บทที่ 9 ตอนที่ 45 "ปะทะกับเหล่าผู้อยู่เหนือสามัญสำนึก"
. “พระผู้เป็นเจ้า พระพุทธองค์ ท่านโอโด ลากูน่า ขอสาบานว่าจะไม่ชวนใครมาที่บ้านอีกไปชั่วชีวิตค่ะ”
. เดิมทีเฟลท์ตั้งใจจะสวมบทเป็น “ฟิลโอเร ลูกุนิก้า” ตามข้อเสนอไปก่อนในขณะที่สืบหาจุดอ่อนของพวกอัลเดบารันและหาวิธีรับมือการตลบหลังจากรอย
[หลักประกัน] ที่รอยขู่เอาไว้เป็นของจริงอย่างแน่นอน เพราะงั้นเฟลท์จึงอยากหลีกเลี่ยงความเสี่ยงซึ่งอาจกระทบถึงพรรคพวกเอาไว้ก่อน
รอม: ――เฟลท์!!
แต่แล้วเฟลท์ก็ต้องเปลี่ยนใจยามที่ได้สบตากับเด็กสาวที่เกาะอยู่บนไหล่ของปู่รอม เนื่องจากมีกระแสข้อมูลไหลเข้าสู่สมองของเธออย่างเฉียบพลัน
อัลเดบารัน ยาเอะ [มังกรเทพ] หายตัวไป ปู่รอมกำลังนำทัพบุกเล่นงานรอยกับไฮน์เคล ไรน์ฮาร์ดยังคงต่อสู้อยู่กับ [แม่มด] และอื่นๆ อีกมากมาย
เฟลท์: ――ปู่รอม! ให้พวกแกสตอนถอยไปก่อน! “เจ้านั่น” กำลังจะมา!!
หลังพิจารณาสถานการณ์ใหม่ว่ารอยที่ถูกต้อนจนมุมอาจจะงัด [หลักประกัน] ออกมาใช้อยู่ดี เฟลท์ก็ได้ตัดสินใจตะโกนออกมาเช่นนั้น
อีกอย่างรอยนั้นเชื่อถือมิได้ตั้งแต่แรกแล้ว เขาโกหกเรื่องการหาทางหลบหนี ที่จริงรอยตั้งใจจะกินชื่อทุกคนทั้งเฟลท์ อัลเดบารัน ยาเอะ วอลคานิก้า และไฮน์เคลต่างหาก
เฟลท์: ――มันกำลังจะออกมาจากเงาของชั้นแล้ว!!
คนทั่วไปในโลกนี้มีความเชื่อว่า [นักดาบเทวา] ไรน์ฮาร์ด วาน แอสเทรอาสามารถรับมืออุปสรรคได้ทุกรูปแบบ ขอเพียงแค่มีเขาอยู่ด้วยทุกอย่างก็จะเรียบร้อย
ทว่า บุคคลที่เฟลท์เชื่อมั่นในระดับนั้นคือปู่รอม เพราะงั้นเธอจึงสามารถฝากความคาดหวังให้เขาช่วยฝ่าฟัน [หลักประกัน] ของรอยได้อย่างไร้ความลังเล
เฟลท์: ――งูดำน่ะ!!
ด้วยเหตุนั้นเอง ต่อให้ [ความตาย] จะพวยพุ่งออกมาจากเงาของเธอ ดวงตาและหัวใจของเฟลท์ก็ยังคงปราศจากความกลัวอย่างสิ้นเชิง
. “พระผู้เป็นเจ้า พระพุทธองค์ ท่านโอโด ลากูน่า ขอสาบานว่าจะไม่เฝ้าดูวาระสุดท้ายของใครอีกไปชั่วชีวิตค่ะ”
. สัตว์มารแห่งโรคร้าย [งูดำ] คือหนึ่งในสามมหาสัตว์มารที่ก่อความเสียหายต่อมนุษยชาติไว้อย่างร้ายแรงจนสัตว์มารทั่วไปเทียบไม่ติด
[วาฬขาว] ได้กวาดล้างหน่วยปราบปรามหน่วยแล้วหน่วยเล่าที่นานาประเทศตั้งขึ้นมาเพื่อกำจัดมันโดยเฉพาะจนราบคาบ
[กระต่ายใหญ่] ที่มีความหิวโหยระดับภัยธรรมชาติได้เขมือบทั้งชีวิตยามปกติจำนวนนับไม่ถ้วนและโศกนาฏกรรมเข้าไปจนเกลี้ยง
ทว่า งูดำถือเป็นตัวตนที่แปลกประหลาดในหมู่สามมหาสัตว์มารไปอีกขั้น เพราะมันได้คร่าชีวิตไปมากจนวาฬขาวและกระต่ายใหญ่เทียบไม่ติด
งูดำคือต้นเหตุที่ทำให้ประเทศมหาอำนาจล่มสลายไปแห่งหนึ่ง จนจากห้าประเทศมหาอำนาจเหลือเพียงแค่สี่ประเทศมหาอำนาจในปัจจุบัน
. ไอพิษที่เข้มข้นจนมองเห็นด้วยตาเปล่าพวยพุ่งออกมาจากเงาของเฟลท์และพุ่งทะยานสู่ฟากฟ้า ทุกชีวิตสามารถรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าสิ่งนั้นคือ [ความตาย]
กระนั้นสายตาของเฟลท์ที่มองมายังปู่รอมกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความเชื่อใจและไร้ซึ่งความหวาดกลัว เพราะงั้นเขาจึงต้องรับความคาดหวังนั้น
รอม: เพทร่าาา!
