เพทร่าเตือนแฟรมว่าการเคลื่อยย้ายโดย [บีบอัด] ของคลินด์ครั้งแรกอาจจะทำให้ตกใจได้ แต่การอยู่กับไรน์ฮาร์ดทำให้แฟรมเฉยชากับเรื่องน่าตกใจไปแล้ว
กรณีพลัง [เคลื่อนย้าย] ของสปิก้าจะมีทั้งคนที่เวียนหัวอย่างการ์ฟีลและคนที่รับมือไหวอย่างเพทร่า แต่คลินด์ยืนยันว่าอำนาจ [บีบอัด] มิติและเวลาของเขาไม่มีผลกระทบอะไร
【สุบารุ: สรุปแล้ว มองเสียว่าเป็นคิงคริมสันจะได้ไหมนะ? ไม่สิ มันไม่น่าจะเป่าผลลัพธ์ช่วงกึ่งกลางให้กระเด็นหายไปด้วย เพราะงั้นคงต่างจากคิงคริมสันสินะ…】
เพทร่าไม่เข้าใจคำศัพท์ของ [สุบารุ] ในคราวนี้นัก ถ้าหากมีเวลาเธอก็อยากที่จะตรวจสอบความทรงจำและความรู้ของสุบารุให้ถี่ถ้วน เธอจะได้เข้าใจทุกอย่างเกี่ยวกับเขา
ระหว่างที่คลินด์เตรียมการใช้อำนาจ เมลี่ก็เข้ามาถามเรื่องค่าใช้จ่ายด้วยความเป็นห่วง แต่เพทร่ายืนยันว่าเธอไม่เป็นไรและไม่มีอะไรให้ต้องกังวล
[สุบารุ] เองก็เคารพความเป็นส่วนตัวของเพทร่าและเลือกไม่ถามก้าวก่ายว่าเธอเสียสละอะไรไป ตอนนี้เขากำลังยืนมองการต่อสู้ของไรน์ฮาร์ด
เพทร่า: ท่านพี่คลินด์ รบกวนด้วย
คลินด์: ――รับทราบแล้วครับ “ชมเชย”
เพทร่า เมลี่ แฟรม พาทรัชกับรถมกรที่ลากอยู่ การ์ฟีลกับเอซโซ่ที่หมดสติ แมงป่องน้อย และ [สุบารุ] ทุกคนถูกเคลื่อนย้ายโดยพลังของคลินด์
ณ วินาทีที่ [บีบอัด] ทำงาน [ค่าชดเชย] ที่เพทร่าเสนอก็ได้ถูกมอบให้แก่โอโด ลากูน่า ทิวทัศน์ที่เห็นและบรรยากาศที่สัมผัสได้แปรเปลี่ยนไปโดยทันที
เพทร่าหลับตาลงเพื่อตั้งปณิธานอยู่หนึ่งวินาทีว่าหลังจากนี้พวกเธอจะเสียเวลาไม่ได้อีก แต่พอลืมตา เธอกับ [สุบารุ] ก็พบเข้ากับแขกที่คาดไม่ถึง
แกสตัน: เหวออออ!? นะ..นั่นมันคืออะไรน่ะ!? อยู่ดีๆ รถมกรมันโผล่มาจากไหน!?
ราจินส์: ระ…ไรน์ฮาร์ดงั้นเรอะ!? เรื่องบ้าบอพรรค์นี้ มีแต่ไอ้หมอนั่นแหละที่ทำได้จริงไหม!
แคมบาลี่: นี่ตูข้ายังฝันอยู่งั้นเหรอ? โตโต้! โตโต้จ๋า! ขอหนุนตักนุ่มๆ หน่อยยย!
รอม: โอ๊ย หนวกหูว้อย! ส่งเสียงโหวกเหวกอะไร… ผะ..โผล่มาจากไหนกันล่ะเนี่ย!?
【สุบารุ: อ้าวเฮ้ย!? ปู่รอมยังว่าไปอย่าง แต่ทงจินคังเนี่ยนะ!? ทงจินคังนี่หว่า! ไหงเจ้าพวกนี้ถึงด้วยกันล่ะ!? ทำไมกัน วาย!?】
. หลังจากที่แวะรับสมาชิกฝ่ายเฟลท์ คลินด์ทำการเทเลพอร์ตอีกครั้งเพื่อพาทุกคนมายังนครหลวงลูกุนิก้าซึ่งเพทร่าพึ่งเคยมาเป็นครั้งแรก
เอมิเลีย: เพทร่าจัง! เมลี่! ทั้งสองคนปลอดภัยดีไหม!?
