้อ จากนี้ไปสิๆ
พอเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงสุดสยอง ชูริเคนก็พุ่งเข้ามาหาจุดสำคัญของพวกสุบารุอย่างแม่นยำ แต่ยอร์น่าก็โผล่มาใช้ไปป์ของเธอปัดทิ้งให้
. ยอร์น่าบังคับกระเบื้องหลังคาตรงที่โอลบาร์ตยืนอยู่ให้ประกบหนีบเขา แต่ผู้เฒ่าก็ยังอาศัยความไหวหลบออกมาได้
ยอร์น่าที่รำคาญกระทืบเท้าสั่งให้กระเบื้องนับไม่ถ้วนเด้งขึ้นกลางอากาศแล้วบินว่อนล้อมรอบโอลบาร์ตไว้เหมือนพายุหมุน
ยอร์น่า: แสดงวิชาชิโนบิที่หลบหนีออกจากที่ที่ไม่มีช่องโหว่ให้ดูหน่อยสิ?
ยอร์น่ากำมือเพื่อสั่งให้พายุหมุนกระเบื้องบีบตัวลงใส่โอลบาร์ตที่อยู่ตรงกลางแบบไร้ทางหนี แต่ชิโนบิเฒ่าก็ยังรอดมาได้แบบไร้รอยขีดข่วน
. โอลบาร์ตล้อเลียนจุดอ่อนที่ยอร์น่าต้องต่อสู้พร้อมปกป้อง ต้องมัวมาระแวงทั้งชาวเมืองเคออสเฟลมและพวกสุบารุ
แต่ในเมื่ออีกฝ่ายประกาศเจตนาชัดเจนแบบนี้ สุบารุที่รู้ตัวว่าพวกตนกำลังจะกลายเป็นเป้าหมายก็เลือกทางออกใหม่
สุบารุ: คุณยอร์น่า ชั้นกับรุยขอตัวก่อนนะ! สู้เขาล่ะ!
สุบารุจับมือรุยแล้วสั่งให้เธอวาร์ปลงจากหลังคาเข้าไปในตัวปราสาททันที เขาหวังว่ายอร์น่าที่ไม่มีตัวถ่วงให้คอยห่วงจะเอาชนะโอลบาร์ตได้
. ในระหว่างที่สุบารุกำลังคลื่นไส้เพราะการวาร์ป ก็เกิดการระเบิดต่อเนื่องที่สะเทือนไปทั่วปราสาทขึ้นมา
พอเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นโอลบาร์ตที่ชะโงกหน้าลงมามองจากหลังคา ก่อนที่เขาจะหัวเราะและกระโดดตามลงมา
โอลบาร์ต: ตะกี้ตกใจหมดเลยน้อ ข้าละก็หลงคิดว่าเป็นแค่เด็กสาวธรรมดาคนหนึ่ง แย่เลยๆ
รุยยกขาเตะเข้าใส่ทันที แต่โอลบาร์ตก็สวนกลับด้วยการตวัดแขนตัดขาของรุยจนขาดกระเด็น
รุย: อา อูวววว!!
พอเห็นรุยร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด สุบารุก็พยายามดึงตัวเธอกลับมาหา แต่ยังไม่ทันทำอะไร โอลบาร์ตก็ใช้ฝ่ามือปาดคอเขาอีกคน
ระหว่างที่เลือดกำลังทะลัก โอลบาร์ตก็ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากของสุบารุซึ่งส่งผลให้ศีรษะที่โดนผ่าคอจนขาดร่วงลงมาใส่หน้าตักของตัวเขาเองพอดี
โอลบาร์ต: แบบนี้มัน “ดาคิคุบิ” นี่นา
(ดาคิคุบิ = การที่หัวของคนทำพิธีคว้านท้้องร่วงลงมาใส่ตัก)
Death Count: ??