เพทร่า: ค่า!
รอม: นักรบไปอัสนีแปด ทหารไปบุปผาแปด
เพทร่ากระโจนตัวออกจากไหล่ของปู่รอมและเปิดใช้งาน [บีบย่อ] ตามคำสั่งโดยทันทีเพื่อพาตัวแกสตอนและคู่แฝดออกไปจากแนวหน้าก่อน
ในฐานะผู้ผ่านศึกมาโชกโชน ปู่รอมหรือ “วาลก้า ครอมเวล” อดมิได้ที่จะคำนึงถึงสถานการณ์สมมุติว่าประวัติศาสตร์จะเปลี่ยนไปขนาดไหนหากในอดีตเขามีพลังนี้อยู่ในมือ
ขนาดมิใช่ผู้ใช้งานเองเขาก็ยังจินตนาการถึงมุมมอง [ถ้าเกิดว่า] เช่นนั้น ไม่แปลกใจเลยที่ผู้ถือครองปัจจัยแม่มดจะหลงละเลิงในอำนาจและออกนอกลู่นอกทาง
ดังนั้นแล้ว เพื่อที่จะได้รีบปลดปล่อยเพทร่าจากภาระอันหนักหน่วง ปู่รอมจึงกระโจนเข้าไปหาไฮน์เคลเพื่อชิงตัวเฟลท์กลับคืนมาโดยเร็ว
. ทันใดนั้นเองรอยที่เลือดท่วมไปทั้งตัวก็โผล่มาจ้วงฝ่ามือใส่สีข้างฝั่งขวาของปู่รอม ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาโดนพวกรัมเล่นงานจนสะบักสะบอมไปแล้ว
เฟลท์: หน็อยแก ทำกับปู่รอมได้…
รอย: เตือนไปแล้วนี่นา? ว่าเจ้าพวกนี้น่ะ ไม่ค่อยยอมทำตามที่พวกเราสั่งสักเท่าไหร่นะเออ!
เสาโสมมสีดำพุ่งทะยานสู่ฟากฟ้าด้านหลังรอย มันคือ [งูดำ] ที่มีตำนานเล่าขานกันมาว่าเพียงสัมผัสโดนหรือเห็นตัวมันก็หมดสิทธิ์รอดแล้ว
ถึงจะเจ็บปวด แต่เขาก็ต้องรีบพาเฟลท์ออกมาจากระยะลิ้นอสูรของงูดำก่อน กระนั้นการมีรอยเกาะติดอยู่ด้วยก็ทำให้ปู่รอมหลบหนีโดย [บีบย่อ] ได้ยาก
ที่รอยกล้าเสี่ยงขนาดนี้คงเป็นเพราะเขามีวิธีการบางอย่างในการหลีกเลี่ยงหายนะจากงูดำ หรือไม่ก็ตั้งใจจะพลีชีพให้พวกรอมตายตกตามกันไป
รอม: ――ปกป้องบุตรสาวของฟอร์ด!
กระทั่งปู่รอมเองก็ไม่แน่ใจนักว่าเหตุใดเขาจึงตัดสินใจตะโกนออกไปเช่นนั้นหลังจากที่กระบวนการคิดถูกย่อให้สั้นลงในสถานการณ์คับขัน
ไฮน์เคล: ――ว้ากกกก!