เพทร่า: ――อึก
【สุบารุ: …เอมิเลียตัน!】
ทันทีที่เห็นหน้าเอมิเลีย อกของเพทร่าก็เต็มไปด้วยความรู้สึกนุ่มฟู จิตใจของเธอท่วมท้นไปด้วยคำชื่นชมที่มีต่อความงดงามและความน่ารักของเอมิเลีย
ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา แต่ยังอยากชื่นชมไปถึงท่าทางการวางตัว วิธีการพูดจา หรือกระทั่งเสียงฝีเท้า ――เพทร่าพึ่งจะเคยรู้ว่ามันรุนแรงขนาดนี้
การได้รับ “เอมิเลียอีส” เกินพิกัดทำให้เพทร่าหัวหมุน นี่เป็นอาการช็อคที่รุนแรงพอๆ กับตอนที่เธอได้เห็น [สุบารุ] เป็นครั้งแรก
ความรักใคร่ที่มีต่อเอมิเลียมันรุนแรงจนเธอแอบอิจฉา กระนั้นเพทร่าก็ดีใจที่ได้พบกับเอมิเลียอีกครั้ง อีกฝ่ายกำลังวิ่งเข้ามาหาเธอแบบน้ำตาคลอเบ้า
เพทร่าพยายามดึงสติตัวเองเอาไว้ไม่ให้เผลอเรียกอีกฝ่ายว่า EMT(เอมิเลียตันนางฟ้าตัวจริง) ในขณะที่อ้าแขนรอรับเอมิเลียที่โผเข้ามา
เพทร่า: …ท่านพี่เอมิเลียจ๋า(เอมิเลียเน่ทามะ)!
เอมิเลีย: ท่านพี่จ๋า!?
ถึงเพทร่าจะมีหลุดปากไปบ้าง แต่เอมิเลียก็เข้ามาสวมกอดเด็กสาวทั้งสองคนด้วยความห่วงใย
. 【สุบารุ: โอ้ว! โล่งอกไปทีที่ได้เห็นเอมิเลียตันปลอดภัยดี! อ้าวนี่? ท่าทางจะน่ารักขึ้นอีกขั้นหนึ่งในช่วงที่ห่างเหินกันไปด้วยรึเปล่านะ? ศักยภาพการเติบโตสุดยอดเลยไม่ใช่รึเนี่ย?】
ไม่แปลกที่ [สุบารุ] จะคิดเช่นนั้น ครั้งล่าสุดที่เขาเห็นเธอ เอมิเลียยังยืนด้วยลำแข้งตัวเองมิได้เพราะล้มเหลวในการก้าวข้ามบททดสอบของ [แดนศักดิ์สิทธิ์]
ก่อนหน้านี้เพทร่าแอบกังวลว่าเธอจะกลัวเอมิเลีย เพราะเธอเห็นผ่านความทรงจำของ [สุบารุ] ว่า [แม่มดแห่งริษยา] มีใบหน้าแบบเดียวกับบุคคลที่เขารัก
แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้มองเอมิเลียเปลี่ยนไป เพทร่าจึงรู้สึกโล่งใจ ตอนนั้นเองที่ปู่รอมได้เดินตามเข้ามาในห้องและเอ่ยทักทายเอมิเลียด้วยอีกคน
นับตั้งแต่เหตุการณ์เฟลท์ขโมยเหรียญตรา เอมิเลียก็ไม่เคยมีโอกาสได้คุยกับปู่รอมเป็นการส่วนตัวเลย ทั้งสองจึงถือโอกาสนี้จับมือและแนะนำตัวกันอย่างเป็นทางการ
ปัจจุบันทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่ตำหนักหลวง ภาพนครหลวงที่พังเละเทะกับหอคอยน้ำแข็งที่งอกขึ้นมาเต็มไปหมดทำให้อดรู้สึกใจหายไม่ได้
ปู่รอมกับเอมิเลียเล่าสถานการณ์ให้ฟังว่าอัลและ [มังกรเทพ] เป็นคนทำให้เมืองตกอยู่ในสภาพนี้ แถมยังลักพาตัวเฟลท์และปล่อย [ตะกละ] ออกจากคุกด้วย
เพทร่า: ――แสดงว่าเป็นฝีมือคุณอัลจริงๆ สินะ
เอมิเลีย: …ใช่แล้วล่ะ เป็นเพราะว่าฉันหยุดอัลไว้ไม่ได้ เมืองก็เลยเละเทะแบบนี้
เพทร่า: มันไม่ใช่ความผิดของท่านพี่เอมิเลียหรอกค่ะ ถ้าไม่ได้หอคอยน้ำแข็งพวกนั้นที่ท่านพี่เอมิเลียสร้างช่วยไว้ล่ะก็ เหล่าชาวนครหลวงคงงานเข้าไปแล้ว… เพราะงั้นแหละ EMG(เอมิเลียตันการ์เดียนแองเจิลตัวจริง)ค่ะ
เอมิเลีย: อา ขอบคุณนะ เพทร่าจัง… เอ๊ะ? เมื่อกี้พูดว่าไงนะ?