. พอกลับจุดเซฟ สุบารุรีบดึงรุยเข้าหาตัว แต่เพราะเขาลืมกฎเหล็กที่ตั้งไว้ การระเบิดเลยทำให้ทัศนวิสัยแดงฉาน กลายเป็นลูปที่เสียเปล่าอีกครั้ง
Death Count: ??
. โอลบาร์ต: เท่าที่ได้ยินมา เจ้ากับพวกคนในเมืองนี้น่ะแกร่งน่าดู… แต่จะแกร่งสู้คนจากหมู่บ้านข้าได้หรือเปล่านะ?
ยอร์น่า: ---ไอ้คนต่ำช้า!
หลังผ่านความตายแบบเดิมมาสิบกว่ารอบ สุบารุก็เริ่มจับจุดได้หลายอย่าง ทั้งการปิดหูปิดตาเพื่อหลบสะเก็ดระเบิดและสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อ
รุย: อูอาอู!
สุบารุ: ชูริเคนสินะ
โอลบาร์ต: อย่าพึ่งคิดว่ามันจบแค่นี้ก็แล้วกันน้อ!
พอรุยเข้ามากอด โอลบาร์ตก็ตามมาปาชูริเคนใส่พวกเขาตามคิว จากนั้นยอร์น่าก็จะปรากฏตัวมาขวางมันเอาไว้ให้
สุบารุ: คุณยอร์น่า! ไม่ต้องห่วงหรอก!
แต่คราวนี้สุบารุห้ามเธอเอาไว้แล้วชี้นิ้วสั่งให้รุยพาวาร์ปหลบชูริเคนแทน
ถึงจะวาร์ปหนีเข้าไปในปราสาท โอลบาร์ตก็จะตามมาฆ่าได้อยู่ดี เพราะงั้นคราวนี้สุบารุเลยให้วาร์ปหลบแค่ครั้งเดียว เพื่อที่โอลบาร์ตจะได้มัวอึ้งจนเผยช่องว่าง
ยอร์น่า: มัวมองไปทางไหนกันเจ้าคะ---!
ยอร์น่าตอกส้นเท้าหวดโอลบาร์ตที่ไม่ทันตั้งตัวจากกลางอากาศและซัดเขาจนร่วงทะลุหลังคาหายเข้าไปในปราสาทรูริแดง รอบนี้โอลบาร์ตน่าจะรับดาเมจไปหนัก---
โอลบาร์ต: คั่กคั่กคั่กคั่ก! โอ๊ยเจ็บๆ!
สุบารุ: โกหกน่า!?
โอลบาร์ตกระโดดเจาะหลังคากลับขึ้นมา ก่อนหน้านี้เขาใช้แขนขวารับส้นเท้าของยอร์น่า แขนข้างนั้นเลยแหลกเหมือนกิ่งไม้แห้งๆไปแล้ว
. โอลบาร์ตใช้มือซ้ายที่เหลืออยู่ปาชูริเคนใส่พวกสุบารุ ซึ่งยอร์น่าก็ใช้ไปป์กับแผ่นกระเบื้องปัดป้องไว้ได้
แต่แล้วจู่ๆ ชิโนบิเฒ่าก็ยื่นแขนขวาที่ใช้การไม่ได้ออก แล้วใช้มีดคุไนตัดมันจนขาดกระเด็น
แขนขวาของโอลบาร์ตปลิวว่อนเลือดกระเซ็นไปทางยอร์น่า เธอจึงต้องตัดสินใจภายในชั่วพริบตาว่าจะปัดทิ้งหรือหลบดี
โอลบาร์ต: เสียใจด้วย ผิดทั้งสองตัวเลือกนั่นแหละ
ตอนนั้นเองพายุดาบก็ผุดออกมาจากหลุมที่ยอร์น่าถีบโอลบาร์ตทะลุลงไปก่อนหน้านี้ คมดาบสายลมผ่ากิโมโนของยอร์น่าจนขาดยับเยิน
โอลบาร์ต: เป็นพื้นฐานของชิโนบิเลยน้อ ถ้าลังเลว่าจะเลือกซ้ายหรือขวา ให้เลือกด้านบน
ยอร์น่าเลือกที่จะเมินแขนแล้วพุ่งตัวเข้าหาโอลบาร์ต แต่แล้วตอนนั้นเองแขนขวาของชิโนบิเฒ่าก็บวมพองแล้วระเบิดออก
โอลบาร์ต: ที่ว่าไปเมื่อกี้แค่โกหกเท่านั้นเองน้อ
สุบารุ: คุณยอร์น่า!!