ชายผมแดงตอบรับต่อคำขอนั้นโดยการฟันดาบแนวทะแยงใส่รอยจนหลุดกระเด็นจากปู่รอม มันคือประกายสีเงินที่งดงามจนกระทั่งเฟลท์ยังอึ้ง
หลังจากนั้นไฮน์เคลก็ผลักทั้งเฟลท์และร่างใหญ่โตของปู่รอมด้วยพละกำลังมหาศาลจนทั้งสองกระเด็นถอยหลังกลับไป
ไฮน์เคล: ท่านฟิลโอเร ข้าน่ะ――
ณ ชั่ววินาทีนั้นสีหน้าของไฮน์เคลเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน แต่ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าเขากำลังสับสน เสียใจ หรือทั้งรักทั้งชังกันแน่
ไฮน์เคล แอสเทรอาไม่มีโอกาสได้เอ่ยเต็มประโยคเนื่องจากว่าเขาถูกงูดำโสมมกลืนกินเข้าทั้งร่างตั้งแต่หัวจรดเท้าจนหายวับไปต่อหน้าต่อตาเฟลท์
คราบโสมมที่ร่วงลงมาดุจน้ำตกย้อมผืนดินเป็นสีดำ ต้นไม้เหี่ยวแห้ง ดอกไม้เน่า น้ำกลายเป็นโคลนมีฟอง ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดรอดจากมันได้
. เฟลท์: ――ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย!
รอย: ว้า เสียดายของ!
เฟลท์กับรอยตอบสนองต่อการจากไปอย่างกะทันหันของไฮน์เคลคล้ายคลึงกัน แต่ปู่รอมยังเบาใจมิได้ เนื่องจากรอยพร้อมจะเปลี่ยนเป้าหมายต่อทันที
รอย: ฟิลโอเร ลูกุ――
รอม: พรานไปวายุสอง!
ในขณะที่รอยกระโจนตัวบุกเข้ามา ปู่รอมก็บิดตัวเพื่อใช้ร่างของเขากำบังเฟลท์เอาไว้แล้วออกคำสั่งให้คู่หูส่งตัวกำลังเสริมมาโต้กลับแทนที่จะหนี
เมลี่: ไม่ค่อยมั่นใจว่าฉันจะหยุดเด็กคนนี้ไหวหรือเปล่าน๊า!
กิลตีลอว์ที่ปรากฏตัวพร้อมเมลี่ตะปบกรงเล็บใส่รอยเพื่อขัดขวางเขา ส่วน [ผู้ใช้สัตว์มาร] ก็ชี้นิ้วไปยังกลุ่มก้อนความโสมมและตะโกนสุดเสียง
เมลี่: นั่งลงงง!!
คำสั่งของเมลี่ทำให้เงาโสมมที่เลื้อยไปมาหยุดชะงักลงชั่วขณะ พวกปู่รอมจึงใช้จังหวะนั้นถอยออกมาให้พ้นระยะแล้วหันกลับมามองงูดำแบบเต็มตัว
. เงาดำโสมมนั่นทำให้ทุกคนอ้ำอึ้งเพราะความน่าสะพรึงกลัวเกินกว่าจะเรียกว่าสัตว์มาร มันคือปรากฏการณ์แห่ง [ความตาย] เสียมากกว่า
ราวกับว่าบ่อเกิดแห่งโรคภัยก่อตัวรวมกันเป็นรูปร่างงู มีก้อนเนื้อปูดโปนขึ้นมาตามตัวแทนที่เกล็ด แถมยังหนองสีดำที่ทำให้ทุกสิ่งที่สัมผัสโดนเน่าสลายไหลออกมา
ส่วนศีรษะของมันแยกออกมาเป็นหลายแฉกคล้ายกลีบดอกไม้ ภายในนั้นมีหนวดหรือไม่ก็ลิ้นจำนวนมหาศาลดิ้นพล่านไปมาคล้ายปรสิต
วาฬขาวคือตัวตนที่กลืนกินประวัติศาสตร์จากผืนฟ้า กระต่ายใหญ่คือตัวตนกลืนกินชีวิตบนผืนดิน ส่วนงูดำนั้นคือหายนะที่ทำให้โลกเจ็บป่วยและเสื่อมสลาย สมฉายา [สัตว์มารที่เลวร้ายที่สุด]
รอย: ――เข้าใจแบบนั้นถูกเผงเลยจ้า!