เอาแต่โทษตัวเองหรือโทษกันไปมาย่อมไม่ได้อะไร เพราะสุดท้ายคนที่ผิดจริงๆ ก็คืออัลกับพรรคพวก ทุกคน ณ ที่แห่งนั้นเห็นพ้องกัน
. โจมตีผู้เกี่ยวข้องกับการคัดสรรกษัตริย์ ลักพาตัวอัศวิน เปลี่ยน [มังกรเทพ] ผู้พิทักษ์ราชอาณาจักรให้กลายเป็นพวกของตน
ปลดปล่อย [แม่มดแห่งริษยา] ออกมาเพื่อขัดขวาง [นักดาบเทวา] จับหนึ่งในผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์เป็นตัวประกัน ทำลายเขตขุนนางเละเทะ ปล่อยตัวบิชอปมหาบาปออกจากคุก
ความผิดที่อัลและผู้สมรู้ร่วมคิดของเขาได้ก่อไว้สามารถนับรวมกันเป็นโทษประหารเกินร้อยครั้งได้เลย แถมอัลน่าจะมีแผนการบางอย่างอยู่ในใจถึงได้ทำเรื่องทั้งหมดนี้ด้วย
ปัจจุบันคลินด์กำลังไปรวบรวมสมาชิกฝ่ายเอมิเลียที่เหลืออยู่มา ส่วนออตโต้ก็ยังคงวุ่นอยู่กับการสอดแนมกลุ่มของอัลโดยที่ทุ่มเทแบบเกินตัวอีกตามเคย
รอม: ใช้นกกับแมลงในการลาดตระเวนและสอดแนมงั้นรึ ช่างเป็นพรคุ้มครองที่เหมาะกับการเล่นตุกติกทั้งหลายแหล่เหลือเกินน่อ… แต่ดูท่าว่าภาระที่ต้องแบกรับเองก็หนักหนาอยู่พอสมควรสินะน่อ
เมลี่: ต๊ายตาย ถูกเผงเลยค่า คุณพี่ชายสวมหมวกน่ะ ท่าทางจะชอบแบกรับอะไรเกินเหตุอยู่นี่เนอะ
รอม: ตัวข้าที่อยู่มานานพอสมควรยังไม่เคยได้ยินชื่อ [พรคุ้มครองประกาศิต] อะไรนั่นเลย การที่พรคุ้มครองที่สารพัดประโยชน์ขนาดนี้แทบไม่เป็นที่รู้จัก แสดงว่าผู้ถือครองที่ได้รับพรคุ้มครองนั่นมาไม่มีใครอายุยืนเลยสินะน่อ
ตอนไปที่จักรวรรดิ เพทร่าได้เห็นออตโต้เลือดกำเดาไหลจากการใช้พรคุ้มครองแบบถี่ๆ มาแล้ว เธอจึงเห็นด้วยกับการประเมินของปู่รอม
ออตโต้เป็นห่วงพวกสุบารุและรู้สึกผิดต่อการ์ฟีล ฝั่งการ์ฟีลเองก็คงเป็นห่วงออตโต้และโทษตัวเองเหมือนกัน เพราะทั้งสองคนคล้ายกันมาก
ปัจจุบันการ์ฟีลถูกส่งไปรักษาตัวที่สถาบันการแพทย์ของนครหลวง ส่วนออตโต้แยกตัวไปทำหน้าที่ เพราะงั้นคงต้องฝากฝังให้ “ฟรูฟู” มกรปฐพีของเขาช่วยดูแล
. หลังจากที่คลินด์พารัมมารวมกลุ่มแล้ว เธอน่าจะสามารถแบ่งเบาภาระของออตโต้ได้ด้วยการสลับมาใช้ [เนตรพันลี้] สอดแนมบ้าง
ตอนนั้นเองที่เพทร่านึกขึ้นได้ว่ามีเหตุประหลาดเกิดขึ้นหลังจากที่คลินด์วาร์ปไปรวมตัวกับกลุ่มของปู่รอม มันเกิดขึ้นก่อนหน้าที่พวกเธอจะวาร์ปมานครหลวง
อยู่ดีๆ เพทร่าก็มีอาการขนลุกซู่ไปทั่งร่าง ตามมาด้วยอาการคลื่นไส้และใจสั่นสะท้าน