ยอร์น่าโดนระเบิดเข้าเต็มๆสีข้างจนเธอกระเด็นออกไปไกล พอรู้ตัวว่าโอลบาร์ตเตรียมเล็งพวกตนต่อ สุบารุก็ชี้นิ้วไปทิศที่ห่างจากโอลบาร์ตมากที่สุด
เขาสั่งให้รุยให้วาร์ปหนีแบบต่อเนื่องโดยไม่สนอาการเวียนหัว แต่พอไปจุดหมายแล้วหยุดพัก เขาก็พบว่ามีวัตถุทรงกลมสีดำกลิ้งอยู่ที่เท้า
โอลบาร์ต: ดูออกแล้วล่ะ เจ้าจะเคลื่อนย้ายไปตามทิศที่ชี้นิ้วใช่ไหมน้อ ถึงจะยังไม่เข้าใจว่าทำได้ไงก็เถอะ
พริบตาต่อมา ก้อนกลมสีดำก็ระเบิดออกส่งชิ้นส่วนคล้ายเศษแก้วนับไม่ถ้วนที่อยู่ภายในกระจายออกมา
เศษแหลมเหล่านั้นทิ่มแทงลำตัว แขนขา ปาก ดวงตา และฉีกร่างของสุบารุกับรุยออกเป็นชิ้นๆ
Death Count: ??
. โอลบาร์ต: เท่าที่ได้ยินมา เจ้ากับพวกคนในเมืองนี้น่ะแกร่งน่าดู… แต่จะแกร่งสู้คนจากหมู่บ้านข้าได้หรือเปล่านะ?
ยอร์น่า: ---ไอ้คนต่ำช้า!
สุบารุหลับตา ปิดหู แต่ดันตะโกนไม่ออก คราวนี้เขาเลยได้ค้นพบว่าเสียงตะโกนไม่เกี่ยว แค่หลับตากับปิดหูไว้ก็พอ
สุบารุ: ฮือออออ…
กระนั้นความสิ้นหวังก็กลืนกินสุบารุที่ยังคงหาวิธีเอาตัวรอดหลังจากการระเบิดครั้งแรกไม่ได้เสียที เขาได้แต่ร้องไห้กอดรุย รอให้ “ความตาย” คลืบคลานมาหา
Death Count: ??