เมลี่: ――น้องสิงโตเงา!
กิลตีลอว์ถูกฝ่ามือกระทุ้งจากเบื้องล่างจนเลือดพุ่งกระฉูด แถมเจ้าสัตว์มารยังกระเด็นไปตกใส่พื้นที่ปนเปื้อนคราบโสมม มันส่งเสียงร้องโหยหวนเพราะถูกลิ้นอสูรโลมเลียและตายจากไป
รอยสร้างขาปล้องเทียมแบบสัตว์เปลือกแข็งขึ้นมาด้วยวิชาควบคุมเลือดของตนเอง ทำให้เขาสามารถยืนอยู่บนพื้นปนเปื้อนคราบโสมมได้
รอย: อา อย่าร้องไห้เลยนะ เมลี่ เด็กคนนั้นจะถือกำเนิดใหม่ล่ะ แบบนี้ไง
รอยทำการดีดนิ้วและเปลี่ยนซากศพของกิลตีลอว์ที่ถูกย้อมเป็นก้อนสีดำให้กลายเป็นผีเสื้อสีรุ้งนับไม่ถ้วน พวกมันบินรายรอบตัวรอยที่แสยะยิ้มออกมา
. เฟลท์มองว่าตนเองคิดถูกที่หักหลังรอยก่อน เพราะเขาเล่นซ่อนงูดำไว้ในเงาของเธอแบบผูกเงื่อนไขทั้งๆ ที่ไม่สามารถควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์
ไฮน์เคลที่ถูกกระแสน้ำโคลนสีดำกลืนเข้าไปคงไม่รอด แต่ไม่ว่าปู่รอมจะมีมุมมองต่อเขาเยี่ยงไร ไฮน์เคลก็เป็นพ่อของไรน์ฮาร์ดและไม่สมควรตายแบบนั้นอยู่ดี
ราจินส์: ――อุล โกอา!!
ตอนนั้นเองบุคคลใหม่ที่เข้าสู่สนามรบได้ยิงมนตร์ลูกไฟข้ามหัวปู่รอมเข้าไปอัดกระแทกงูดำ กลุ่มก้อนความโสมมถูกแผดเผาจนดิ้นพล่านไปมา
ราจินส์: เฮ้ย เฟลท์! กลับมาอย่างปลอดภัยแล้วทั้งทีก็สั่งการหน่อยเซ่! นั่นหน้าที่ของเอ็งนะเฟ้ย!
ราจินส์ที่พึ่งมาถึงฝืนใช้มนตร์ระดับสูงจนเหนื่อยหอบ แต่การพูดปลุกใจของเขาช่วยเรียกสติเฟลท์กลับคืนมา เฟลท์จึงตั้งมั่นว่าอยากเอาชนะศึกนี้
ปู่รอมตระหนักถึงความเสี่ยงเป็นอย่างดี เขาทราบอยู่แก่ใจว่าถ้าหากรอยสัมผัสโดนตัวเฟลท์หลังประกาศชื่อ “ฟิลโอเร ลูกุนิก้า” ผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นไร
กระนั้นปู่รอมก็เลือกที่จะหลับตาลงและวางกลยุทธ์ตามบทบาทของตนทั้งที่บาดแผลตรงสีข้างยังเจ็บอยู่ เฟลท์ที่เห็นดังนั้นจึงตบแก้มตัวเองเพื่อปลุกใจ
เฟลท์: เอ้า นี่แหละคำสั่งที่อยากได้กัน ――มาลุยกันเลย พวกเฮงซวยทั้งหลาย!!
ทุกคน: ――โอ้ววว!!
แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นภัยอันตรายต่อโลกอย่างบิชอปมหาบาปและงูดำ เหล่าพวกพ้องก็ยังพร้อมใจกันตอบรับคำสั่งหาญกล้าจากเฟลท์
ปู่รอมเองก็ตบแก้มตัวเองเพื่อเรียกสติตามหลานสาว จากนั้นทุกคนก็พากันจดจ่อสายตามุ่งร้ายไปยังรอยที่โอบกอดตนเองอยู่
รอย: อา ทนแทบไม่ไหวเลยน้า ――รักทุกคนที่สุดเลยคร้าบ!