ทีแรกเธอนึกว่าเป็นผลกระทบจาก [คัมภีร์ผู้วายชนม์] หรือลางสังหรณ์ว่าไรน์ฮาร์ดพ่ายแพ้ต่อ [แม่มดแห่งริษยา] แต่เมลี่กับคลินด์เองก็รู้สึกแบบเดียวกัน
ที่น่าแปลกคือปู่รอม แฟรม และสมาชิกฝ่ายเฟลท์ไม่รู้สึกอะไรเลย เพทร่าจึงเดาว่าต้นเหตุคือการกระทำของอัล เอมิเลียที่ได้ยินเช่นนั้นสีหน้าเปลี่ยนโดยทันที
เอมิเลียยืนยันว่าอาการคลื่นไส้และเวียนหัวเฉียบพลันมีสาเหตุมาจากการที่อัลสั่งให้รอยทำอะไรบางอย่าง แต่เธอยังไม่รู้แน่ชัดว่ามันคืออะไร
ปู่รอมได้ข้อสรุปว่าอาการนี้เกิดขึ้นแต่เฉพาะสมาชิกฝ่ายเอมิเลีย ซึ่งทำให้เขาสังหรณ์ใจไม่ดีนัก เพทร่าแอบอยากให้สปิก้าอยู่ที่นี่ด้วย เผื่อเธอจะช่วยคลายข้อสงสัยได้
อย่างไรก็ตาม ทุกคนได้ข้อมูลจากออตโต้มาแล้วว่าจุดหมายปลายทางของกลุ่มอัลคือ “ปากปล่องใหญ่โมโกเลด” ที่นครรัฐคารารากิ
รอม: เฟลท์ที่ถูกเจ้าพวกนั้นพาตัวไปทิ้งข้อความไว้ แล้วคนของฝั่งพวกเจ้าก็รายงานมาสินะ ข้าเชื่อใจเฟลท์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว แล้วพวกเจ้าล่ะ
เอมิเลีย: ออตโต้คุงน่ะเหรอ? ไม่ใช่แค่ร้อย แต่เชื่อใจแบบล้านเปอร์เซ็นต์เลยล่ะ
[สุบารุ] ที่ลอยไปลอยมาชื่นชมเอมิเลียที่เปลี่ยนไปจนเปล่งประกาย ตัวเขาคงคาดไม่ถึงว่าเด็กสาวผู้อ่อนแอในตอนนั้นจะเติบโตมาได้ขนาดนี้
ในขณะเดียวกัน เมลี่ที่จับตาดูมาสักพักเริ่มรู้สึกว่าเพทร่าพูดจาเหมือนสุบารุเข้าไปทุกที
. ปู่รอมเข้าใจหลักการอย่างรวดเร็วว่าพลังของคลินด์มีขีดจำกัดใช้งานอยู่ เขาจึงสั่งการให้สมาชิกฝ่ายที่ไม่ได้บาดเจ็บสาหัสเดินทางเข้าไปประจำการที่เมืองข้างๆ
แม้จะได้รับ [ค่าชดเชย] จากเพทร่าไปแล้ว อำนาจ [บีบอัด] ของคลินด์ก็ยังมีข้อจำกัดในแง่จำนวนครั้งและจำนวนคนที่สามารถเคลื่อนย้ายได้อยู่
แต่ในเมื่อออตโต้ช่วยระบุตำแหน่งของอีกฝ่ายได้แล้ว สิ่งที่ต้องทำจึงมีแค่การส่งกลุ่มย่อยไปประเมินสถานการณ์ก่อน แล้วค่อยส่งกำลังรบที่เหลือตามไป
คลินด์: ――วิธีการสำหรับเรื่องนั้นอยู่ในมือของเราแล้ว “โอกาส”
ตอนนั้นเองที่คลินด์โผล่มาได้อย่างประจวบเหมาะและกล่าวขอโทษที่มาถึงช้า ทีแรกเพทร่าเข้าใจว่าคลินด์กลับมาช้าเพราะต้องอธิบายสถานการณ์ให้ฝั่งคฤหาสน์ฟัง
คลินด์: เปล่าเลย “ปฏิเสธ” ส่วนสาเหตุที่ล่าช้านั้น แทนที่จะอธิบายด้วยคำพูด การให้สัมผัสโดยตรงเลยน่าจะช่วยให้เข้าใจได้อย่างถ่องแท้และรวดเร็วกว่า “ประสบการณ์ตรง”
【สุบารุ: สัมผัส】
เพทร่า: โดยตรง?