. 10 วินาทีแห่งความตายเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุบารุไม่อาจหลุดพ้นจากวังวน “เจ็บ สีแดง กลัว ทำไมกัน? ความตาย” ไปได้เสียที
ทุกครั้งยอร์น่าบอกให้เขารักเธอ สุบารุก็รู้สึกเศร้าที่เขาไม่อาจตอบรับมันได้ ทุกครั้งที่รุยพยายามปกป้องเขาจนตัวเองตายก่อน สุบารุก็ปวดใจเสมอ
คิดจนหัวแทบจะระเบิด แต่ก็ยังหาทางออกไม่ได้ หัวใจค่อยๆตายลงต่อหน้าความสิ้นหวัง
---นี่มันไม่ใช่ “ตายแล้วกลับมา”
ถึงแม้สุบารุจะไม่ได้ชอบ “ตายแล้วกลับมา” นัก แต่พลังนั้นก็ไม่เคยทำเรื่องโหดร้ายอย่างการให้เขาติดอยู่ในวังวน 10 วินาทีแห่งความทุกข์ทรมานเช่นนี้
. สองแม่ทัพเผชิญหน้ากันรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ในทุกลูปสุบารุจะกอดรุยที่วิ่งมาหาเพื่อไขว่ขว้าความอบอุ่นสั้นๆในวังวนแห่งความทรมาน
สุบารุโดนชูริเคนของโอลบาร์ตฆ่าตายมาหลายครั้งแล้ว การตายทุกครั้งในวังวนแห่งนี้ไม่มีครั้งไหนที่ไม่เจ็บปวด
หลังรอดจากระเบิดรอบแรกมาได้ สองแม่ทัพก็ตีกันยกสองต่อ แต่ไม่ว่าสุบารุจะทำยังไงหลังจุดนี้ เขาก็หาทางผ่านลูปไม่ได้เสียที
ลองช่วยยอร์น่าก็แล้ว ลองหนีไปกับรุยก็แล้ว ลองบ้าบิ่นเข้าไปบวกกับโอลบาร์ตก็แล้ว ทุกตัวเลือกจบลงด้วยความตาย
ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้นานกว่านี้ ถ้าเขาไม่ได้ขึ้นหลังคามากับยอร์น่า ถ้าเขาไม่ได้หนีมาจากวินเซนต์ อัล ทาริตต้า มีเดียม ถ้าเขาไม่ได้บอกทุกคนเรื่องรุย ถ้าเขาไม่ได้กลายเป็นเด็ก…
ถ้าเขายังเป็นสุบารุคนเดิมก่อนที่จะเจอซีคูร์ ฟล็อป มิเซลด้า คูนา โฮลี่ อูตาคาตะ พริสซิลล่า เรม เรม ใช่แล้วเรม
เขาต้องพาเรมกลับบ้านแท้ๆ แต่สุบารุกลับทำได้เพียงตายอยู่ที่นี่ ตายวนเวียนไปตลอดกาลโดยที่ทำอะไรไม่ได้
เจ็บ สีแดง กลัว ทำไมกัน? ความตาย เจ็บ สีแดง กลัว ทำไมกัน? ความตาย เจ็บ สีแดง กลัว ทำไมกัน? ความตาย เจ็บ สีแดง กลัว ทำไมกัน? ความตาย
ถ้าหากว่านัตสึกิ สุบารุไร้ประโยชน์ในสถานการณ์นี้---
สุบารุ: ---ถ้าเป็นทุกคน จะทำยังไงกันนะ?
ที่ผ่านมาเขาไม่เคยตัวคนเดียว เขามีพวกพ้องที่ร่วมฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกันเสมอ ถึงแม้ว่าสุบารุในตอนนี้จะตัวคนเดียวในจักรวรรดิ เขาก็ยังคงมีสิ่งที่เพื่อนๆมอบไว้ให้
. สุบารุ: ถ้าเป็นทุกคน…
ถ้าเป็นออตโต้ การ์ฟีล รอสวาล เฟรเดริก้า เพทร่า คลินด์ แอนเนโรเซ่ เมลี่ พัค แรม เบียทริซ เอมิเลีย ยุลิอุส อนาสตาเซีย โดน่าจิ้งจอก ริคาร์โด้ มิมิ เฮทาโร่ ทิวี่ ไรน์ฮาร์ด เฟลท์ รอม ทอนชินคัน อัล พริสซิลล่า วิลเฮล์ม เฟริส ครูช ลิเลียน่า ชอล่า …ถ้าเป็นทุกคนจะทำยังไงกัน?