. “พระผู้เป็นเจ้า พระพุทธองค์ ท่านโอโด ลากูน่า ขอสาบานว่าจะไม่กุมมือของใครอีกไปชั่วชีวิตค่ะ”
. “อยากจะกลืนกินด้วยความเปี่ยมสุข” “อยากจะกลืนกินด้วยความซาบซึ้ง” “อยากจะกลืนกินด้วยความรักใคร่”
ไร้ซึ่งความโกรธ ความเศร้า ความกลัว ความเป็นศัตรู ความกังวล ความขยะแขยง ความเกลียดชัง ความเสียใจ การดูหมิ่น การสาปแช่ง หรือความมุ่งร้าย
[กินไม่เลือก] รอย อัลฟาร์ด ปรารถนาจากก้นบึ้งของหัวใจว่าอยากที่จะกินทุกคนในสนามรบแห่งนี้ กระนั้นอุปสรรคก็ยังมีอยู่มากมาย
รอยกระชากเสื้อผ้าที่ฉีกขาดออก เผยให้เห็นบาดแผลทั่วร่างที่ได้มาตอน [อุปราคา] ล้มเหลวซึ่งต้องใช้เวทมนตร์ของ [อสูรน้ำตาโลหิต] ห้ามเลือดไว้ก่อน
สัตว์ป่าและสัตว์มารที่ตายเพราะคราบโสมมของงูดำถูกเปลี่ยนเป็นผีเสื้อสีรุ้งด้วยวิชาของ [ขุนนางรุ้งมายา] แต่อักขระคำสาปบีบให้รอยไม่สามารถหนีได้
กระนั้นในฐานะ [กินไม่เลือก] รอยย่อมมิอาจปล่อยผ่านอาหารจานเด็ดทั้งหลายเหล่านี้ไปได้อยู่แล้ว ตัวเขานั้นต่างจาก [กินอาหารโอชะ] ไร
ไรนั้นเป็นพวกเลือกกินตามซิทูเอชั่น(สถานการณ์) บางครั้งเขาก็จงใจเผ่นหนีหรือเลื่อนจังหวะการกินไปก่อนเพื่อเป็นการเติมสไปซ์(เครื่องปรุงรส)ให้แก่เหยื่อ
ส่วนรอย อัลฟาร์ดนั้นปรารถนาที่จะกลืนกินทุกคนบนโลกใบนี้ เขาจึงไม่เคยคิดที่จะเผ่นหนีจากการต่อสู้เลย เพราะกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้พบเหยื่ออีกรอบ
หากเป็นเช่นนั้น คราบน้ำลายแห่งความเสียดายคงไหลท่วมจนต่อให้มีผ้ากันเปื้อนสักกี่ผืนก็ไม่พอเช็ด
. ปัญหาคือแนวหน้าทุกคนในศึกนี้น่าจะเปลี่ยนนามแท้ไว้ล่วงหน้าแล้ว แถมความเป็นไปได้ยังมีแทบไม่สิ้นสุด กระทั่งรัมยังมิใช่ทั้ง [รัม] และ [รัม เมเธอร์ส] เลย
“[แม่มดแห่งโศกา] เพทร่า เลย์เต” ที่ประกาศออกมาโจ่งแจ้งจนน่าสงสัยก็อาจจะเป็นกับดัก แถมรอยยังไม่แน่ใจอีกว่า “ฟิลโอเร ลูกุนิก้า” จะใช่ตัวตนที่แท้จริงของเฟลท์ไหม
ขืนกินชื่อเฟลท์พลาดขึ้นมาอีกรอบ คราวนี้รอยได้ตายคาที่ระหว่างที่อ้วกแตกแน่ พอได้พิจารณาความเสี่ยงแล้ว รอยจึงตัดสินใจแบบไม่สมเป็น [ตะกละ]
รอย: ――เรื่องกินเอาไว้ทีหลัง
ลำดับความสำคัญแรกคือการเปลี่ยนเหยื่อให้กลายเป็นอาหารแห้งเพื่อถนอมไว้กินทีหลัง เคราะห์ดีที่เจ้างูดำมันถนัดเรื่องแบบนั้นอยู่พอดี
ใจจริงรอยอยากที่จะปล่อยงูดำออกมาอาละวาดในสถานที่ที่มีผู้คนอยู่มากกว่านี้ แต่เฟลท์ดันหักหลังเสียก่อนจนไทม์มิ่งปั่นป่วนไปหมด
สูญเสียเลือดจนปางตาย รับดาเมจไปมหาศาล หิวเสียยิ่งกว่าหิว หิวโหยแบบสุดขีด กระนั้น [กินไม่เลือก] ก็ยังพร้อมใส่เต็มสูบในศึกนี้
. รอยเปิดฉากด้วยการประกบมือเข้าหากันเพื่อใช้วิชาของ [นักบีบอัด] ส่งผลให้เกิดแรงดึงดูดจากขอบทัศนวิสัยของเขารวมเข้าสู่จุดศูนย์กลาง
ต้นไม้ใหญ่พากันหักโค่นลงมา ส่วนผืนดินที่ควรจะแข็งหนาก็ถูกงัดขึ้นมากลายเป็นกำแพงดินที่ปิดกั้นเส้นทางหนีของเหยื่อ
เฟลท์: แกสตอน! ดอลเทโร่!