. ในขณะที่ทุกคนในห้องกำลังมึนงง คลินด์ก็หลีกทางจากประตูห้องเพื่อเปิดทางให้เมดผมสีชมพูที่ทุกคนคุ้นเคยเดินเข้าห้องมาอย่างองอาจ
รัม: หึ กำลังรออยู่เลยสินะ
รัมกลับมาสวมชุดเมดที่เพทร่าไม่ได้เห็นมานานอีกครั้ง มันชวนให้เธอหวนนึกถึงอดีต เอมิเลียเองก็กำลังจะเข้าไปทักทายรัม แต่อยู่ดีๆ เธอก็รู้สึกแปลกๆ จนต้องกุมหน้าผากตัวเอง
เอมิเลีย: นะ…นี่มัน――
เพทร่ากับเมลี่เองก็รู้สึกแบบเดียวกันยามที่ได้เห็นชุดเมดที่รัมสวมใส่ ความรู้สึกไม่สบายใจที่อธิบายต้นตอมิได้กำลังก่อตัวขึ้นมา แต่มันต่างจากความรู้สึกคลื่นไส้ที่ [ตะกละ] เป็นต้นตอก่อนหน้านี้
อาจกล่าวได้ว่ามี “แรงดึงดูด” มหาศาลบางอย่างส่งผลกระทบต่อสามสาวทันทีที่เห็นชุดเมดของรัม แล้วในไม่ช้าคำตอบก็เดินเข้ามาในห้องตาม
??: ――ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงที่มาถึงล่าช้าด้วยค่ะ ท่านเอมิเลีย
เมดผมสีฟ้าที่สวมเครื่องแบบเดียวกับรัมกล่าวเช่นนั้นพลางถอนสายบัวแสดงความเคารพอย่างสง่างาม เพทร่ารู้จักใบหน้านั้นดี แต่เธอไม่น่าจะกลับมาสวมชุดเมดเร็วขนาดนี้
“ไม่สิ ผิดแล้ว”การรับรู้ของเพทร่าเริ่มบิดเบี้ยวอีกครั้ง หญิงสาวคนนี้จะไม่รู้มารยาทของเมดได้อย่างไร?
ก็ในเมื่อบุคคลนี้คือคนแรกที่สอนให้ทั้งสุบารุและเพทร่าได้รู้จักคุณสมบัติที่เหมาะสมของเมดตั้งแต่สมัยที่เธอยังเป็นเด็กสาวบ้านนอก
แรงดึงดูดอันรุนแรงทำให้เพทร่า เลย์เตตระหนักถึงข้อเท็จจริงเรื่องนั้นออกโดยทันที
เรม: เพื่อที่จะช่วยพาตัวคนๆ นั้น… เพื่อที่จะช่วยพาตัวสุบารุคุงกลับมา เรมจะขอทุ่มเทความสามารถอันน้อยนิดที่มีอยู่อย่างเต็มที่เลยค่ะ
เมดผู้ครบเครื่องประจำคฤหาสน์รอสวาลผู้ที่ทั้งสุภาพอ่อนน้อมและปากคอเราะร้าย “เรม” ประกาศขึ้นเช่นนั้นด้วยดวงตาสีฟ้าที่จดจ้องไปข้างหน้า
. จบตอน