สุบารุ: พวกเขาแข็งแกร่งมากเลยล่ะ
ถ้ามีเพื่อนคนที่แข็งแกร่งและฉลาดหลักแหลมอยู่ที่นี่ด้วย พวกเขาคงช่วยต่อกรกับโอลบาร์ตจอมเจ้าเล่ห์ได้ ขอโทษด้วยทุกคน ขอบคุณนะ รักที่สุด
สุบารุ: พวกเขาใช้เวทมนตร์ได้
ถ้ามีเพื่อนที่ใช้เวทมนตร์ได้อยู่ พวกเขาคงช่วยสนับสนุนยอร์น่าได้ ขอโทษด้วยทุกคน ขอบคุณนะ รักที่สุด
ถ้าหากว่าเลียนแบบความสามารถของเพื่อนๆไม่ได้ เขาเปลี่ยนมาเลียนแบบหัวใจที่ไม่ยอมแพ้ของพวกเขาแทนดีไหม?
ถ้าหากการต่อสู้ระหว่างโอลบาร์ตกับยอร์น่าไม่จบลง สถานการณ์นี้ก็คงเดินหน้าต่อไม่ได้ คำถามคือใครควรเป็นฝ่ายชนะ? แค่สุบารุกับรุยรอดไปได้ก็พอไหม?
[เอมิเลีย: แบบนั้นน่าจะผิดม้ากมากเลยนะ ยอร์น่าต้องรอดไปด้วยกันสิ] [เฟรเดริก้า: มันน่าจะมีทางออกอยู่นะคะ][เบียทริซ: หามันให้เจอสิ นั่นแหละกุญแจสู่ชัยชนะย่ะ]
สุบารุ: กุญแจสู่…ชัยชนะ
ระหว่างยอร์น่ากับโอลบาร์ต ใครควรเป็นฝ่ายชนะ?
สุบารุ: ผิดแล้วๆๆๆๆ ผิดแล้ว! ---ผู้ชนะก็คือ
ทันทีที่เขาได้คำตอบแสงสีแดงและความเจ็บปวดก็เยือนอีกครั้ง
. โอลบาร์ต: เท่าที่ได้ยินมา เจ้ากับพวกคนในเมืองนี้น่ะแกร่งน่าดู… แต่จะแกร่งสู้คนจากหมู่บ้านข้าได้หรือเปล่านะ?
ยอร์น่า: ---ไอ้คนต่ำช้า!
ทันทีที่ได้ยินเสียง สุบารุก็ปิดหู หลับตา อ้าปากและก้มตัวลง คราวนี้สุบารุที่มาพร้อมความมั่นใจทนแรงระเบิดได้โดยที่ไม่ล้มก้นกระแทก
รุย: อูอาอู!
สุบารุ: ขอบใจนะ
พอรุยวิ่งเข้ามาหา เขาก็กอดเธอแล้วกล่าวขอบคุณทำเอารุยงงไปหมด แต่สายตาของสุบารุก็มองไปยังที่อื่นรอแล้ว
โอลบาร์ต: อย่าพึ่งคิดว่ามันจบแค่นี้ก็แล้วกะ---
สายตาของเด็กน้อยที่น้ำตาคลอเบ้าประสานเข้ากับผู้เฒ่าอำมหิตที่กำลังล้วงหยิบอาวุธ นั่นยิ่งทำให้ดวงตาสีเหลืองของโอลบาร์ตเปล่งประกายยิ่งขึ้นไปอีก
ต่อหน้าชูริเคนที่กำลังบินเข้ามาหา สุบารุชี้นิ้วออกไปด้านหน้า ชี้ไปทางโอลบาร์ตตรงๆ
ไม่ว่าสุบารุจะไร้ประโยชน์แค่ไหน ถึงจะตายวนเวียนอย่างเปล่าประโยชน์ เพื่อนๆทุกคนก็ยังคงเชื่อมั่นในตัวเขา เพราะงั้น สุบารุถึงได้รักพวกเขาทุกคน
[ชอล่า: ท่านอาจารย์น่ะเป็นผู้ชนะเสมอค่า!]
สุบารุ: รุยยยยยย!!!
โอลบาร์ต: อะไรกัน!?