สองชายร่างใหญ่เข้าไปสะกัดกั้นการสร้างกำแพงดินโดยทันที พละกำลังของพวกเขาต้านแรงบีบอัดไว้ได้ แถมยังสะท้อนกลับจนฝ่ามือของรอยถูกง้างออก
เฟลท์: ราจินส์! พี่สาวเมด!
ลูกไฟของไอ้หนุ่มตาดุผสานเข้ากับสายลมของรัมกลายเป็นพายุเพลิง รอยจึงสังเวยผีเสื้อสีรุ้งสามตัวเพื่อเสกหอกน้ำขึ้นมาด้วยวิชาของ [เซียนเล่ห์กลมนตรา]
ผีเสื้อสีรุ้งคือมานาแทงค์ภายนอกร่างกายที่เจ้าของวิชาสามารถนำมาใช้ได้ เพราะงั้นยิ่งงูดำสังหารสิ่งมีชีวิตเพิ่มก็ยิ่งเป็นการรเสริมมานาให้รอยแบบออโต้
ส่วนมานาที่เหลืออยู่ภายในร่างตัวเองนั้น รอยเก็บไว้เพื่อเปิดใช้งาน [ครรลองสายธาร] เพื่อเสริมแกร่งร่างกายที่ปางตายโดยเฉพาะ
เฟลท์: แฟรม! กราซิส!
การปะทะระหว่างพายุเพลิงกับหอกน้ำแข็งก่อเกิดเป็นระเบิดไอน้ำสีขาวโพลนที่บดบังทัศนวิสัย คู่แฝดอาศัยจังหวะนั้นบุกโจมตี แต่รอยตั้งรับด้วยหนังหนาของ [เดรัจฉานกินคน]
จากนั้นเขาก็ประสานวิชาของ [ราชามวย] ที่มือขวาและวิชาของ [ผู้เขมือบหิมะ] ที่มือซ้ายเพื่อจับสองแฝดทุ่มเข้าไปใส่พื้นที่ปนเปื้อนคราบโสมม
แต่ก่อนที่ลิ้นอสูรจะสัมผัสโดน หอกเล่มแรกของราชันอาชาหิวโหยก็งัดร่างคู่แฝดออกมา ส่วนรอยนั้นใช้เพลงของ [กวีช้ำรัก] ทำลายหอกเล่มที่สองไปพร้อมกับแขนของสัตว์มาร
. งูดำ: ฟ้อววววว!!
ที่ด้านหลังรอย งูดำได้ยืดตัวขึ้นไปบนฟ้าจากนั้นก็ทิ้งดิ่งลงมาราวกับต้นไม้ล้ม นี่คือวิธีล่าแบบสิ้นคิดด้วยการปล่อยให้ร่างของมันหล่นทับเหยื่อแบบดื้อๆ
ไม่ว่ายังไงทุกสิ่งที่สัมผัสโดนร่างกายของมันและคราบโสมมที่กระจายออกมาก็มีอันเป็นไปอยู่แล้ว เจ้างูดำเลยมิเคยขัดเกลาวิธีการล่าให้สร้างสรรค์ขึ้นเลย
ทุกคน: ――มีชีวิต!
ทุกคน: ――อย่างเข้มแข็ง!!
ทุกคนประสานเสียงกันและตอบโต้อย่างเป็นระบบ สายกล้ามเนื้อถางผืนดินขึ้นมา สายเวทมนตร์เสริมแกร่งดินให้กลายเป็นโล่ จากนั้นสายทักษะก็ดีดโล่ขึ้นไปสกัดงูดำ
โล่ดินช่วยซื้อเวลาได้เพียงน้อยนิดก่อนมันจะละลาย แต่พวกเขาอาศัยช่วงเวลานั้นหลบหนีออกมาได้ทันท่วงที ประสานงานกันได้เข้าขาเหลือเกิน
ช่างเด็ดเดี่ยว กล้าหาญ และบ้าบิ่น ต้องรับมือทั้งงูดำและรอยที่เปลี่ยนอดีตสหายเป็นพลังพร้อมกันแท้ๆ แต่พวกเขากลับไม่ตื่นตระหนกหรือสั่นกลัว
การประสานงานที่ไร้ความลังเลของพวกเขาเข้าขากันดียิ่งกว่าครอบครัวหรือคู่รักเสียอีก แสดงว่าพวกเขาแต่ละคนน่าจะเป็นอาหารจานสมบูรณ์แบบ
นี่แหละคือมื้ออาหารวาไรตี้ที่รอยเสาะหา ไม่มีทั้งจานเรียกน้ำย่อย จานเคียง หรือจานหลัก แต่ละจานล้วนแต่เป็น “โอนลี่วัน” ที่มีรสชาติเป็นเอกลักษณ์
เฟลท์: เลิกน้ำลายไหลย้อยได้แล้วเฟ้ย ไอ้สมองเพี้ยนนี่!
รอย: รักพวกเธอมากเกินจนห้ามใจไม่ไหวแล้ว!
เฟลท์ที่วิ่งฝ่าควันออกมาชูนิ้วกลางสวนไป แต่ความรักใคร่ที่รอยมีต่อเธอดันพุ่งทะยานขึ้นแทน เนื่องจากเฟลท์คือผู้นำของกลุ่มและยังเป็นผู้ที่ทรยศเขาจนเกิดสถานการณ์นี้ขึ้นมา
. เดิมทีงูดำก็มิใช่นักล่าที่รวดเร็วอยู่แล้ว มันชอบขยายแอเรียที่ปนเปื้อนคราบโสมมไปเรื่อยๆ จนกว่าความเสียหายจะกระจายไปทั่วถึง
อีกอย่างงูดำในสภาพ “หัวเดียว” นั้นยังไม่สมบูรณ์เต็มร้อย กระนั้นรอยก็ยังรู้สึกว่าเจ้างูดำเคลื่อนไหวเชื่องช้าผิดปกติอยู่ดี
เมลี่: นั่งลงซะ… อึก
สาเหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าเมลี่บนหลังราชันอาชาหิวโหยคอยใช้ [พรคุ้มครองควบคุมมาร] สกัดการเคลื่อนไหวของงูดำไว้อย่างต่อเนื่อง
ผลจากการใช้งานพรคุ้มครองเกินพิกัดเพื่อสั่งการ 1 ใน 3 มหาสัตว์มารทำให้เมลี่ตาแดงก่ำ ทั้งดวงจิตและโลหิตคงร้อนผ่าวราวกับถูกแผดเผา
รอยเปลี่ยนแผนมาบีบอัดผืนดินให้นูนขึ้นมาสัมผัสโดนผีเสื้อสีรุ้ง เกิดเป็นการระเบิดอย่างต่อเนื่องที่กระจายคราบสีดำไปทั่วราวกับกระสุนลูกปราย
รอย: ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!
. ในเมื่อเจ้างูดำเคลื่อนไหวเชื่องช้า รอยจึงอาสาส่งคราบโสมมที่สัมผัสโดนทีเดียวจอดสนิทไปหาศัตรูเองเสียเลย ถ้าหากเมลี่ถูกเก็บก่อน ที่เหลือก็ไม่ยากแล้ว
แน่นอนว่ารอยที่ยืนอยู่จุดศูนย์กลางของการระเบิดย่อมเสี่ยงภัยไปด้วย เพราะงั้นเขาจึงโคทติ้ง(เคลือบ)ตนเองด้วยเกราะโลหิตแบบคลุมทั่วร่าง
รอย: หา?