เมื่อสุบารุกุมมือของรุยแน่นแล้วให้สัญญาณ เด็กสองคนก็วาร์ปหายไปจนชูริเคนพลาดเป้า
ลูกเล่นที่คาดไม่ถึงนี้ใช้ได้ผลแค่ลูปละครั้งเท่านั้น ถ้าใช้ครั้งที่สองโอลบาร์ตจะดักทางได้ ---เพราะงั้นถึงต้องทำให้สำเร็จในครั้งเดียว
สุบารุที่วาร์ปมาโผล่หลังโอลบาร์ตคว้าหัวของผู้เฒ่าไว้แล้วดึงผมหงอกเพื่อยึดตัวทั้งคู่ให้ติดกันสุดชีวิต
โอลบาร์ต: โอ๊ย! อะ…อะไรของเอ็งเนี่ย! ไอ้หนู!?
ยอร์น่า: เจ้าหนู! รีบออกมาเร็วเจ้าค่ะ! ผู้เฒ่าโอลบาร์ตน่ะ…
สุบารุ: ---ชั้นชนะแล้ว!!
โอลบาร์ต: ---ว่าไงนะ?
สุบารุ: ชั้นชนะ…ชั้นชนะแล้ว! คุณโอลบาร์ตแพ้แล้ว! ถูกไหม!?
โอลบาร์ต: ก็บอกมาสิว่านี่มันเรื่องอะไร เจ้าน่ะ…
สุบารุ: เกมวิ่งไล่จับ! เกมซ่อนแอบต้องเล่นสามรอบ …แต่ถ้าเป็นเกมวิ่งไล่จับเล่นรอบเดียวก็พอ …เพราะงั้น! ชั้นชนะแล้ว! จับตัวได้แล้ว! ชั้นชนะเกมนี้! ทั้งคุณโอลบาร์ตกับคุณยอร์น่าแพ้ชั้นหมด! ชั้นชนะ…แล้ว…
. สุบารุรู้ดีว่าเปลี่ยนเกมกลางคันแบบนี้มันโกง แต่ฝ่ายโอลบาร์ตก็เล่นโกงก่อนเหมือนกัน
ความคิดความอ่านของสุบารุกลายเป็นเด็กน้อยจนเขายึดติดในชัยชนะที่แลดูไม่สำคัญนี้ แถมกลั้นไม่อยู่ทั้งน้ำตาและน้ำมูก
ยอร์น่า: ---ผู้เฒ่าโอลบาร์ตจะเอายังไงต่อเจ้าคะ?
โอลบาร์ต: ข้าเป็นคนพูดเองแหละว่าจะไม่ทิ้งเกมที่รู้ดีว่าตัวเองเป็นฝ่ายชนะ คาดไม่ถึงเลยว่าจะโดนเอาคำพูดมาย้อนคืนแบบนี้น้อ
ยอร์น่า: นั่นคือคำตอบของผู้เฒ่าสินะเจ้าคะ?
โอลบาร์ต: คั่กคั่กคั่ก! ใครเห็นก็รู้ว่าข้าแพ้ ถ้าดันบอกว่าแพ้ชนะไม่สำคัญ ข้าก็ไม่ใช่ชิโนบิแต่เป็นแค่เดรัจฉานนั่นแหละน้อ
โอลบาร์ตนั่งลงตรงนั้นโดยที่สุบารุยังเกาะหลังอยู่ จากนั้นก็ใช้มือตบเข่าสุบารุเบาๆเป็นสัญญาณว่ายอมแพ้ ในที่สุดวินาทีที่ 11 ก็ดำเนินมาถึง
สุบารุ: ชั้นชนะแล้วววววว!!
โอลบาร์ต: ย้ำอยู่ได้เดี๋ยวข้าก็โกรธหรอก ---หนวกหูจริง
ว่าแล้วโอลบาร์ตก็ตบหัวเด็กน้อยเล่นๆหนึ่งที
จบตอน