แต่แล้วรอยก็ต้องปลดเฟสการ์ด(กระบังหน้า)ออกเพื่อดูภาพน่าเหลือเชื่อเบื้องหน้า ท่ามกลางสนามรบที่ถูกย้อมเป็นสีดำ มีอยู่จุดเดียวที่เล็ดรอดความเสียหายมาได้
กลุ่มมื้ออาหารบนเพลต(จาน)ของรอยยังอยู่รอดกันครบหน้าดุจปาฏิหาริย์ พวกเขายืนหันหลังพิงกันราวกับว่าพร้อมรับมือทุกอย่าง
รอย: ไม่เอาน่า
ผงเกล็ดสีรุ้งที่ไม่ควรป้องกันได้ถูกกระสุนลูกปรายดินยิงกวาดเรียบ
รอย: ไม่จริงหรอกเนอะ
วิชาที่สามารถบีบอัดทุกสิ่งจากขอบทัศนวิสัยเข้าสู่จุดศูนย์กลางถูกขัดขวางตั้งแต่ก่อนจะทันเปิดใช้งาน
รอย: ไม่จริงน่า
เสียงกรีดร้องที่สทะลวงได้ถึงแก้วหูถูกกลบด้วยเสียงระเบิดที่สร้างขึ้นโดยเวทมนตร์วายุกับอัคคี
รอย: ไม่จริงใช่ไหม ยังไงก็ไม่จริง เพราะมันไม่มีทางจริงหรอก
. ไม่ว่าจะงัดวิชาถูกลืมเลือนที่ประหลาดแค่ไหนออกมาจาก [กระเพาะแห่งดวงจิต] กลุ่มอัลเดบัสเตอร์สที่มีเฟลท์เป็นศูนย์กลางก็ประสานงานกันรับมือได้อย่างสมบูรณ์แบบ
“แปลกแท้”
จริงอยู่ว่าพวกหล่อนกล้าหาญ เชื่อใจกัน มีจุดประสงค์เป็นเอกภาพ มากฝีมือ เก่งกาจ และแข็งแกร่ง แต่สามัญสำนึกของรอยก็ยังกังขาความประหลาดนี้อยู่ดี
“ไม่ว่ายังไงก็แปลกอยู่ดี”
พวกเฟลท์เลือกใช้ไพ่ในมือได้เหมาะสมทุกตา แถมยังกะไทม์มิ่งได้แม่นยำ มนุษย์ทั่วไปไม่มีทางที่จะตัดสินใจได้สมบูรณ์แบบทุกการกระทำถึงขนาดนั้น
ที่จริงรอยก็เคยสัมผัสประสบการณ์คล้ายกันมาแล้วตอนที่เผชิญหน้ากับอัลเดบารันที่หอคอยเรือนจำ ในตอนนั้นรอยถูกกระทืบยับแบบที่เขาต่อต้านมิได้เลย
ความรู้สึกที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ถูกดักทางได้หมดมันคล้ายกัน แต่ต่างกันตรงที่อัลเดบารันผิดปกติอยู่คนเดียว ในขณะที่พวกเฟลท์ผิดปกติทั้งกลุ่ม
รอย: ――อา มองพลาดไปเองสินะ
ความเป็นจริงมันเรียบง่ายกว่าที่คิด เขาเข้าใจผิดไปเองว่าเฟลท์คือแกนกลางของกลุ่ม เพราะงั้นรอยจึงจ้องมองไปยังผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังตัวจริง
??: อ๊ะ
. “พระผู้เป็นเจ้า พระพุทธองค์ ท่านโอโด ลากูน่า ขอสาบานว่าจะไม่ปรารถนาที่จะคืนดีกับผู้อื่นไปชั่วชีวิตค่ะ”
“พระผู้เป็นเจ้า พระพุทธองค์ ท่านโอโด ลากูน่า ขอสาบานว่าจะไม่โกรธแทนใครสักคนอีกไปชั่วชีวิตค่ะ”
“พระผู้เป็นเจ้า พระพุทธองค์ ท่านโอโด ลากูน่า ขอสาบานว่าจะไม่เปิดเผยความลับให้ใครก็ตามทราบไปชั่วชีวิตค่ะ”
“พระผู้เป็นเจ้า พระพุทธองค์ ท่านโอโด ลากูน่า ขอสาบานว่าจะไม่เผยความอ่อนแอให้ใครก็ตามเห็นอีกไปชั่วชีวิตค่ะ”
“พระผู้เป็นเจ้า พระพุทธองค์ ท่านโอโด ลากูน่า ขอสาบานว่าจะไม่ชมแสงอรุณร่วมกับใครอีกไปชั่วชีวิตค่ะ”
. เพทร่า: ――ในที่สุดก็รู้ตัวแล้วงั้นเหรอ?
[แม่มดแห่งโศกา] ผู้ใช้อำนาจ [บีบย่อ] กระบวนการคิดและการหารือระหว่างเหล่าสหายกล่าวออกมาเช่นนั้นพลางขยิบตา
. จบตอน